MOMENT OF TRUTH
"Pare, tara na ba sa gym?" tanong ko kay Mark, kateammate ko.
"Excited ka yata ngayon Vince?" natatawa niyang tanong, "Gusto mo talagang makita ngayon si coach pagkatapos mong mang-indian nung last game?"
"Psh. Hayaan mo na yun. Babawi nalang ako next month." sabi ko.
"Oh, edi tara na."
Vince, ang pangalan ko. Obvious naman diba. Isang basketball player ng school namin. Hindi ako nakarating nung last game kasi biglaan ang pagalis ng parents ko nun. Ano pa bang mas uunahin ko diba? Eh sa isang taon, two weeks ko lang silang nakikita. Saklap diba?
Nandito na nga kami sa gym, at nagexplain na rin ako kay coach. Buti naman at naintindihan niya ako. At desidido na talga ako. Pagsisikapan kong maging team captain. Graduated na kasi yung last at pipili si coach one week before the game sa susunod na buwan.
"Tara sa amin Vince?" yaya ni Mark, "Dun ka na lang magdinner."
"Oh sige ba! Basta damihan mo," biro ko pa.
"Baboy ka talaga! Oo na."
"Oy! Anong baboy?! May muscles and abs nga ako oh, tsk."
Natawa na lang siya. Naglakad lang kami pauwi. Tutal walking distance lang naman ang school pauwing bahay. At kapitbahay ko lang naman sina Mark. Alam nga ng family nila kung nasaan ang parents ko, kaya naman minsan eh naiimbita ako sa kung anong meron sa kanila.
May isang kapatid si Mark, si Cynthia. Di ko pa yun makakausap nang matino. Paano ba naman kasi ang tahimik. Pero lagi ko siyang tinitignan, nagnanakaw ng tingin kumbaga. Ewan ko ba, may crush yata ako dito eh!
Nandito kami sa veranda nila, umiinom. Tanaw ko pa rin naman si Cynthia na nagbabasa.
"Tol, may boyfriend na ba yang kapatid mo?" bigla ko na lang naitanong.
"Bakit naman? Wag mong sabihing type mo utol ko?" natatawa niyang tanong, sabay shot.
"Paano kung oo pala?"
Tumawa siya nang kakaiba. Parang may lungkot pang kasama.
"Kung ayaw mong masaktan Vince, wag mo nang palalimin pa ang nararamdaman mo sa kapatid ko." malungkot niyang sabi.
"Tsk. Pahingi na lang ng number niya, sige na oh."
"Ang kulit mo tol! Pero sige na, ibibigay ko na sayo,"
At habang kinakalikot ni Mark yung phone niya, eh isinulat na niya yung number sa tissue paper. Naisave ko na rin naman agad yung contact number ni Cynthia. At mamayang gabi, itetext ko na siya.
Bandang six-thirty eh umuwi na rin ako. At dahil kapitbahay nga lang namin sila, nagtaka naman agad si Mark. Kadalasan kasi sobrang gabi na ako umuuwi. Pero iba ngayon. Syempre! May itetext pa ako eh.
To: Cynthia
Hello. :)
*sent*
Pagkasend na Pagkasend ko nun, bigla akong kinabahan. Crush ko lang naman 'to ah, bakit ganito?! Psh. Hayaan na. Maya-maya eh nagreply na rin naman siya.
From: Cynthia
Who's this?
Muli, kinabahan na naman ako. Sabihin ko ba na ako 'to? Aish. Masabi na nga! Wala namang masama diba.
To: Cynthia
Si Vince 'to. Ngayon lang ko lang nakuha number mo. So, hello. :)
*sent*
Mukhang tange lang nung last line. Hay! Sana magreply ka pa.
From: Cynthia
Haha! Hello din. Ay, good night na pala. May gagawin pa ako eh. Ttyl. =)
To: Cynthia
Ah, sige. Next time na lang. :) Good night. Happy dreams.
*sent*
Psh. Ang bilis naman. Pero okay lang. At least nakausap ko na siya kahit sa text manlang.
Makalipas ang ilang araw eh nakakatext ko na siya nang matagal. Close na nga kami eh, pero sa personal eh nagkakahiyaan pa. I'm starting to think she likes me, too.
"Vince, sa amin na tayo maggawa ng project ha?" sabi ni Mark na partner ko.
"Oo, tara na!"
"Excited ka na naman pare eh. May huli pa tayong klase."
"Ay oo nga pala."
Naghintay lang akong matapos ang klase at hinigit ko na papauwi si Mark. Nasa bahay na kaya si Cynthia?
Pero pagkadating namin eh walang tao. Hay. Ang excited ko nga naman kasi. Ganun talaga!
Nagsimula na nga kaming maggawa. Distracted ako kasi pilit ko pa ring hinahanap si Cynthia. Ang tagal naman yata niya?
"Hi kuya, nalate ako kasi--," napatigil siya nang makita niya ako. "S-sige pasok na ako sa kwarto ko."
Kwarto agad? Hayyy! Pero shet! Ang Ganda niya talaga!
Narinig ko namang tumawa si Mark, "Bitin ba ang silay?"
"Baliw ka." binatukan ko pa siya.
"Psh, humiram ka nga ng glue at gunting dun."
"Di nga?" tanong ko pa.
"Oo nga! Nang matapos na tayo dito. At tamo, makakasilay ka pa."
Tumayo na ako kaagad ako pumunta sa harapan ng kwarto niya. Syempre Katok muna at baka masabihan pang bastos.
"Pasok!" sigaw niya. Sinunod ko naman. Napatigil na naman siya sa ginagawa niya at napatayo. "A-ano y-yun?"
"P-pahiram daw ng gunting at glue kuya mo," muntik pa akong mautal.
"A-ah," kinuha niya yung hinihiram ko, "E-eto."
Pagkakuha nun sa kanya eh nahawakan ko rin ang kamay niya. Para tuloy ayoko nang tanggalin. Pero tinanggal naman niya agad.
"Sorry," at lumabas na nga ako.
May isang bagay ako na narealize...
♪ I used to know her brother but I never knew I love her, ♪
Mahal ko na siya.
♪ 'til the day she laid her eyes on me. Now I'm jumping up and down and she's the only one around, ♪
At sa sumusunod na araw eh mas lumalim pa yun. Nagkaaminan na kami, ang saya ko lang!
Pero, may problema daw. Gusto na niyang sabihin sa akin pero mas gusto daw niyang sabihin yung kapag hindi ko na siya mahal,
To: Cynthia
Hindi kita maintindihan. Ano ba kasi yun? Sabihin mo na. Alam mo namang mamahalin kita kahit anong gawin mo eh.
*sent*
From: Cynthia
I'm sorry pero kung mamahalin mo pa rin ako, masasaktan ka lang sa huli.
To: Cynthia
Bakit? May mahal ka na bang iba?
*sent*
From: Cynthia
Ikaw lang ang lalaking minahal at mamahalin ko. Kaya nga ayaw kitang masaktan. Please don't love me anymore. :'(
To: Cynthia
No! Let's meet outside. Now.
*sent*
Lumabas ako agad at pumunta sa harapan nila. Ang saya ko lang nung makita kong nandun siya.
"Cynthia," tawag ko at umupo na sa lapit niya.
"Please Vince. I beg you." nakatungo siya. Halatang halata na umiiyak siya.
"Ayoko," lumapit pa ako sa kanya. "Bakit hindi mo na lang ako sagutin kesa sa ganyan ang mga sinasabi mo?" may tumulo na rin na luha mula sa mata ko.
"Okay, sasagutin na kita. Pero wag mo akong sisisihin pag nasaktan ka sa huli."
Tumingin siya sakin. Ilang segundo rin kami nagkatitigan bago ko siya hinalikan.
"I love you, Cynthia," bulong ko sa kanya habang yakap ko siya.
"And I love you, Vince. I'm sorry."
Kami na nga ni Cynthia. Lagi niya akong hinihintay matapos sa practice namin. Sabay kaming maglunch sa school, at lagi ko siyang hinahatid sa bawat klase niya. Ako na yata talaga ang pinakangmasayang lalaki!
"Saan mo ba ako dadalhin Vince?"
Higit higit ko kasi siya. Papunta kami ngayong open field.
"Dito?" tanong niya.
Umupo ako sa damuhan at tuluyan nang humiga. "Yep. Dito nga. Upo ka."
Sumunod naman siya at umupo na nga sa tabi ko. Nang makaupo siya eh ginawa kong unan yung lap niya. Hindi naman siya nagreklamo kaya buti naman.
"Alam mo ang dami kong gustong abutin na pangarap," kwento ko, "lalo na yung ang maging basketball captain ng team."
"Talaga? Edi dapat galingan mo."
"Oo naman. Ikaw din kasi ang motivation ko, alam mo yun?" tiningnan ko siya at nagkangitian kami. "Everything feels so fast, don't you think?"
"Oo nga eh. At sana mag-play ang buhay ko ngayon into slow motion." sagot niya.
"Bakit naman? Ako, gusto ko namang mag-fast forward na. Para kasalan na agad." biro ko pa.
"Baliw ka." tumawa naman siya. Maya maya eh may luhang pumatak galing sa mata niya. Napatayo naman ako bigla.
"S-sana, s-sana tumigil na lang ang oras ngayon," sabi niya habang umiiyak. At ako naman ngayon eh nasasaktan habang tinititigan siya.
"Gusto kong makasama ka habang buhay, Vince. Ikaw na talaga. Pero ang malas ko lang kasi hindi pwede yun." panay tulo pa rin ang luha mula sa kanyang mata.
"Tell me," hinawakan ko ang dalawa niyang kamay, "Kaya naman nating tumagal diba. Bakit kailangan mo pang umiyak? Hindi kita iiwanan kahit iwanan mo pa ako."
Dahil sa sinabi ko mas lumakas ang pagiyak niya at bumuhos lalo ang mga luha niya.
"I wish, Vince. I just wish." niyakap ko na lang siya nang mahigpit na maghigpit.
Nasasaktan siya, hindi ko alam kung bakit. Mahal naman namin ang isa't isa, pero sa tingin ko hindi naman ibang tao ang dahilan ng lungkot niya ngayon. Pero bakit hindi niya sakin masabi? Ang hirap! Pero para sa kanya kakayanin ko.
Two weeks na lang before our game. Walang Cynthia ngayon na naghihintay sa akin na matapos magpractice. Nasa trip daw siya sa Cebu, last week lang siya umalis at excused naman daw siya. Siguro baka bukas eh makauwi na siya. Nagkakatext pa rin naman kami, minsan nga lang. At sobrang miss na miss ko na siya.
Pagkauwi ko, nahiga na ako kaagad. Busy siguro si Cynthia ngayon kaya hindi na ako nagabalang magtext muna. Pero napatayo ako bigla nang siya itong nagtext.
From: Cynthia
Meet me tomorrow at the open field. Dismissal.
To: Cynthia
Bakit? Miss na kita, sobra.
*sent*
From: Cynthia
Miss na rin naman kita eh. Basta. I need to tell you an important thing. I need to rest for now. I love you Vince. <3
Napangiti naman ako sa nabasa ko.
To: Cynthia
Okay. I'll be there. I love you more and more Cynthia. <3
Hindi na siya nagreply. Natulog na rin naman ako matapos ang ilang oras. Makikita ko na rin siya sa wakas bukas. Ang saya ko lang!
Di ako nakapakinig ng discussions sa klase. Parang may bumabagabag sa dibdib ko eh. Oh sadyang excited na naman ako dahil makikita ko na si Cynthia pagkatapos ng klaseng 'to? Hay. Tama. Yun nga siguro.
Nang matapos ang klase dumiretso agad ako sa open field. Nakita ko siyang nakaupo dun. Tumakbo naman ako palapit at niyakap siya mula sa likod.
"Nandito ka na pala," bati niya nang may ngiti.
"Oo naman. Papalate ba ako eh makikita na kita." umupo ako sa tabi niya. Kinuha ko ang kamay niya at hinawakan ito.
Tahimik lang kami. Walang gustong umusap, walang gustong magkwento. Okay na kami sa ganito. Masaya na ako't nandito na siya sa tabi ko.
"Vince," tawag niya habang isinandal niya yung ulo niya sa balikat ko.
"Bakit?" inakbayan ko naman siya para suportahan yung ulo niya. May napansin din ako sa kanya, gumaan siya. Nagdidiet kaya 'to?
"Please, lumayo ka na sakin," mahina niyang sabi.
Hindi na ako nagulat. Bakit? Lagi niya kasi yan sinasabi sakin. Pero tumagal naman kami nang ganito kaya ano namang pinagkaiba ngayon diba.
"Sus. Ayan ka na naman eh." ginulo ko pa buhok niya, "Ang kulit mo. Sabi't ayoko."
"B-bakit ba?" umiiyak na siya ngayon, "G-gusto mo ba talagang m-masaktan?"
Naluha na rin ako, "Akala mo ba hindi ako nasasaktan ngayon?" pinilit kong ngumiti, "Akala mo ba wala lang sakin yang pagpapaalam mo? Ang laking bagay niyan, Cynthia. Lagi akong nadudurog kada magmamakaawa kang layuan kita. Pero ayoko, hinding hindi mangyayari yun."
Niyakap niya ako nang mahigpit, "I'm sorry. Mahal kita kaya ko ginagawa 'to."
"Kung mahal mo ako dapat hindi mo yan ginagawa," kontra ko.
"Pinoprotektahan ko lang ang puso mo."
"Protektahan mo naman sa tamang paraan. Please, Cynthia. Wag ka na ulit magpapaalam. Hindi ko kakayanin," patuloy pa rin ang pag-agos ng mga luha mula sa mga mata namin.
"Hindi na ako magpapaalam sa salita. I promise that."
Hindi ko naintindihan yun. Pero hindi ko na pinakialamanan, ang mahalaga nag-promise na siya na hindi na niya ulit sasabihin yun.
"Cynthia, mahal kita."
"I love you, Vince."
♪ And she means every little thing to me. ♪
///
Nasa practice kami ngayon ni Mark nang biglaan siyang tawagin ng adviser namin. Isinama nga ako ni Mark dahil baka may pahamak na namang pinasok 'to, kailangang magkasama kami sa lahat ng bagay. Positive man yun o hindi.
"Your sister," panimula ni ma'am. Sister? Edi si Cynthia yun?
"Ano po ba yun ma'am?" tanong ni Mark.
"She's on the hospital right now. Biglaan siyang nahimatay at ilang oras na rin siyang hindi gumigising."
"ANO?!" napasigaw ako. Si Cynthia yun! Girlfriend ko! Mahal ko!
Nanlaki naman ang mata ni Mark at hinigit na ako palayo. "Wala lang yun, Vince. Dito ka lang, ako na lang ang pupunta sa kapatid ko."
"No, Mark. Sasama ako!" pagmamatigas ko. Napabuntong-hininga nalang siya.
Mabilis naman na kaming nakarating sa hospital. Tumakbo na rin kami agad kung nasaan si Cynthia. Sabi naman ng napagtanungan namin eh gising na raw siya.
"Kuya--, Vince?!" gulat na tawag ni Cynthia. Tumakbo ako sa lapit niya at niyakap siya nang mahigpit.
"Cynthia, anong nangyayari sayo? Ayos ka lang ba? May nanakit ba sayo? Bakit ka hinimatay?" sunod-sunod kong tanong.
"Vince," umiiyak na naman siya. Ang lungkot lungkot na niya lagi. Nasasaktan ako. "I-I have leukemia."
"L-leukemia?" natigilan ako dun.
"Yes, Vince. At bilang na ang araw ko. Sandali na lang ang itatagal ko. Ito na yata ang sign."
Lalo akong nanghina, napaiyak na ako nang sobrang lakas. Hindi ko siya kayang mawala. Hindi!
"Tell me, may magagawa ba ako?!" ang sakit!
"S-sorry Vince, pero... w-wala na talaga." napayuko siya. Walang tigil ang luha niya, at luha ko.
"D-dito... di-dito l-lang a-ako s-sa tabi mo," hinawakan ko nang mahigpit ang kamay niya. Be strong Cynthia. Miracles are true, they're just a bit delayed this time.
Hindi na ako masyadong nakakapagpratice. Wala na rin akong ganang magaral. Pagkatapos ng mga klase eh imbes na sa gym ako pumunta, dito ako sa hospital dumideretso. Four days na lang before the game. Napapagalitan na naman ako ni coach. Pero wala akong pakielam. Gusto ko dito lang ako sa tabi ng babaeng mahal ko.
"You should practice Vince, baka lalo ka pang mapagalitan niyan ni coach." sabi ni Cynthia.
Umiling lang ako, "Ayoko. Dito lang ako sa tabi mo."
"Sige ka, baka hindi ikaw ang maging team captain," sinubukan pa niyang tumawa nang may tunay na saya, kaya lang hindi niya ako maloloko.
"Wala na akong pakielam dun."
She sighed. "Please Vince? Alam kong pangarap mo yun. At para sakin, iyun na rin ang pangarap ko. Dahil para kahit wala na ako, may tutupad pa rin dun."
"Wag mo namang sabihin yan."
"Hinahanda lang kita sa posibleng mangyari."
Tumayo na ako, "Sige. Para sayo, magiging team captain ako at ipapapanalo ko ang game na 'to."
Bago ako umalis at hinalikan ko siya sa noo niya. No, we never kissed on lips. And I respect her for that.
"Uh Vince?" tawag niya ulit. "Kiss me," napatigil ako. "For real, Vince. Be my first and last kiss."
Ngumiti lang ako at inilapit ko na nga ang sarili ko sa kanya. My lips touched hers, our eyes are closed feeling the perfect moment right now. Her arms were around my neck, and mine was on her waist.
Sana may leukemia na lang din ako. Para fair. She's the only one I need. Siya lang talaga. I can't lose her. Please, I can't!
That was the perfect kiss ever in my life.
///
Bukas na ang game. At oo, ako na rin ang team captain. Nasermonan nga ako ni coach pero napatunayan ko naman na karapatdapat ako sa posisyong iyun. Para kay Cynthia.
"Sana manalo kayo," sabi niya.
"Oo naman. Para sayo, kakayanin namin." sagot ko. Dedicated ang game ng team sa kanya. Alam na rin nila ang sakit ni Cynthia. Humingi pa nga ng pasensya si coach pero sabi naman namin na ayos lang.
"Salamat, Vince."
Ngumiti lang ako. "Ah, wait." kinuha ko yung phone ko, "Picture naman tayo oh. Wala manlang tayo miske isa."
"H-ha? Wag na. Ang pangit pangit ko na oh."
"Psh. Dali na. Isa lang."
"Sige na nga. Isa lang ha?"
"Oo."
Flash lang nang flash ang camera hanggang sa hindi na namin namalayan na marami na rin kaming nakuha. Natuwa naman ako dahill hindi na siya nagreklamo.
Dumating na ang araw ng mismong game. Eto na, ipapanalo ko na talaga 'to... namin, para kay Cynthia. Kinakabahan nga ako eh. Gusto ko sana napanuod nya yung game. Kaso wala. Hindi naman niya kakayaning umalis ng hospital kahit pa may tutulong sa kanya. Hinayaan ko na lang, baka mapagod lang siya. Iuuwi ko na lang sa kanya ang titulo ng pagkapanalo namin.
"Ready team?!!" malakas na sigaw ni coach.
"Yes, coach!!!" sigaw naman namin.
Lumabas na nga kami sa locker room. Dito lang naman sa school namin ang game, home court, kaya hindi hassle. This is it.
Pero teka, natigil ang game. Nawalan bigla ng kuryente habang papasimula na yung game. Hindi naman namin 'to pweding i-manual dahil lahat eh electricity-powered. Bumalik na muna kami sa upuan habang naghihintay.
"Pare, pasabi na lang kay coach na punta lang ako sa locker room. Ji-jingle lang." paalam ni Mark.
"Sige sige. Bilisan mo ha!"
At ayun nga. Umalis na si Mark. Hay. Kamusta na kaya si Cynthia? Gusto ko maging masaya siya pag naiuwi na namin ang pagkapanalo sa kanya. Ano kayang irereward niya sakin? Kiss kaya? Natawa naman akong mag-isa dito.
Bumalik si Mark nang pawis na pawis na akala mo naman eh galing sa game, eh hindi pa nga nagsisimula. Mukhang hingal na hingal din siya. Napansin kong hawak niya yung phone niya. Adik yata 'to. Akala ko ba magc-cr 'to?
"Oh Mark," natatawa ko pang bati, "Bakit yata parang--,"
Pinakita niya sakin yung message ng dad niya agad. Unti-unti nawala ang ngiti ko. Tumayo ako bigla at tumakbo palabas ng school. Nakasunod naman si Mark sakin.
"Vince! Mark!" tawag ng isa naming ka-teammate. "Saan kayo pupunta?! Baka magsimula na yung game!"
"Sabihin mo babalik kami!" sigaw ni Mark.
"Tsk. At langya ka naman Vince!" sigaw ulit nung kateammate namin, "Tatakas ka na naman eh! Dyan ka magaling!"
"Putakte! Manahimik ka nga dyan! Wala akong pakielam! Sabihin mo I quit!" sigaw ko.
Wala na akong pakielam dun! Si Cynthia ang mahalaga sa ngayon! Cynthia lang. Ang babaeng mahal ko.
Ang taong hindi ko kayang mawala sa piling ko.
"Cynthia?!!" I exclaimed the moment I opened the door.
Nakita ko namang mga nakatungo sina Tito at Tita habang nakaupo sa gilid. Si Cynthia naman, ayun, nakahiga pa rin. Nilapitan ko naman siya kaagad.
"Cynthia?" tawag ko. Hindi siya umimik, pero tanging ang hikbi na lang niya ang narinig ko, "Thank God you're still here!" niyakap ko siya kaagad, hindi mahigpit pero gentle.
"Vince," umiiyak siya, "I sorry."
"Shh," I hushed, "Wala kang dapat ika-sorry. Nandito lang ako. Hindi kita iiwan."
"Pero Vince, iwanan mo na ako. Bumalik na kayo ni Kuya sa game." ramdam na ramdam ko pa rin ang paghikbi niya.
"Hindi na mahalaga yun sakin. Hindi kita iiwan dito." sagot ko.
"Pero iiwan na kita, hindi ko na kaya. Nahihirapan na akong makita kayong nandito magdamag na nagbabantay, nagaalaga."
"Titiisin ko yun." naramdaman kong tumutulo na rin pala yung luha ko, "Wag mo lang kaming iiwan. Wag mo akong iiwan. Please?"
"Pero nahihirapan na rin ako. Masakit na. Alam ko naman na wala na akong pagasang gumaling, kaya bakit patatagalin pa 'tong kahibangan na ito?"
"Hindi ito kahibangan, Cynthia. Kung hindi ka lumaban ng ganito, hindi mo ako mapapasaya." magkayapos pa rin kami. Hindi ko siya kayang bitiwan.
"Pero ikaw na rin mismo ang nagiging dahilan kung bakit gusto ko nang sumuko habang maagap pa."
"Please wag, hindi ko kaya." mas lalong lumakas ang pagiyak ko. Mas bumuhos pa ang luha galing sa mga mata ko.
Umiling siya, "Habang lumalaban ako, pakiramdam ko ang sama sama ko nang tao. Dahil ako lang yung nagiging dahilan ng paghihirap nyo. Hindi ko na kaya 'to, Vince. Ayokong makita kang nasasaktan."
Hinalikan ko ang noo niya, "Ipikit mo na lang ang mga mata mo."
"Please Vince, bumalik na kayo ni Kuya sa game. Hihintayin kita. At sabi mo ipapapanalo mo yun para sakin? Gawin mo. Nandito pa rin naman ako eh." Umalis siya sa pagkakayakap.
"Hihintayin mo ako ha?" sabi ko, "Pangako, mananalo kami. Para sayo."
At kahit nandito ang parents at kapatid niya, hinalikan ko siya. Hindi aggressive, hindi smack, and more than passionate. Tama lang para sabihin na mahal na mahal ko siya.
///
3...
2...
1...
Shoot.
We won.
Mukha bang hindi ako masaya? Magiging tapat na ako, OO HINDI AKO MASAYA!
TAENG SAKIT! MASAKIT! Hindi ko na yata kakayanin!
Napaluhod na lang ako bigla sa gitna ng court, sa gitna ng maraming tao. Pero wala akong pakielam kahit makita man nila ang luha ko ngayon.
ANG SAKIT! Para akong nawalan ng puso.
And daya mo, Cynthia. Sabi mo hihintayin mo ako? Sabi mo nandyan ka pa? PERO BAKIT MO AKO INIWAN KAAGAD? Hindi ka lang madaya, kundi sinungaling din.
Cynthia...
Desperado na ako. Mahal na mahal kita. Bakit mo ako iniwan kaagad?
Alam mo bang nagpplano na agad ako para sa future natin? Ang korni pero SHIT! I'M SERIOUS ABOUT YOU! ABOUT US!
Bakit kailangang may mangiwan? Bakit kailangan nandito ako habang nandyan ka na sa taas? Hindi ba pwedeng sundan na lang kita dyan? Pwede naman yun diba?
Pero bakit parang ayaw mo? Gusto mo ba talaga along maghirap dito? Gusto mo ba ha?
Ang sakit.
Dito... </3 Durog na siya, basag na. Wala na.
Imbes na naghihiyawan ang team, nandito sila sa paligid ko. Tahimik lang na pinapanuod ang pagiyak ko. Si Mark, nasasaktan din siya alam ko. Ang dami rami nang nagpapatahan sakin, pero hindi ko kayang kumalma.
Mahal ko eh!
(AFTER GRADUATION)
Nandito ako ngayon sa harap niya. Nakaupo. Nagtititigan lang kami habang wala siyang pakielam sa mga luha ko.
Kinuha ko ang wallet ko kung nasaan ang pictures naming dalawa. Ang nasa pinakang unahan ay ang litrato kung saan hinalikan niya ako sa pisngi.
Nandito rin naman ang tissue paper na pinagsulatan ni Mark ng number niya noon. Hindi ko itinapon 'tong mga ito. worth keeping kahit ito rin ang dahilan kung bakit masakit pa rin hanggang ngayon.
"Cynthia, miss na miss na kita." usap ko, "Anong feeling ng nandiyan sa ilalim ng lupa? Hindi maganda noh? Kung lumaban ka kasi edi sana nakakalanghap ka pa rin ng masarap na hangin," biro ko pa.
May isang luhang pumatak.
"Pero mabuti na rin siguro yan. At least hindi ka na nahihirapan. Ako na lang. Ako na lang 'tong nasasaktan. Pero ayos lang, mahal naman kita eh. Ayos lang." napatungo ako't napahagulgol na naman.
"Cynthia, alam mo bang nagsikap akong magaral hanggang sa naging Class Valedictorian ako? Para siguro maging proud ka sa boyfriend mo. Proud ka naman diba?"
Ang sakit pa rin.
"Sana masaya ka na dyan." pinilit kong ngumiti, "Iiwanan ko na mga 'to sayo ha? Sana ingatan mo."
Nilapag ko na nga sa may pangolin niya ang wallet ko, ang trophies, and medal, at...
Ang puso ko.
"Ikaw pa rin ang magmamay-ari niyan habang buhay. Wala nang iba."
♪ I've got your picture in my wallet, and your phone number to call it, ♪
Pero iiwanan ko na yan sayo. Ang mukha mo ay habangbuhay ko nang kabisado, ang phone number mo ay wala nang saysay. Pero bawat mensaheng inihatid mo sakin ay mananatili sa isip ko.
♪ And I miss you more whenever I think about you. ♪
Kahit anong sakit pag naaalala kita kinakaya ko dahil kahit papaano may saya pa rin akong nararamdaman.
Ikaw lang. Tatandaan mo yan.
Mahal kita, Cynthia.
- Vince
Copyright © 6/9/2012 Starine
"Pare, tara na ba sa gym?" tanong ko kay Mark, kateammate ko.
"Excited ka yata ngayon Vince?" natatawa niyang tanong, "Gusto mo talagang makita ngayon si coach pagkatapos mong mang-indian nung last game?"
"Psh. Hayaan mo na yun. Babawi nalang ako next month." sabi ko.
"Oh, edi tara na."
Vince, ang pangalan ko. Obvious naman diba. Isang basketball player ng school namin. Hindi ako nakarating nung last game kasi biglaan ang pagalis ng parents ko nun. Ano pa bang mas uunahin ko diba? Eh sa isang taon, two weeks ko lang silang nakikita. Saklap diba?
Nandito na nga kami sa gym, at nagexplain na rin ako kay coach. Buti naman at naintindihan niya ako. At desidido na talga ako. Pagsisikapan kong maging team captain. Graduated na kasi yung last at pipili si coach one week before the game sa susunod na buwan.
"Tara sa amin Vince?" yaya ni Mark, "Dun ka na lang magdinner."
"Oh sige ba! Basta damihan mo," biro ko pa.
"Baboy ka talaga! Oo na."
"Oy! Anong baboy?! May muscles and abs nga ako oh, tsk."
Natawa na lang siya. Naglakad lang kami pauwi. Tutal walking distance lang naman ang school pauwing bahay. At kapitbahay ko lang naman sina Mark. Alam nga ng family nila kung nasaan ang parents ko, kaya naman minsan eh naiimbita ako sa kung anong meron sa kanila.
May isang kapatid si Mark, si Cynthia. Di ko pa yun makakausap nang matino. Paano ba naman kasi ang tahimik. Pero lagi ko siyang tinitignan, nagnanakaw ng tingin kumbaga. Ewan ko ba, may crush yata ako dito eh!
Nandito kami sa veranda nila, umiinom. Tanaw ko pa rin naman si Cynthia na nagbabasa.
"Tol, may boyfriend na ba yang kapatid mo?" bigla ko na lang naitanong.
"Bakit naman? Wag mong sabihing type mo utol ko?" natatawa niyang tanong, sabay shot.
"Paano kung oo pala?"
Tumawa siya nang kakaiba. Parang may lungkot pang kasama.
"Kung ayaw mong masaktan Vince, wag mo nang palalimin pa ang nararamdaman mo sa kapatid ko." malungkot niyang sabi.
"Tsk. Pahingi na lang ng number niya, sige na oh."
"Ang kulit mo tol! Pero sige na, ibibigay ko na sayo,"
At habang kinakalikot ni Mark yung phone niya, eh isinulat na niya yung number sa tissue paper. Naisave ko na rin naman agad yung contact number ni Cynthia. At mamayang gabi, itetext ko na siya.
Bandang six-thirty eh umuwi na rin ako. At dahil kapitbahay nga lang namin sila, nagtaka naman agad si Mark. Kadalasan kasi sobrang gabi na ako umuuwi. Pero iba ngayon. Syempre! May itetext pa ako eh.
To: Cynthia
Hello. :)
*sent*
Pagkasend na Pagkasend ko nun, bigla akong kinabahan. Crush ko lang naman 'to ah, bakit ganito?! Psh. Hayaan na. Maya-maya eh nagreply na rin naman siya.
From: Cynthia
Who's this?
Muli, kinabahan na naman ako. Sabihin ko ba na ako 'to? Aish. Masabi na nga! Wala namang masama diba.
To: Cynthia
Si Vince 'to. Ngayon lang ko lang nakuha number mo. So, hello. :)
*sent*
Mukhang tange lang nung last line. Hay! Sana magreply ka pa.
From: Cynthia
Haha! Hello din. Ay, good night na pala. May gagawin pa ako eh. Ttyl. =)
To: Cynthia
Ah, sige. Next time na lang. :) Good night. Happy dreams.
*sent*
Psh. Ang bilis naman. Pero okay lang. At least nakausap ko na siya kahit sa text manlang.
Makalipas ang ilang araw eh nakakatext ko na siya nang matagal. Close na nga kami eh, pero sa personal eh nagkakahiyaan pa. I'm starting to think she likes me, too.
"Vince, sa amin na tayo maggawa ng project ha?" sabi ni Mark na partner ko.
"Oo, tara na!"
"Excited ka na naman pare eh. May huli pa tayong klase."
"Ay oo nga pala."
Naghintay lang akong matapos ang klase at hinigit ko na papauwi si Mark. Nasa bahay na kaya si Cynthia?
Pero pagkadating namin eh walang tao. Hay. Ang excited ko nga naman kasi. Ganun talaga!
Nagsimula na nga kaming maggawa. Distracted ako kasi pilit ko pa ring hinahanap si Cynthia. Ang tagal naman yata niya?
"Hi kuya, nalate ako kasi--," napatigil siya nang makita niya ako. "S-sige pasok na ako sa kwarto ko."
Kwarto agad? Hayyy! Pero shet! Ang Ganda niya talaga!
Narinig ko namang tumawa si Mark, "Bitin ba ang silay?"
"Baliw ka." binatukan ko pa siya.
"Psh, humiram ka nga ng glue at gunting dun."
"Di nga?" tanong ko pa.
"Oo nga! Nang matapos na tayo dito. At tamo, makakasilay ka pa."
Tumayo na ako kaagad ako pumunta sa harapan ng kwarto niya. Syempre Katok muna at baka masabihan pang bastos.
"Pasok!" sigaw niya. Sinunod ko naman. Napatigil na naman siya sa ginagawa niya at napatayo. "A-ano y-yun?"
"P-pahiram daw ng gunting at glue kuya mo," muntik pa akong mautal.
"A-ah," kinuha niya yung hinihiram ko, "E-eto."
Pagkakuha nun sa kanya eh nahawakan ko rin ang kamay niya. Para tuloy ayoko nang tanggalin. Pero tinanggal naman niya agad.
"Sorry," at lumabas na nga ako.
May isang bagay ako na narealize...
♪ I used to know her brother but I never knew I love her, ♪
Mahal ko na siya.
♪ 'til the day she laid her eyes on me. Now I'm jumping up and down and she's the only one around, ♪
At sa sumusunod na araw eh mas lumalim pa yun. Nagkaaminan na kami, ang saya ko lang!
Pero, may problema daw. Gusto na niyang sabihin sa akin pero mas gusto daw niyang sabihin yung kapag hindi ko na siya mahal,
To: Cynthia
Hindi kita maintindihan. Ano ba kasi yun? Sabihin mo na. Alam mo namang mamahalin kita kahit anong gawin mo eh.
*sent*
From: Cynthia
I'm sorry pero kung mamahalin mo pa rin ako, masasaktan ka lang sa huli.
To: Cynthia
Bakit? May mahal ka na bang iba?
*sent*
From: Cynthia
Ikaw lang ang lalaking minahal at mamahalin ko. Kaya nga ayaw kitang masaktan. Please don't love me anymore. :'(
To: Cynthia
No! Let's meet outside. Now.
*sent*
Lumabas ako agad at pumunta sa harapan nila. Ang saya ko lang nung makita kong nandun siya.
"Cynthia," tawag ko at umupo na sa lapit niya.
"Please Vince. I beg you." nakatungo siya. Halatang halata na umiiyak siya.
"Ayoko," lumapit pa ako sa kanya. "Bakit hindi mo na lang ako sagutin kesa sa ganyan ang mga sinasabi mo?" may tumulo na rin na luha mula sa mata ko.
"Okay, sasagutin na kita. Pero wag mo akong sisisihin pag nasaktan ka sa huli."
Tumingin siya sakin. Ilang segundo rin kami nagkatitigan bago ko siya hinalikan.
"I love you, Cynthia," bulong ko sa kanya habang yakap ko siya.
"And I love you, Vince. I'm sorry."
Kami na nga ni Cynthia. Lagi niya akong hinihintay matapos sa practice namin. Sabay kaming maglunch sa school, at lagi ko siyang hinahatid sa bawat klase niya. Ako na yata talaga ang pinakangmasayang lalaki!
"Saan mo ba ako dadalhin Vince?"
Higit higit ko kasi siya. Papunta kami ngayong open field.
"Dito?" tanong niya.
Umupo ako sa damuhan at tuluyan nang humiga. "Yep. Dito nga. Upo ka."
Sumunod naman siya at umupo na nga sa tabi ko. Nang makaupo siya eh ginawa kong unan yung lap niya. Hindi naman siya nagreklamo kaya buti naman.
"Alam mo ang dami kong gustong abutin na pangarap," kwento ko, "lalo na yung ang maging basketball captain ng team."
"Talaga? Edi dapat galingan mo."
"Oo naman. Ikaw din kasi ang motivation ko, alam mo yun?" tiningnan ko siya at nagkangitian kami. "Everything feels so fast, don't you think?"
"Oo nga eh. At sana mag-play ang buhay ko ngayon into slow motion." sagot niya.
"Bakit naman? Ako, gusto ko namang mag-fast forward na. Para kasalan na agad." biro ko pa.
"Baliw ka." tumawa naman siya. Maya maya eh may luhang pumatak galing sa mata niya. Napatayo naman ako bigla.
"S-sana, s-sana tumigil na lang ang oras ngayon," sabi niya habang umiiyak. At ako naman ngayon eh nasasaktan habang tinititigan siya.
"Gusto kong makasama ka habang buhay, Vince. Ikaw na talaga. Pero ang malas ko lang kasi hindi pwede yun." panay tulo pa rin ang luha mula sa kanyang mata.
"Tell me," hinawakan ko ang dalawa niyang kamay, "Kaya naman nating tumagal diba. Bakit kailangan mo pang umiyak? Hindi kita iiwanan kahit iwanan mo pa ako."
Dahil sa sinabi ko mas lumakas ang pagiyak niya at bumuhos lalo ang mga luha niya.
"I wish, Vince. I just wish." niyakap ko na lang siya nang mahigpit na maghigpit.
Nasasaktan siya, hindi ko alam kung bakit. Mahal naman namin ang isa't isa, pero sa tingin ko hindi naman ibang tao ang dahilan ng lungkot niya ngayon. Pero bakit hindi niya sakin masabi? Ang hirap! Pero para sa kanya kakayanin ko.
Two weeks na lang before our game. Walang Cynthia ngayon na naghihintay sa akin na matapos magpractice. Nasa trip daw siya sa Cebu, last week lang siya umalis at excused naman daw siya. Siguro baka bukas eh makauwi na siya. Nagkakatext pa rin naman kami, minsan nga lang. At sobrang miss na miss ko na siya.
Pagkauwi ko, nahiga na ako kaagad. Busy siguro si Cynthia ngayon kaya hindi na ako nagabalang magtext muna. Pero napatayo ako bigla nang siya itong nagtext.
From: Cynthia
Meet me tomorrow at the open field. Dismissal.
To: Cynthia
Bakit? Miss na kita, sobra.
*sent*
From: Cynthia
Miss na rin naman kita eh. Basta. I need to tell you an important thing. I need to rest for now. I love you Vince. <3
Napangiti naman ako sa nabasa ko.
To: Cynthia
Okay. I'll be there. I love you more and more Cynthia. <3
Hindi na siya nagreply. Natulog na rin naman ako matapos ang ilang oras. Makikita ko na rin siya sa wakas bukas. Ang saya ko lang!
Di ako nakapakinig ng discussions sa klase. Parang may bumabagabag sa dibdib ko eh. Oh sadyang excited na naman ako dahil makikita ko na si Cynthia pagkatapos ng klaseng 'to? Hay. Tama. Yun nga siguro.
Nang matapos ang klase dumiretso agad ako sa open field. Nakita ko siyang nakaupo dun. Tumakbo naman ako palapit at niyakap siya mula sa likod.
"Nandito ka na pala," bati niya nang may ngiti.
"Oo naman. Papalate ba ako eh makikita na kita." umupo ako sa tabi niya. Kinuha ko ang kamay niya at hinawakan ito.
Tahimik lang kami. Walang gustong umusap, walang gustong magkwento. Okay na kami sa ganito. Masaya na ako't nandito na siya sa tabi ko.
"Vince," tawag niya habang isinandal niya yung ulo niya sa balikat ko.
"Bakit?" inakbayan ko naman siya para suportahan yung ulo niya. May napansin din ako sa kanya, gumaan siya. Nagdidiet kaya 'to?
"Please, lumayo ka na sakin," mahina niyang sabi.
Hindi na ako nagulat. Bakit? Lagi niya kasi yan sinasabi sakin. Pero tumagal naman kami nang ganito kaya ano namang pinagkaiba ngayon diba.
"Sus. Ayan ka na naman eh." ginulo ko pa buhok niya, "Ang kulit mo. Sabi't ayoko."
"B-bakit ba?" umiiyak na siya ngayon, "G-gusto mo ba talagang m-masaktan?"
Naluha na rin ako, "Akala mo ba hindi ako nasasaktan ngayon?" pinilit kong ngumiti, "Akala mo ba wala lang sakin yang pagpapaalam mo? Ang laking bagay niyan, Cynthia. Lagi akong nadudurog kada magmamakaawa kang layuan kita. Pero ayoko, hinding hindi mangyayari yun."
Niyakap niya ako nang mahigpit, "I'm sorry. Mahal kita kaya ko ginagawa 'to."
"Kung mahal mo ako dapat hindi mo yan ginagawa," kontra ko.
"Pinoprotektahan ko lang ang puso mo."
"Protektahan mo naman sa tamang paraan. Please, Cynthia. Wag ka na ulit magpapaalam. Hindi ko kakayanin," patuloy pa rin ang pag-agos ng mga luha mula sa mga mata namin.
"Hindi na ako magpapaalam sa salita. I promise that."
Hindi ko naintindihan yun. Pero hindi ko na pinakialamanan, ang mahalaga nag-promise na siya na hindi na niya ulit sasabihin yun.
"Cynthia, mahal kita."
"I love you, Vince."
♪ And she means every little thing to me. ♪
///
Nasa practice kami ngayon ni Mark nang biglaan siyang tawagin ng adviser namin. Isinama nga ako ni Mark dahil baka may pahamak na namang pinasok 'to, kailangang magkasama kami sa lahat ng bagay. Positive man yun o hindi.
"Your sister," panimula ni ma'am. Sister? Edi si Cynthia yun?
"Ano po ba yun ma'am?" tanong ni Mark.
"She's on the hospital right now. Biglaan siyang nahimatay at ilang oras na rin siyang hindi gumigising."
"ANO?!" napasigaw ako. Si Cynthia yun! Girlfriend ko! Mahal ko!
Nanlaki naman ang mata ni Mark at hinigit na ako palayo. "Wala lang yun, Vince. Dito ka lang, ako na lang ang pupunta sa kapatid ko."
"No, Mark. Sasama ako!" pagmamatigas ko. Napabuntong-hininga nalang siya.
Mabilis naman na kaming nakarating sa hospital. Tumakbo na rin kami agad kung nasaan si Cynthia. Sabi naman ng napagtanungan namin eh gising na raw siya.
"Kuya--, Vince?!" gulat na tawag ni Cynthia. Tumakbo ako sa lapit niya at niyakap siya nang mahigpit.
"Cynthia, anong nangyayari sayo? Ayos ka lang ba? May nanakit ba sayo? Bakit ka hinimatay?" sunod-sunod kong tanong.
"Vince," umiiyak na naman siya. Ang lungkot lungkot na niya lagi. Nasasaktan ako. "I-I have leukemia."
"L-leukemia?" natigilan ako dun.
"Yes, Vince. At bilang na ang araw ko. Sandali na lang ang itatagal ko. Ito na yata ang sign."
Lalo akong nanghina, napaiyak na ako nang sobrang lakas. Hindi ko siya kayang mawala. Hindi!
"Tell me, may magagawa ba ako?!" ang sakit!
"S-sorry Vince, pero... w-wala na talaga." napayuko siya. Walang tigil ang luha niya, at luha ko.
"D-dito... di-dito l-lang a-ako s-sa tabi mo," hinawakan ko nang mahigpit ang kamay niya. Be strong Cynthia. Miracles are true, they're just a bit delayed this time.
Hindi na ako masyadong nakakapagpratice. Wala na rin akong ganang magaral. Pagkatapos ng mga klase eh imbes na sa gym ako pumunta, dito ako sa hospital dumideretso. Four days na lang before the game. Napapagalitan na naman ako ni coach. Pero wala akong pakielam. Gusto ko dito lang ako sa tabi ng babaeng mahal ko.
"You should practice Vince, baka lalo ka pang mapagalitan niyan ni coach." sabi ni Cynthia.
Umiling lang ako, "Ayoko. Dito lang ako sa tabi mo."
"Sige ka, baka hindi ikaw ang maging team captain," sinubukan pa niyang tumawa nang may tunay na saya, kaya lang hindi niya ako maloloko.
"Wala na akong pakielam dun."
She sighed. "Please Vince? Alam kong pangarap mo yun. At para sakin, iyun na rin ang pangarap ko. Dahil para kahit wala na ako, may tutupad pa rin dun."
"Wag mo namang sabihin yan."
"Hinahanda lang kita sa posibleng mangyari."
Tumayo na ako, "Sige. Para sayo, magiging team captain ako at ipapapanalo ko ang game na 'to."
Bago ako umalis at hinalikan ko siya sa noo niya. No, we never kissed on lips. And I respect her for that.
"Uh Vince?" tawag niya ulit. "Kiss me," napatigil ako. "For real, Vince. Be my first and last kiss."
Ngumiti lang ako at inilapit ko na nga ang sarili ko sa kanya. My lips touched hers, our eyes are closed feeling the perfect moment right now. Her arms were around my neck, and mine was on her waist.
Sana may leukemia na lang din ako. Para fair. She's the only one I need. Siya lang talaga. I can't lose her. Please, I can't!
That was the perfect kiss ever in my life.
///
Bukas na ang game. At oo, ako na rin ang team captain. Nasermonan nga ako ni coach pero napatunayan ko naman na karapatdapat ako sa posisyong iyun. Para kay Cynthia.
"Sana manalo kayo," sabi niya.
"Oo naman. Para sayo, kakayanin namin." sagot ko. Dedicated ang game ng team sa kanya. Alam na rin nila ang sakit ni Cynthia. Humingi pa nga ng pasensya si coach pero sabi naman namin na ayos lang.
"Salamat, Vince."
Ngumiti lang ako. "Ah, wait." kinuha ko yung phone ko, "Picture naman tayo oh. Wala manlang tayo miske isa."
"H-ha? Wag na. Ang pangit pangit ko na oh."
"Psh. Dali na. Isa lang."
"Sige na nga. Isa lang ha?"
"Oo."
Flash lang nang flash ang camera hanggang sa hindi na namin namalayan na marami na rin kaming nakuha. Natuwa naman ako dahill hindi na siya nagreklamo.
Dumating na ang araw ng mismong game. Eto na, ipapanalo ko na talaga 'to... namin, para kay Cynthia. Kinakabahan nga ako eh. Gusto ko sana napanuod nya yung game. Kaso wala. Hindi naman niya kakayaning umalis ng hospital kahit pa may tutulong sa kanya. Hinayaan ko na lang, baka mapagod lang siya. Iuuwi ko na lang sa kanya ang titulo ng pagkapanalo namin.
"Ready team?!!" malakas na sigaw ni coach.
"Yes, coach!!!" sigaw naman namin.
Lumabas na nga kami sa locker room. Dito lang naman sa school namin ang game, home court, kaya hindi hassle. This is it.
Pero teka, natigil ang game. Nawalan bigla ng kuryente habang papasimula na yung game. Hindi naman namin 'to pweding i-manual dahil lahat eh electricity-powered. Bumalik na muna kami sa upuan habang naghihintay.
"Pare, pasabi na lang kay coach na punta lang ako sa locker room. Ji-jingle lang." paalam ni Mark.
"Sige sige. Bilisan mo ha!"
At ayun nga. Umalis na si Mark. Hay. Kamusta na kaya si Cynthia? Gusto ko maging masaya siya pag naiuwi na namin ang pagkapanalo sa kanya. Ano kayang irereward niya sakin? Kiss kaya? Natawa naman akong mag-isa dito.
Bumalik si Mark nang pawis na pawis na akala mo naman eh galing sa game, eh hindi pa nga nagsisimula. Mukhang hingal na hingal din siya. Napansin kong hawak niya yung phone niya. Adik yata 'to. Akala ko ba magc-cr 'to?
"Oh Mark," natatawa ko pang bati, "Bakit yata parang--,"
Pinakita niya sakin yung message ng dad niya agad. Unti-unti nawala ang ngiti ko. Tumayo ako bigla at tumakbo palabas ng school. Nakasunod naman si Mark sakin.
"Vince! Mark!" tawag ng isa naming ka-teammate. "Saan kayo pupunta?! Baka magsimula na yung game!"
"Sabihin mo babalik kami!" sigaw ni Mark.
"Tsk. At langya ka naman Vince!" sigaw ulit nung kateammate namin, "Tatakas ka na naman eh! Dyan ka magaling!"
"Putakte! Manahimik ka nga dyan! Wala akong pakielam! Sabihin mo I quit!" sigaw ko.
Wala na akong pakielam dun! Si Cynthia ang mahalaga sa ngayon! Cynthia lang. Ang babaeng mahal ko.
Ang taong hindi ko kayang mawala sa piling ko.
"Cynthia?!!" I exclaimed the moment I opened the door.
Nakita ko namang mga nakatungo sina Tito at Tita habang nakaupo sa gilid. Si Cynthia naman, ayun, nakahiga pa rin. Nilapitan ko naman siya kaagad.
"Cynthia?" tawag ko. Hindi siya umimik, pero tanging ang hikbi na lang niya ang narinig ko, "Thank God you're still here!" niyakap ko siya kaagad, hindi mahigpit pero gentle.
"Vince," umiiyak siya, "I sorry."
"Shh," I hushed, "Wala kang dapat ika-sorry. Nandito lang ako. Hindi kita iiwan."
"Pero Vince, iwanan mo na ako. Bumalik na kayo ni Kuya sa game." ramdam na ramdam ko pa rin ang paghikbi niya.
"Hindi na mahalaga yun sakin. Hindi kita iiwan dito." sagot ko.
"Pero iiwan na kita, hindi ko na kaya. Nahihirapan na akong makita kayong nandito magdamag na nagbabantay, nagaalaga."
"Titiisin ko yun." naramdaman kong tumutulo na rin pala yung luha ko, "Wag mo lang kaming iiwan. Wag mo akong iiwan. Please?"
"Pero nahihirapan na rin ako. Masakit na. Alam ko naman na wala na akong pagasang gumaling, kaya bakit patatagalin pa 'tong kahibangan na ito?"
"Hindi ito kahibangan, Cynthia. Kung hindi ka lumaban ng ganito, hindi mo ako mapapasaya." magkayapos pa rin kami. Hindi ko siya kayang bitiwan.
"Pero ikaw na rin mismo ang nagiging dahilan kung bakit gusto ko nang sumuko habang maagap pa."
"Please wag, hindi ko kaya." mas lalong lumakas ang pagiyak ko. Mas bumuhos pa ang luha galing sa mga mata ko.
Umiling siya, "Habang lumalaban ako, pakiramdam ko ang sama sama ko nang tao. Dahil ako lang yung nagiging dahilan ng paghihirap nyo. Hindi ko na kaya 'to, Vince. Ayokong makita kang nasasaktan."
Hinalikan ko ang noo niya, "Ipikit mo na lang ang mga mata mo."
"Please Vince, bumalik na kayo ni Kuya sa game. Hihintayin kita. At sabi mo ipapapanalo mo yun para sakin? Gawin mo. Nandito pa rin naman ako eh." Umalis siya sa pagkakayakap.
"Hihintayin mo ako ha?" sabi ko, "Pangako, mananalo kami. Para sayo."
At kahit nandito ang parents at kapatid niya, hinalikan ko siya. Hindi aggressive, hindi smack, and more than passionate. Tama lang para sabihin na mahal na mahal ko siya.
///
3...
2...
1...
Shoot.
We won.
Mukha bang hindi ako masaya? Magiging tapat na ako, OO HINDI AKO MASAYA!
TAENG SAKIT! MASAKIT! Hindi ko na yata kakayanin!
Napaluhod na lang ako bigla sa gitna ng court, sa gitna ng maraming tao. Pero wala akong pakielam kahit makita man nila ang luha ko ngayon.
ANG SAKIT! Para akong nawalan ng puso.
And daya mo, Cynthia. Sabi mo hihintayin mo ako? Sabi mo nandyan ka pa? PERO BAKIT MO AKO INIWAN KAAGAD? Hindi ka lang madaya, kundi sinungaling din.
Cynthia...
Desperado na ako. Mahal na mahal kita. Bakit mo ako iniwan kaagad?
Alam mo bang nagpplano na agad ako para sa future natin? Ang korni pero SHIT! I'M SERIOUS ABOUT YOU! ABOUT US!
Bakit kailangang may mangiwan? Bakit kailangan nandito ako habang nandyan ka na sa taas? Hindi ba pwedeng sundan na lang kita dyan? Pwede naman yun diba?
Pero bakit parang ayaw mo? Gusto mo ba talaga along maghirap dito? Gusto mo ba ha?
Ang sakit.
Dito... </3 Durog na siya, basag na. Wala na.
Imbes na naghihiyawan ang team, nandito sila sa paligid ko. Tahimik lang na pinapanuod ang pagiyak ko. Si Mark, nasasaktan din siya alam ko. Ang dami rami nang nagpapatahan sakin, pero hindi ko kayang kumalma.
Mahal ko eh!
(AFTER GRADUATION)
Nandito ako ngayon sa harap niya. Nakaupo. Nagtititigan lang kami habang wala siyang pakielam sa mga luha ko.
Kinuha ko ang wallet ko kung nasaan ang pictures naming dalawa. Ang nasa pinakang unahan ay ang litrato kung saan hinalikan niya ako sa pisngi.
Nandito rin naman ang tissue paper na pinagsulatan ni Mark ng number niya noon. Hindi ko itinapon 'tong mga ito. worth keeping kahit ito rin ang dahilan kung bakit masakit pa rin hanggang ngayon.
"Cynthia, miss na miss na kita." usap ko, "Anong feeling ng nandiyan sa ilalim ng lupa? Hindi maganda noh? Kung lumaban ka kasi edi sana nakakalanghap ka pa rin ng masarap na hangin," biro ko pa.
May isang luhang pumatak.
"Pero mabuti na rin siguro yan. At least hindi ka na nahihirapan. Ako na lang. Ako na lang 'tong nasasaktan. Pero ayos lang, mahal naman kita eh. Ayos lang." napatungo ako't napahagulgol na naman.
"Cynthia, alam mo bang nagsikap akong magaral hanggang sa naging Class Valedictorian ako? Para siguro maging proud ka sa boyfriend mo. Proud ka naman diba?"
Ang sakit pa rin.
"Sana masaya ka na dyan." pinilit kong ngumiti, "Iiwanan ko na mga 'to sayo ha? Sana ingatan mo."
Nilapag ko na nga sa may pangolin niya ang wallet ko, ang trophies, and medal, at...
Ang puso ko.
"Ikaw pa rin ang magmamay-ari niyan habang buhay. Wala nang iba."
♪ I've got your picture in my wallet, and your phone number to call it, ♪
Pero iiwanan ko na yan sayo. Ang mukha mo ay habangbuhay ko nang kabisado, ang phone number mo ay wala nang saysay. Pero bawat mensaheng inihatid mo sakin ay mananatili sa isip ko.
♪ And I miss you more whenever I think about you. ♪
Kahit anong sakit pag naaalala kita kinakaya ko dahil kahit papaano may saya pa rin akong nararamdaman.
Ikaw lang. Tatandaan mo yan.
Mahal kita, Cynthia.
- Vince
Copyright © 6/9/2012 Starine