Unlucky Cupid
Chapters 66 to 7o
Epilogue
Help :)
Press Ctrl + F and type the
chapter for easy navigation
chapter for easy navigation
➶ Chapter 66: Five Minutes
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
Pagkagising ko kanina wala na si Kenneth. Nasan kaya yun? Dito pa ako nakatulog sa kama niya. Gaaahd.
Tumayo ako and I found a note.
---
Kathy, I just went out for another chance of something. Don't worry. :) When you wake up I need you to smile, alright? Good morning, beautiful.
I love you.
-Boyfriend ❤
---
That's it! I smiled! :"> Eh kahit naman siguro hindi niya sabihin, mapapangiti pa rin ako. Grabe lang!
Katulad naman nang sinabi niya, hindi na ako nagalala. Pati malaki na yun! Kaya na niya sarili niya.
Nagstay lang ako rito at nanuod, kumain at kung ano-ano pa. Wala na dibang klase this morning, but I bet meron na after lunch.
Around quarter to eleven eh pumunta na akong homeroom. Wala lang, para maagap. Nandito naman kami sa parang sala nito. Kwentuhan at kulitan lang. Nakakatawa nga itong si Andrea at Jap. LQ ang mood eh. Ayun hanggang sa lumabas na sila.
"Tara sundan natin yung dalawa. Baka may tinatago yun." sabi ko. Nang malaman kung anong meron. Haha!
Tumayo naman si Lex agad, curious din yata eh. "Taraaa!" sabi pa niya nang ngiting-ngiti.
"Tara na!" sagot ko naman. Sabay hila na sa kanya sa labas.
"Ayun, tumigil sila sa paglalakad." mahina kong sabi, nakatingin pa rin dun sa dalawa. Gaaash! Anung ginagawa nila?
"Ano bang ginagawa natin dito?" tanong nung nasa likod.
"We're eavesdropping. Shh." sabi ko. "Hala." I gasped quietly.
Napasandal si Andrea sa wall. Anu ba yun, nagkikiss sila? Gaaahd! :">
"GO ANDREA!" sigaw ko. Haha! Moral support!
"Ayy?" reaction nung tao sa likod namin.
Di naman pala nagkiss eh. Tsk. Natatakpan lang pala.
"Di kayo nagkiss? Tsk. Sayaaang." natatawa kong sabi. Natawa rin naman sila.
"Oh tol sayang daw oh, tuloy na natin?" biro ni Jap kay Andrea.
"Ewan ko sayo!" sabay tulak niya kay Jap.
Tawanan lang kami hanggang sa lumapit na rin kami dun sa dalawa.
"Attention Students of Openheim, attention. The results of the try-outs and vetting are now flashing at student's hall. That is all." the school announced.
"Tara na guuuuuys!"
At sabay sabay na nga kaming tumakbo. Wala, ang saya lang. :)
Di naman ako excited sa result at baka hindi rin naman ako pasok diba. Tsaka, kaya lang ako napatakbo kasi nakakasaya yung mood nitong mga 'to.
Pagdating namin eh wala pang students ang nandito, baka mga tulog pa at nasa suite. Joke. Buti kami ang nauna.
Nakita naman na rin nila kung sino yung mga nakapasa sa try-outs at sa ibang clubs and orgs.
"YES! Member na tayo ng basketball team!" sigaw ni Lex. Sabay sabay naman silang nag-group hug nina Zan, Rein, at Jap.
"Gagawin ko na talaga yun! Wooh!" sigaw na naman nitong energetic na si Lex. Ang kulit niya lang talaga.
"Yes! Editor na ako ng school newspaper!" si Franco naman.
"Congrats, Franco. Ikaw na talaga!" bati ko sa kanya.
"Congrats din." sabay ngiti pa niya sakin.
"Than—Ha? Ulet?!" nagulat ako.
"Sus! Ayun oh," tinuro niya yung screen. "Ikaw na kaya ang sa straight news."
Ngumiti naman ako nang malapad talaga. "Yes!!! Akala ko talaga di ako suited para dun. I mean marami namang mas magaling sakin tapos mga--"
"Easy ka lang, Kath. Hinga." natatawang sabi ni ate Lovie.
Lahat naman kami sa barkada eh nakapasok sa lahat nang sinalihan namin. Lucky day.
Sabay sabay din kaming naglunch, pero wala si Kenneth. Nasan na kaya yun? Naglunch na kaya yun?
"Uy Kath! Ano't spaced out ka yata?" tanong ni Andrea.
"A-ahh, eh. Kasi... ano,"
"Si Kenneth ba? Sus! Napapadalas yata ang pagiisip mo dun ah? Kayo na ba?" naiwiggle pa niya eyebrows niya.
"H-ha? H-hindi ah!" I defensed. Pero mali naman ata yun. Parang tinatanggi ko na kami na. Tsk. I sighed. "Oo, kami na nga." mahina kong sabi.
"What?!" masayang pagkagulat ni Andrea. Tinakpan ko naman agad bibig niya, baka may makarinig pa lalo eh.
"Shh! Wag kang maingay!"
"Okay, kakalma lang ako." she sighed. "Keri na. Oh, so kailan pa?" ngiting-ngiti niyang tanong.
"Kagabi." nahihiya kong sabi. I'm not ashamed of what we have, nahihiya lang talaga akong aminin. I mean kasi, isang Katherine Villanueva lang ang para kay Kenneth Verge? Woah there, syntax error.
"You have to tell me all the details!" she shrieked.
At ayun nga, sinabi ko na lahat lahat. All the time, nahihiya ako. Ewan ko, ganun eeehh! Nahihiya lang talaga ako. Pero kapag nakikita ko yung mga mata ng mga babaeng nakatingin kay Kenneth, gusto kong ipagsigawang akin siya eh! Kaso ayoko, that wouldn't be necessary.
"So kelan naman kaya kayo ni Jap?" pangasar ko naman sa kanya.
"Weehh. Wala namang ganyanan. Never-uary Thirty-two magiging kami."
"Ano namang date yon?"
"Invent." tumawa siya. "Malabo naman kasing mangyari. Pano ba naman kasi, walang pagasa talaga."
"Wala raw? Sus! Trust me. Humuhugot lang ng lakas yun."
"Hah! Yun pa, nageffort? In my dreams!"
Bigla namang may nagtext.
Boyfriend <3
Go to gym after dismissal. Don't be confused by the contact name, I changed it. Hahaha. :*
Si Kenneth? Adik talaga yun! Pero di ko na rin naman binago. Yan na eh, totoo naman. :")
Tinanong ko naman kung bakit, at kung bakit wala rin siya rito sa homeroom. Sakto namang may pumasok na prof. Naisend ko naman, pero di ko pa alam kung nagreply siya kasi tinago ko na phone ko.
Nagklase naman kami hanggang four pm, maagap pa nga 'to eh. Buti nalang. Nagkakayayaan pa nga magbonding ang barkada, pero umayaw ako at may pupuntahan pa nga diba ako.
"Sige na Katherine, sumama ka naaa!" pagyayaya ni Lex. Tumawa nalang ako.
"May pupuntahan pa kasi ako."
"Totoo ba yan?" Lauren
"Nubaa. Oo naman." I laughed. "Seriously I have to go."
"Samahan na kita!" sabi ni Lex.
"Wag na." I smiled. "I have to be there alone."
Then I waved good bye at dumiretso na sa gym.
Magkandaligaw ligaw na nga ako eh, buti nalang nahanap ko ulit. Second time ko lang naman dito, yung first eh may kasama pa ako pagpunta. Plus, very occupied din ako nun.
Pagkadating ko, wala namang tao?
Niloloko naman yata ako nung mokong na yun eh. Tsk. Nakakatakot pa nga, ang laki ng gym tapos ako lang magisa? Hala!
Pumunta naman ako sa gitna ng court, baka sakaling makita ako ni Kenneth if ever.
"Kenneth!" sigaw ko. "Nandito na ako. Asan ka?!"
Wala pa rin?
Hala! Am I going to be locked?
/ANDREA'S PERSPECTIVE
Okay, so I passed the cheering audition! :D Ang saya lang. Kahit naman di ako seryoso rito, nakuha ko pa rin. Siguro dahil dun sa t-shirt ni Jap. And don't get me wrong, hindi yun lucky tshirt. Tsk.
Diba nga may required attire para sa audition, eh I violated that gawa ni tol. Kainis! Pero nung nagcomment naman na yung judges, positive naman. Sabi pa nga eh,
"You're moving gracefully and you deliver the moves very well despite of your oversized shirt. You got the moves."
At syempre na-flatter naman ang beautiful eyes ko. Haha. Okay so maybe I'm thanking Jap a little for this.
"So pasa ka pala?" speaking of the devil.
"Oo, bakit may angal?!"
"Ang sungit mo naman talaga tol. Bakit ka ba kasi nagagalit? Hindi naman kita ginagawang alalay dyan eh!"
"Eh ano pala? Nanay?! Tsk."
"Di rin."
"Ay nako. Gulo mong kausap ever!" nagwalk out na ako, pero sinundan niya ako. Binilisan ko lakad ko hanggang sa kunin na ni Jap yung braso ko at hinatak ako paharap sa kanya. "Eh ano bang problema mo Jap?! Napapagod na ako sayo!" I said, fighting back the tears.
Niyakap naman niya ako bigla. "Please, please wag kang mapagod." he whispered in my ears.
Hindi ako sumagot. Naiyak na ako nang tuluyan.
"Andrea, tol. Please listen to me."
Kumalas siya sa yakap at humarap sakin. He looked at me right in the eye, but I looked away.
I can't let him see me like this, crying... over him.
"I need you to listen, alright?" mahinhin niyang sabi.
Buti na lang lagi nalang kaming napapadpad sa hallway na walang tao. Kundi baka naireport na kami as weirdos of Openheim.
"Andrea," he started. "Hindi ko kasi alam kung paano ko 'to sasabihin eh. Pero kasi... ay ewan!" he ruffled his hair. "Possessive ako sayo. Ayokong may ibang lumalapit sayong lalaki, nagiinit ako na parang gustong manuntok. Nakakainis! Gusto ko sakin ka lang. Akin lang, yung solo. Pero kasi ang hirap din. You deserve someone."
Pero ikaw ang gusto ko.
Ikaw ang mahal ko.
"Sa totoo lang, hindi naman kita inuutusan dahil tinatamad akong gawin ang mga bagay. Andrea hindi mo ba nahahalata? NAGPAPAPANSIN AKO SAYO!" bigla niyang sabi sabay talikod.
Pero nakita ko siyang nagblush. At dahil dun natawa na ako.
"Hindi mo naman na kailangang magpapansin eh. Ikaw lang naman kasi ang napapansin ko lagi." kalmado kong pag-amin.
Humarap ulit siya. "Gusto ko nang itaas sa next level ang kung ano mang meron tayo, Andrea. I realized everything. Even before nakita ko ulit si Kath, ikaw na pala talaga. She made me realize. I thank her for that. Pero kaya ang iniisip ko ay si Kath pa rin talaga, ayoko kasing masira ang kung ano mang meron tayo eh. Baka mamaya hindi mo pala ako gusto, masayang lang ang friendship. Kaya nagtiis ako dun. Shet! Ang tyaga ko dun ha!"
Natawa na naman ako.
"Pero kahit ayaw mo sakin, wala akong paki. Gusto kita eh. And I can't dictate whatever my heart is feeling. I could never ask my mind to think of someone else. That would be too absurd."
"Jap,"
"Pero kasi Andrea! Ughhh! Ano bang gusto mo sa lalaki eh! Ang hirap manghula, pramis." tinaas pa niya yung right palm niya. Pinapatawa niya talaga ako eh. :">
Ikaw. Ikaw nga ang gusto ko eh.
"I said earlier," seryoso na naman siya. "that you deserve someone. Would you please let me be that someone?"
He knelt down and took my hand.
"Please Andrea Louisse, let me court you."
"I, uhh..." I was stunned.
IS THIS REAL?
Grabe! Dreams do come true.
"Yes, Jake Anthony. You could."
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
Kenneth! Asan ka na ba? Natatakot na ako rito eh.
May yumakap sa likod ko. Napapikit naman ako.
Hala!
My heart hammered. Kinakabahan na talaga ako. Kenneth! Naiiyak na ako!
"Don't cry, Kathy. It's me." he whispered.
"K-Kenneth?"
"Yes?"
Umalis ako tapos hinampas hampas siya. "Kasi naman eeehh! Bakit ka ba nananakot? Nakakainis pa nga!" I said while slightly crying.
He chuckled. "I'm not." his face turned serious. "Please don't cry." pinunasan naman niya yung pisngi ko.
"Oo na! Ikaw kasi eh!" I calmed myself down. "Bakit ka ba kasi nandito? Magisa ka lang? Bakit hindi ka pumasok kanina? Naglunch ka na ba?" natigilan naman ako nung tumawa siya.
"You really are my girlfriend." he kissed my forehead. "I'm fine. Coach excused me from classes today, so it's no big deal. Did you miss me?"
Namula naman yata ako dun! Eh nagalala lang naman ako eh. Pero namiss ko nga 'tong mokong na 'to!
"Di kita namiss," I joked. Pero naalala ko na baka magtampo ulit 'to. "Namiss kita kasi nang sobra. H-hehe."
Umupo kami dito sa gitna ng court. Ang dami ngang nakakalat na basket balls eh.
"Bakit ka nga nandito?"
"I'm on the team."
"Ha? Eh hindi ka naman yata nagtry-out nun ah?"
"I'm surprised myself. Coach from Sermounth recommended me, so they called. I immediately said yes, because of you."
"Ako?"
"Remember the first time I asked you about guys you would like, and one of them was sporty."
"Sus! Pa-impress ka naman eh." natatawa kong sabi sabay pisil sa ilong niya.
Natawa rin naman siya. "See all these?" sabay turo pa sa mga bola na nakakalat.
"What about it?"
"I shoot all of these in just five minutes." he said with a smug smile.
"Di nga? Eh ang dami kaya nito. It's very impossible."
"Would you kiss me if I shoot all these in time limit?" he challenged.
Natawa nalang ako. "Aynako. Bahala ka. Sige, I'll time."
Imposible naman talaga oh. Hello? Ang dami nito!
"You'll shoot in three, two, one..."
And my gaaahd! Ang bilis nga niya. o.o Not to mention pinupulot pa niya yung mga bola bago ishoot. Nasa half-court yung mga bola kaya hindi siya nalilito sa pagkuha.
Papaunti na nang papaunti yung natitirang bola. Three minutes left. Gaaahd! Time bumilis ka!
Hindi ko naman kasi ineexpect na totoo yung sinasabi niya eh. Malay ko ba!
Fifty-three seconds nalang, at apat na bola nalang yung natira. And obviously...
I ate my words.
I lost, alright. Tsk. Napahanga mo na naman ako Kenneth Verge. You never fail to amaze me. Anytime. Every time.
Papalapit na siya sakin, my gaaahd! Tumawa siya at tumigil naman din.
"It's okay. I'm kidding about that kiss consequence."
I feel so overwhelmed that I just ran into him.
And so I kissed him.
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
Pagkagising ko kanina wala na si Kenneth. Nasan kaya yun? Dito pa ako nakatulog sa kama niya. Gaaahd.
Tumayo ako and I found a note.
---
Kathy, I just went out for another chance of something. Don't worry. :) When you wake up I need you to smile, alright? Good morning, beautiful.
I love you.
-Boyfriend ❤
---
That's it! I smiled! :"> Eh kahit naman siguro hindi niya sabihin, mapapangiti pa rin ako. Grabe lang!
Katulad naman nang sinabi niya, hindi na ako nagalala. Pati malaki na yun! Kaya na niya sarili niya.
Nagstay lang ako rito at nanuod, kumain at kung ano-ano pa. Wala na dibang klase this morning, but I bet meron na after lunch.
Around quarter to eleven eh pumunta na akong homeroom. Wala lang, para maagap. Nandito naman kami sa parang sala nito. Kwentuhan at kulitan lang. Nakakatawa nga itong si Andrea at Jap. LQ ang mood eh. Ayun hanggang sa lumabas na sila.
"Tara sundan natin yung dalawa. Baka may tinatago yun." sabi ko. Nang malaman kung anong meron. Haha!
Tumayo naman si Lex agad, curious din yata eh. "Taraaa!" sabi pa niya nang ngiting-ngiti.
"Tara na!" sagot ko naman. Sabay hila na sa kanya sa labas.
"Ayun, tumigil sila sa paglalakad." mahina kong sabi, nakatingin pa rin dun sa dalawa. Gaaash! Anung ginagawa nila?
"Ano bang ginagawa natin dito?" tanong nung nasa likod.
"We're eavesdropping. Shh." sabi ko. "Hala." I gasped quietly.
Napasandal si Andrea sa wall. Anu ba yun, nagkikiss sila? Gaaahd! :">
"GO ANDREA!" sigaw ko. Haha! Moral support!
"Ayy?" reaction nung tao sa likod namin.
Di naman pala nagkiss eh. Tsk. Natatakpan lang pala.
"Di kayo nagkiss? Tsk. Sayaaang." natatawa kong sabi. Natawa rin naman sila.
"Oh tol sayang daw oh, tuloy na natin?" biro ni Jap kay Andrea.
"Ewan ko sayo!" sabay tulak niya kay Jap.
Tawanan lang kami hanggang sa lumapit na rin kami dun sa dalawa.
"Attention Students of Openheim, attention. The results of the try-outs and vetting are now flashing at student's hall. That is all." the school announced.
"Tara na guuuuuys!"
At sabay sabay na nga kaming tumakbo. Wala, ang saya lang. :)
Di naman ako excited sa result at baka hindi rin naman ako pasok diba. Tsaka, kaya lang ako napatakbo kasi nakakasaya yung mood nitong mga 'to.
Pagdating namin eh wala pang students ang nandito, baka mga tulog pa at nasa suite. Joke. Buti kami ang nauna.
Nakita naman na rin nila kung sino yung mga nakapasa sa try-outs at sa ibang clubs and orgs.
"YES! Member na tayo ng basketball team!" sigaw ni Lex. Sabay sabay naman silang nag-group hug nina Zan, Rein, at Jap.
"Gagawin ko na talaga yun! Wooh!" sigaw na naman nitong energetic na si Lex. Ang kulit niya lang talaga.
"Yes! Editor na ako ng school newspaper!" si Franco naman.
"Congrats, Franco. Ikaw na talaga!" bati ko sa kanya.
"Congrats din." sabay ngiti pa niya sakin.
"Than—Ha? Ulet?!" nagulat ako.
"Sus! Ayun oh," tinuro niya yung screen. "Ikaw na kaya ang sa straight news."
Ngumiti naman ako nang malapad talaga. "Yes!!! Akala ko talaga di ako suited para dun. I mean marami namang mas magaling sakin tapos mga--"
"Easy ka lang, Kath. Hinga." natatawang sabi ni ate Lovie.
Lahat naman kami sa barkada eh nakapasok sa lahat nang sinalihan namin. Lucky day.
Sabay sabay din kaming naglunch, pero wala si Kenneth. Nasan na kaya yun? Naglunch na kaya yun?
"Uy Kath! Ano't spaced out ka yata?" tanong ni Andrea.
"A-ahh, eh. Kasi... ano,"
"Si Kenneth ba? Sus! Napapadalas yata ang pagiisip mo dun ah? Kayo na ba?" naiwiggle pa niya eyebrows niya.
"H-ha? H-hindi ah!" I defensed. Pero mali naman ata yun. Parang tinatanggi ko na kami na. Tsk. I sighed. "Oo, kami na nga." mahina kong sabi.
"What?!" masayang pagkagulat ni Andrea. Tinakpan ko naman agad bibig niya, baka may makarinig pa lalo eh.
"Shh! Wag kang maingay!"
"Okay, kakalma lang ako." she sighed. "Keri na. Oh, so kailan pa?" ngiting-ngiti niyang tanong.
"Kagabi." nahihiya kong sabi. I'm not ashamed of what we have, nahihiya lang talaga akong aminin. I mean kasi, isang Katherine Villanueva lang ang para kay Kenneth Verge? Woah there, syntax error.
"You have to tell me all the details!" she shrieked.
At ayun nga, sinabi ko na lahat lahat. All the time, nahihiya ako. Ewan ko, ganun eeehh! Nahihiya lang talaga ako. Pero kapag nakikita ko yung mga mata ng mga babaeng nakatingin kay Kenneth, gusto kong ipagsigawang akin siya eh! Kaso ayoko, that wouldn't be necessary.
"So kelan naman kaya kayo ni Jap?" pangasar ko naman sa kanya.
"Weehh. Wala namang ganyanan. Never-uary Thirty-two magiging kami."
"Ano namang date yon?"
"Invent." tumawa siya. "Malabo naman kasing mangyari. Pano ba naman kasi, walang pagasa talaga."
"Wala raw? Sus! Trust me. Humuhugot lang ng lakas yun."
"Hah! Yun pa, nageffort? In my dreams!"
Bigla namang may nagtext.
Boyfriend <3
Go to gym after dismissal. Don't be confused by the contact name, I changed it. Hahaha. :*
Si Kenneth? Adik talaga yun! Pero di ko na rin naman binago. Yan na eh, totoo naman. :")
Tinanong ko naman kung bakit, at kung bakit wala rin siya rito sa homeroom. Sakto namang may pumasok na prof. Naisend ko naman, pero di ko pa alam kung nagreply siya kasi tinago ko na phone ko.
Nagklase naman kami hanggang four pm, maagap pa nga 'to eh. Buti nalang. Nagkakayayaan pa nga magbonding ang barkada, pero umayaw ako at may pupuntahan pa nga diba ako.
"Sige na Katherine, sumama ka naaa!" pagyayaya ni Lex. Tumawa nalang ako.
"May pupuntahan pa kasi ako."
"Totoo ba yan?" Lauren
"Nubaa. Oo naman." I laughed. "Seriously I have to go."
"Samahan na kita!" sabi ni Lex.
"Wag na." I smiled. "I have to be there alone."
Then I waved good bye at dumiretso na sa gym.
Magkandaligaw ligaw na nga ako eh, buti nalang nahanap ko ulit. Second time ko lang naman dito, yung first eh may kasama pa ako pagpunta. Plus, very occupied din ako nun.
Pagkadating ko, wala namang tao?
Niloloko naman yata ako nung mokong na yun eh. Tsk. Nakakatakot pa nga, ang laki ng gym tapos ako lang magisa? Hala!
Pumunta naman ako sa gitna ng court, baka sakaling makita ako ni Kenneth if ever.
"Kenneth!" sigaw ko. "Nandito na ako. Asan ka?!"
Wala pa rin?
Hala! Am I going to be locked?
/ANDREA'S PERSPECTIVE
Okay, so I passed the cheering audition! :D Ang saya lang. Kahit naman di ako seryoso rito, nakuha ko pa rin. Siguro dahil dun sa t-shirt ni Jap. And don't get me wrong, hindi yun lucky tshirt. Tsk.
Diba nga may required attire para sa audition, eh I violated that gawa ni tol. Kainis! Pero nung nagcomment naman na yung judges, positive naman. Sabi pa nga eh,
"You're moving gracefully and you deliver the moves very well despite of your oversized shirt. You got the moves."
At syempre na-flatter naman ang beautiful eyes ko. Haha. Okay so maybe I'm thanking Jap a little for this.
"So pasa ka pala?" speaking of the devil.
"Oo, bakit may angal?!"
"Ang sungit mo naman talaga tol. Bakit ka ba kasi nagagalit? Hindi naman kita ginagawang alalay dyan eh!"
"Eh ano pala? Nanay?! Tsk."
"Di rin."
"Ay nako. Gulo mong kausap ever!" nagwalk out na ako, pero sinundan niya ako. Binilisan ko lakad ko hanggang sa kunin na ni Jap yung braso ko at hinatak ako paharap sa kanya. "Eh ano bang problema mo Jap?! Napapagod na ako sayo!" I said, fighting back the tears.
Niyakap naman niya ako bigla. "Please, please wag kang mapagod." he whispered in my ears.
Hindi ako sumagot. Naiyak na ako nang tuluyan.
"Andrea, tol. Please listen to me."
Kumalas siya sa yakap at humarap sakin. He looked at me right in the eye, but I looked away.
I can't let him see me like this, crying... over him.
"I need you to listen, alright?" mahinhin niyang sabi.
Buti na lang lagi nalang kaming napapadpad sa hallway na walang tao. Kundi baka naireport na kami as weirdos of Openheim.
"Andrea," he started. "Hindi ko kasi alam kung paano ko 'to sasabihin eh. Pero kasi... ay ewan!" he ruffled his hair. "Possessive ako sayo. Ayokong may ibang lumalapit sayong lalaki, nagiinit ako na parang gustong manuntok. Nakakainis! Gusto ko sakin ka lang. Akin lang, yung solo. Pero kasi ang hirap din. You deserve someone."
Pero ikaw ang gusto ko.
Ikaw ang mahal ko.
"Sa totoo lang, hindi naman kita inuutusan dahil tinatamad akong gawin ang mga bagay. Andrea hindi mo ba nahahalata? NAGPAPAPANSIN AKO SAYO!" bigla niyang sabi sabay talikod.
Pero nakita ko siyang nagblush. At dahil dun natawa na ako.
"Hindi mo naman na kailangang magpapansin eh. Ikaw lang naman kasi ang napapansin ko lagi." kalmado kong pag-amin.
Humarap ulit siya. "Gusto ko nang itaas sa next level ang kung ano mang meron tayo, Andrea. I realized everything. Even before nakita ko ulit si Kath, ikaw na pala talaga. She made me realize. I thank her for that. Pero kaya ang iniisip ko ay si Kath pa rin talaga, ayoko kasing masira ang kung ano mang meron tayo eh. Baka mamaya hindi mo pala ako gusto, masayang lang ang friendship. Kaya nagtiis ako dun. Shet! Ang tyaga ko dun ha!"
Natawa na naman ako.
"Pero kahit ayaw mo sakin, wala akong paki. Gusto kita eh. And I can't dictate whatever my heart is feeling. I could never ask my mind to think of someone else. That would be too absurd."
"Jap,"
"Pero kasi Andrea! Ughhh! Ano bang gusto mo sa lalaki eh! Ang hirap manghula, pramis." tinaas pa niya yung right palm niya. Pinapatawa niya talaga ako eh. :">
Ikaw. Ikaw nga ang gusto ko eh.
"I said earlier," seryoso na naman siya. "that you deserve someone. Would you please let me be that someone?"
He knelt down and took my hand.
"Please Andrea Louisse, let me court you."
"I, uhh..." I was stunned.
IS THIS REAL?
Grabe! Dreams do come true.
"Yes, Jake Anthony. You could."
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
Kenneth! Asan ka na ba? Natatakot na ako rito eh.
May yumakap sa likod ko. Napapikit naman ako.
Hala!
My heart hammered. Kinakabahan na talaga ako. Kenneth! Naiiyak na ako!
"Don't cry, Kathy. It's me." he whispered.
"K-Kenneth?"
"Yes?"
Umalis ako tapos hinampas hampas siya. "Kasi naman eeehh! Bakit ka ba nananakot? Nakakainis pa nga!" I said while slightly crying.
He chuckled. "I'm not." his face turned serious. "Please don't cry." pinunasan naman niya yung pisngi ko.
"Oo na! Ikaw kasi eh!" I calmed myself down. "Bakit ka ba kasi nandito? Magisa ka lang? Bakit hindi ka pumasok kanina? Naglunch ka na ba?" natigilan naman ako nung tumawa siya.
"You really are my girlfriend." he kissed my forehead. "I'm fine. Coach excused me from classes today, so it's no big deal. Did you miss me?"
Namula naman yata ako dun! Eh nagalala lang naman ako eh. Pero namiss ko nga 'tong mokong na 'to!
"Di kita namiss," I joked. Pero naalala ko na baka magtampo ulit 'to. "Namiss kita kasi nang sobra. H-hehe."
Umupo kami dito sa gitna ng court. Ang dami ngang nakakalat na basket balls eh.
"Bakit ka nga nandito?"
"I'm on the team."
"Ha? Eh hindi ka naman yata nagtry-out nun ah?"
"I'm surprised myself. Coach from Sermounth recommended me, so they called. I immediately said yes, because of you."
"Ako?"
"Remember the first time I asked you about guys you would like, and one of them was sporty."
"Sus! Pa-impress ka naman eh." natatawa kong sabi sabay pisil sa ilong niya.
Natawa rin naman siya. "See all these?" sabay turo pa sa mga bola na nakakalat.
"What about it?"
"I shoot all of these in just five minutes." he said with a smug smile.
"Di nga? Eh ang dami kaya nito. It's very impossible."
"Would you kiss me if I shoot all these in time limit?" he challenged.
Natawa nalang ako. "Aynako. Bahala ka. Sige, I'll time."
Imposible naman talaga oh. Hello? Ang dami nito!
"You'll shoot in three, two, one..."
And my gaaahd! Ang bilis nga niya. o.o Not to mention pinupulot pa niya yung mga bola bago ishoot. Nasa half-court yung mga bola kaya hindi siya nalilito sa pagkuha.
Papaunti na nang papaunti yung natitirang bola. Three minutes left. Gaaahd! Time bumilis ka!
Hindi ko naman kasi ineexpect na totoo yung sinasabi niya eh. Malay ko ba!
Fifty-three seconds nalang, at apat na bola nalang yung natira. And obviously...
I ate my words.
I lost, alright. Tsk. Napahanga mo na naman ako Kenneth Verge. You never fail to amaze me. Anytime. Every time.
Papalapit na siya sakin, my gaaahd! Tumawa siya at tumigil naman din.
"It's okay. I'm kidding about that kiss consequence."
I feel so overwhelmed that I just ran into him.
And so I kissed him.
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
➶ Chapter 67: Found the X
"I was hoping you would kiss me here." sabay point sa lips niya. Haha! I gave him a peck only on his cheeks.
"Asa you."
"Nah. I'll not worry about that. I get more of that when we're married." sabay tawa niya.
"O-oy adik ka!" hinampas ko naman siya sa braso.
"Kidding! It's too early for that. But I'm serious about that, you know."
"Sus!"
Bumalik na rin kami sa suite. Magdinner at natulog, malamang. Pero this time sa kama ko na ako natulog. Ang awkward naman kung... you know. Basta yun.
The next days eh okay lang naman. Usual na klase at exams. Balak yata ng mga prof. na tapusin ang tests before February eh. Tss. Nahihirapan din kami, you know!
Nagexam na rin kami sa music. Tss. Di ko lang alam kung mataas pa grade ko dun. Di naman ako magaling magproject. Si Kenneth nga wala nun eh. Baka pinatawag na naman sa gym or somewhere. Pero sabi naman niya mageexam siya sa susunod.
Ang saya ko ngayon. Pero there's this part of me na worried. I know things, but I can't force myself to believe in it.
Araw araw para akong nasa heaven. Haha. Hyperbole. Pero kasi naman, totoo. I'm cherishing every moment, baka mamaya kasi hindi na pala ako makakagising sa piling niya.
Shet ang corny nun!
"Kath, gusto mong chocolate?" alok ni Lex. Nandito na naman kami sa usual place.
"Wag na, okay lang."
Masyado nang matamis buhay ko ngayon, di na kailangan ng mga ganyan. Joke.
"Rejected!" tinawanan naman ni Rein si Lex.
"Di ah." mahina nyang sagot.
Nakunsensya naman ako. "Akin na nga, Lex." sabay ngiti ko sa kanya.
Lumapit naman siya sakin nang nakangiti. "Here."
"Salamat." I appreciate naman kahit papano. Si Kenneth kasi wala na naman. Si Jap din wala. Ano kayang meron?
"Asan sina Jap?" tanong ko naman kay Andrea.
"Si Kenneth? Nasa gym yata ulit."
Tumawa naman ako. "Si Jap. Kenneth ka dyan. Oh, ano nang status nyo?"
"H-ha? Ano," she blushed. Cute! Haha. "D-dating, maybe?"
Nagulat naman kaming lahat. Sabay sabing, "DI NGAAA?"
Namula pa tuloy lalo si Andrea. Ang cute cute nya lang talaga!
"D-di wag kayong maniwala." yumuko pa siya.
Narinig naman naming bumukas yung pinto.
"Totoo yun."
Si Jap.
Mygaaahd! :"> I'm so a fan of them!
"Wow pare! Ibang klase ka talaga!" sabi ni Rein kay Jap.
"Ganun talaga. Si tol pa!"
"First love mo ba pare?" tanong naman ni Zan.
"Hindi. Si Kath first love ko." straight niyang sagot.
And for the second time, mga nagulat na naman ang bakulaws. "WEHH?"
Mga nakatingin tuloy sakin. "Aba malay ko dyan kay Jap! H-hehe." sabay iwas nang tingin.
"Pero diba hindi na ngayon? Sabihin mo Jap hindi na si Kath ngayooon?!" si Lex naman. Haha! Grabe talaga itong taong 'to. Napakakulit.
"Malamang. Si Andrea na nga diba." sabay ngiti naman niya kay Andrea.
"Yiiiieee!" pangasar namin.
"Eh kayo ba? Sinong magka-someone dito?" Jap
"Wala, pare! Mga magkakapatid lang kami." Zan
"Ows?" Andrea
"Sa tingin nyo naman ba papatulan namin 'tong mga bakulaw na 'to?" Lauren
"Oy kapal mo naman. Gwapo naman kami ah!" Rein
"Suuus! Saang banda, Rein?" Ate Shanta
"All over!" smug pa niyang sagot.
"Kapal aba." Lauren
"I heard that!" Rein
Pero totoo nga, mga magkakapatid lang talaga ang turingan nila. Pero may nasesense naman ako kay Lauren at Franco. Haha. Ayaw lang din sigurong aminin. Well that's for them to find out. Sina ate Lovie at Shanta naman eh secretive talaga, pero sabi naman nila na meron nga daw silang special someone. Si Rein? Nako! Babaero daw ito. Haha. Si Zan? Ewan. Loyal sa girlfriend, di ko naman kilala kung sino. Si Lex? Wala akong alam dito. Pero basta ang cute at kulit niya. Pwedi ko nang kapatid. :)
"Asan si dude Kenneth?" Zan
"Baka nancchix!" natatawang sabi ni Rein
Hala! Parang nanlambot naman ako sa thought. Di pa rin nila alam, di ko sinasabi. Di naman nila tinatanong eh. Nahalata naman ni Andrea ang pagiging uneasy ko.
"Ano kayo? Di ganun si Kenneth. Loyal din kaya yun!" sabi naman ni Andrea.
"Oh? Kanino naman yun loyal?" Lex
"Secret! Pero basta nandito rin yun sa room na 'to."
May nagtilian naman na babae sa kabilang part.
"Echusera yung mga yun. Feeler, di naman sila kilala ni Kenneth." bulong sakin ni Andrea. Kaya imbis na maging uneasy pa ako eh natawa nalang ako.
"Sino kaya yun?" tanong ni Lex sa sarili nang malakas.
"Nako Lex, nasasapian ka na naman!" ate Lovie
"Di namaaan. Yabang nyo talaga!" Lex
Nagexcuse naman bigla si Andrea. Lalabas lang daw sandali. Sinundan naman siya ni Jap.
Malamang, ligaw portion diba.
/ANDREA'S PERSPECTIVE
Totoo ngang nagpapapansin lang si Jap nung nakaraan araw. Kasi kaninang umaga eh siya na nagprepare ng breakfast and all. Nakakainis nga eh! Ang sweet pa nun mokong na yun.
Yung pancake eh may nakasulat sa taas na, "Please say yes." gamit ang vanilla syrup.
Pero di ko naman nasagot kasi gutom na talaga ako kaya kinain ko na bigla. Haha. Ganun talaga!
Basta ang sweet na niya. Hindi na nga niya ako sinisigawan kahit nakikipagtalo pa ako eh.
"Saan ka pupunta?" tanong niya.
"May sasabihin lang daw si Kenneth. Puntahan ko lang." sagot ko.
"Tch! Bakit ikaw pa? Sasamahan kita."
"Private nga eh! Bumalik ka na sa loob."
"Ayoko. Susundan lang kita."
Haaay! Ang kulit!
"Tsk. Oo na. Bahala ka."
Pinapupunta kasi ako ni Kenneth sa music room daw. Nagtaka naman ako kung bakit ako pa ang tinawag. Pero ang mean naman kung di ko pupuntahan.
Pumasok na kami, nakaupo naman siya sa gilid. Nagtu-tune yata ng guitar. Nilapitan naman namin, kaya nakuha namin atensyon niya.
"Oh, you came. Thanks." bati niya sakin.
"Uhm, pati 'to." turo ko kay Jap. "Ang kulit kasi. Sensya na."
"Darn!" mahina niyang sabi. At di rin nakatingin samin. "I have to confess something."
"Ano yun?" tanong ko. Nakita ko namang curious din yung mukha ni Jap.
"But promise me first to never tell anyone. Keep it to yourselves."
"Oo naman. Ano ba?" tanong ko ulit.
"Pare siguraduhin mo lang na matino yan ha." Jap
I warned him by look, he backed off naman.
"I," he sighed. "I am Jake Flynn."
Silence.
More silence.
Tahimik pa rin ako pero si Jap eh tumawa na nang malakas.
"Pare nababakla ka na ba? Adik ka dude!" Jap
Ngumiti lang nang pilit si Kenneth, ako naman eh stunned pa rin.
"I'm serious." Kenneth
"Di nga? Tol nakakatawa ka! Ayos ah! Yun lang pala eh. Tara na Andr—"
I cut him off. "Pagexplain muna natin siya."
"Thank you." Kenneth mouthed. "It's true. I'm Jake Flynn. I'm not really a counterfeit here, my real name is Kenneth Jake Verge. But don't call me that anymore or else that won't be me. I am a teenage singer, you might possibly already knew. And I escaped the harsh showbiz industry. Then I ended up here. I'm half-Fil by the way, so it's no big deal me being here, and—"
"Wait?!" I stopped him. "Seryoso ka talaga?"
"I'll sing, for proof."
"Paano kung kaboses mo lang siya?" kontra ni Jap
"Are you kidding me? We have the same features and we have the same voice. When Kenneth's gone, Jake Flynn's active. Vice versa. So, does that ring a bell?"
"I, uhh..." we couldn't utter even more.
Kumuha siya ng wig na kulay blonde. Isunuot yun at kumanta. And oh my gaaad! Si Jake Flynn nga! I'm not completely satisfied... pero si Jake Flynn yan eh!
"Ooohh my gosh! Jake!" napayakap naman ako kay Kenneth.
"Easy Andrea." natatawa niyang sabi.
"Ehem," sinabi na naman ni Jap. As in sinabi talaga. Ayun, lumayo na ako kay Kenneth. "Dude wala namang agawan. Nasayo na nga si Kath eh." kalma niyang sabi pero may bitterness.
"Huh?" confused Kenneth.
"Wala yun," I smiled at him. "Umayos ka nga Jap. Idol ko yan eh! Idol alam mo yun!" mahina kong sabi kay Jap.
"Tsk. Ano naman. Masgwaponamanakodun!"
"Ano ulit?"
"Wala." then tumingin siya kay Kenneth. "So, edi alam na rin 'to ni Kath?"
His face fell. "Actually, no."
Nagulat naman kami ni Jap. "So paano na yan? When are you planning to tell. Kayo na tapos hindi niya—"
"Wait!" Jap almost yelled. "Kayo na ni Kath?!"
"Yeah, man." maikli niyang sagot. May sinabi naman si Jap pabulong, pero I don't care. Nakakaamaze pa rin!
Jake Flynn! :"">
"Eh bakit mo nga kami," umubo si jap. "I mean, bakit mo pinatawag si Andrea dito?"
"Uh, that's the thing. I need your help." sabi niya sakin.
"What help?"
"You see, I'm not yet ready to confess on Kath about my other identity." simula ni Kenneth. "So I need you to refrain her from seeing the other me, it's getting a little bit complicated right now, so please, please help me."
"That's bull Kenneth! Bakit ayaw mong aminin sa kanya?! Kayo na tapos magtatago ka pa sa kanya?! Hindi ba parang ang unfair naman nun?!" galit na sabi ni Jap.
I tapped his back. "Jap calm down, please."
"Eh nahihibang na kasi 'tong lalaking 'to eh!"
"Kumalma ka nga!" sigaw ko na. "Walang magagawa ang sigaw mo. Tulungan nalang natin 'tong dalawa, that's very much effective."
"Tsk. Bahala na."
Tiningnan ko naman si Kenneth. "Eh bakit ba napaamin ka naman yata ngayon agad?"
"It's very crucial this time. I wanted to reveal all things to Kathy way back but her bestfriends said I need to stay quiet for the meantime."
"Okay. Fine. I understand. Team KayVee rin naman ako eh!" kinilig pa ako sa ganitong sitwasyon. Haha. Eh bakit ba!
Katherine
Calling...
Decline | Accept
Hala?
"Tumatawag si Kath, Kenneth." I eyed him. "I'll answer this. Wag ka nalang maingay." he nodded naman. Si Jap eh nakaupo na sa gilid, naglalaro ng kung anong instrument. Haha. Mukhang tange lang.
"Oh, Kath?" I answered her call.
"Asan ka ba? Kanina pa kita hinahanap."
"W-wala lang, naggagala. Bakit nga pala?"
"Samahan mo naman ako sa music room. May pinapadala lang si ma'am Paseo."
"H-ha?!" nagpapanic na ako. Shet. Of all places, why here?!
"Sabi ko sa music room. Asan ka ba kasi?"
"Nasa—"
Oh my gash!
Biglang nahulog ni Jap yung drumsticks sa mismong drum. Panira aba! Mygaaahd!
"Music room? Nandyan ka naman na pala eh! Wait for me! Hahanapin ko yan! Kaya 'to ng powers ko." natatawa pa niyang sabi.
"Eh-hehehe. S-sige." tapos naibaba ko na agad.
Sana matagal pa bago mahanap ni Kath 'tong lugar na 'to. Grabeeee! Parang kakaamin lang ni Kenneth kanina tapos may problema na agad? Grabe lang!
"She's coming here." natataranta kong sabi kay Kenneth. "Thanks a lot to that man over there!" referred to Jap.
Nakakainis!
"Stop her, please."
"H-ha? Ba't ka ba muna kasi nagtatago ha? Tsaka pwedi ka naman munang umalis dito eh?" tanong ko. Naguguluhan na talaga ako.
"I need to record my exam for music. This is my last and only chance or I'll fail. We have training later so I really couldn't do it some other time of this day."
Pinunasan ko naman yung mukha ko na nagpapawis na. Grabe lang talaga. "Okay, okay. I'll think of something."
"Wait, hahanapin ko na si Kath. I'll try my best to refrain her going here." sabi ni Jap.
Tingnan mo nga naman 'to. Concern din naman pala, itatago pa. Sus! Haha. Ayun lumabas na siya. I just hope Jap would find her very soon.
Umupo naman ako sa isang couch na malapit sa pintuan, para madali kong mapipigilan kung sino mang papasok. Oh mafifilter, ganun. Haha.
Nagsimula namang magrecord na si Kenneth slash our Jake Flynn! :"> Mygaaahd lang talaga!
/KENNETH'S PERSPECTIVE
I started the audios and system in recording room just inside the music room as well.
I always feel the relief when I spill to someone I can trust my secret. It's not that I want to brag about my personality and fame, but because they're my friends now. Friends who're worthy to know everything since they've been nice even before they knew the real me.
And Jap, he's good. I can tell he's concerned about the situation, well hopefully. And Andrea? Well that's pretty easy since she's a fan of Jake and a friend of Kenneth. I'm so lucky to have them.
I readied myself in front of the microphone and slipped the headphones into my head, fitting perfectly the speakers of it into my ears.
♪ I need another story, something to get off my chest. My life gets kind of boring. Need something that I can confess. ♪
Secrets aren't lies. Some of them turns out to be counterfeit, to hide what's the genuine in jeopardy. Secrets doesn't always have to be concealed, yet it also has to be kept from people for an intense purpose.
♪ 'Til all my sleeves are stained red from all the truth that I've said. Come by it honestly I swear. Thought you saw me wink, no, I've been on the brink, ooh... ♪
I'm ready to confess everything to Kathy. I really am. But the situation disagrees with the plan I plotted so long ago. There's a lot of mystery behind my life. And that's all because I chose to reside in a issue-polluted world namely Showbiz. I never thought things wouldn't go smoothly as I imagine it would be, and now I could mentally kill myself for everything about that.
♪ Amazing that we got this far. It's like we're chasing all those stars, who's driving shiny big black cars. ♪
I never want such girls fangirling over me. I just want them to enjoy my music, that's all. Of course I know that they most probably knew that they cannot reach me because of walls in between, but I've been hearing some news that shocked the nerves out of me. And I wouldn't bother remembering all them.
♪ And everyday I see the news, all the problems that we could solve. And when a situation rises, just write it into an album. Seen it straight to go. I don't really like my flow, no, so... ♪
News. Everyday you're on news. Wether it's true or not, you'll be there—crashing your silent living and privacies. It's going to shatter every little particles you might own even a least, leaving you none of your options.
♪ Tell me what you want to hear, something that were like those years. I'm sick of all the insincere, so I'm gonna give all my secrets away. ♪
I'm ready. I'm ready to reveal anything of myself to Kathy. But what worries me the most is that she might hate me like what her friends had warned. I knew this was going to happen. If only I appeared to her genuinely from the very start, things would be easier this time around, wouldn't it?
♪ This time, don't need another perfect line. Don't care if critics ever jump in line. I'm gonna give all my secrets away. ♪
I don't care what others will say. All I care about now is how would Kathy react on my situation now. I'm absolutely in anxiety, who wouldn't if there are lots of ways peeking on how I could lose someone I already own—someone I treasure in my own chest.
The audio stopped and I heaved a deep sigh. It's finished. I'm all set and this wasn't going to be complicated after all. My mind sank as the door banged opened. Surprised to see who was standing near at the threshold, my knees felt week, ebbing its strong grip a while ago.
It was my girlfriend.
Or soon-to-be ex. My heart ached at the thought. What more if it would happened right about now when she decided to open her mouth and say something. I couldn't quite understand the gestures she carried on with her, along with my difficulty in comprehending what's the plastered look on her beautiful face.
Is she going to dump, or worse, break-up with me now? No, no! That was the venom I knew would end my mental life all along. That wouldn't be right.
Andrea was flabbergasted, too, when she saw who's standing at the door with papers stayed firmly on her arms. That's was seconds ago, when she finally let go of those pieces unconsciously.
I eyed her with apology. I sure hope she gets that. I'm really uneasy right now. I couldn't utter words even when I have hundreds in mine to explain. Why of all events in my screwed-up day I could not talk right now?
She's really going to do it. It's all gone. We're gone. The WE that I've been dreaming all the time since I divulged from this very chest that I love her.
She closed her eyes, probably holding back her traitor tears. I can't help seeing her like that, darn! It was all my fault! I could stay away just so she could compose herself once more. But no, I would take the risk just to keep her mine.
Please, please God. Help me. I kept on praying deep in my thoughts.
Kathy opened her mouth to say something but she closed it again, pursing now her lips. She's now holding back her words, it's obvious! But why can't she just blurt it out? I almost forgot! Did she even see me, or more like, hear me singing?
Of course she did, idiot! Half of my mind said. She wouldn't be acting like that if she hadn't got the chance to hear the obnoxious voice of Jake Flynn coming out of her boyfriend's mouth.
Now Kathy stood firm. She tucked her excess strands of her against her right ear. She now then looked at me in the eye.
It surprised everything in me that she said different words rather than those I would most likely expected her to say.
"So, kamusta naman ang buhay-Jake Flynn, Kenneth?"
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
"Asa you."
"Nah. I'll not worry about that. I get more of that when we're married." sabay tawa niya.
"O-oy adik ka!" hinampas ko naman siya sa braso.
"Kidding! It's too early for that. But I'm serious about that, you know."
"Sus!"
Bumalik na rin kami sa suite. Magdinner at natulog, malamang. Pero this time sa kama ko na ako natulog. Ang awkward naman kung... you know. Basta yun.
The next days eh okay lang naman. Usual na klase at exams. Balak yata ng mga prof. na tapusin ang tests before February eh. Tss. Nahihirapan din kami, you know!
Nagexam na rin kami sa music. Tss. Di ko lang alam kung mataas pa grade ko dun. Di naman ako magaling magproject. Si Kenneth nga wala nun eh. Baka pinatawag na naman sa gym or somewhere. Pero sabi naman niya mageexam siya sa susunod.
Ang saya ko ngayon. Pero there's this part of me na worried. I know things, but I can't force myself to believe in it.
Araw araw para akong nasa heaven. Haha. Hyperbole. Pero kasi naman, totoo. I'm cherishing every moment, baka mamaya kasi hindi na pala ako makakagising sa piling niya.
Shet ang corny nun!
"Kath, gusto mong chocolate?" alok ni Lex. Nandito na naman kami sa usual place.
"Wag na, okay lang."
Masyado nang matamis buhay ko ngayon, di na kailangan ng mga ganyan. Joke.
"Rejected!" tinawanan naman ni Rein si Lex.
"Di ah." mahina nyang sagot.
Nakunsensya naman ako. "Akin na nga, Lex." sabay ngiti ko sa kanya.
Lumapit naman siya sakin nang nakangiti. "Here."
"Salamat." I appreciate naman kahit papano. Si Kenneth kasi wala na naman. Si Jap din wala. Ano kayang meron?
"Asan sina Jap?" tanong ko naman kay Andrea.
"Si Kenneth? Nasa gym yata ulit."
Tumawa naman ako. "Si Jap. Kenneth ka dyan. Oh, ano nang status nyo?"
"H-ha? Ano," she blushed. Cute! Haha. "D-dating, maybe?"
Nagulat naman kaming lahat. Sabay sabing, "DI NGAAA?"
Namula pa tuloy lalo si Andrea. Ang cute cute nya lang talaga!
"D-di wag kayong maniwala." yumuko pa siya.
Narinig naman naming bumukas yung pinto.
"Totoo yun."
Si Jap.
Mygaaahd! :"> I'm so a fan of them!
"Wow pare! Ibang klase ka talaga!" sabi ni Rein kay Jap.
"Ganun talaga. Si tol pa!"
"First love mo ba pare?" tanong naman ni Zan.
"Hindi. Si Kath first love ko." straight niyang sagot.
And for the second time, mga nagulat na naman ang bakulaws. "WEHH?"
Mga nakatingin tuloy sakin. "Aba malay ko dyan kay Jap! H-hehe." sabay iwas nang tingin.
"Pero diba hindi na ngayon? Sabihin mo Jap hindi na si Kath ngayooon?!" si Lex naman. Haha! Grabe talaga itong taong 'to. Napakakulit.
"Malamang. Si Andrea na nga diba." sabay ngiti naman niya kay Andrea.
"Yiiiieee!" pangasar namin.
"Eh kayo ba? Sinong magka-someone dito?" Jap
"Wala, pare! Mga magkakapatid lang kami." Zan
"Ows?" Andrea
"Sa tingin nyo naman ba papatulan namin 'tong mga bakulaw na 'to?" Lauren
"Oy kapal mo naman. Gwapo naman kami ah!" Rein
"Suuus! Saang banda, Rein?" Ate Shanta
"All over!" smug pa niyang sagot.
"Kapal aba." Lauren
"I heard that!" Rein
Pero totoo nga, mga magkakapatid lang talaga ang turingan nila. Pero may nasesense naman ako kay Lauren at Franco. Haha. Ayaw lang din sigurong aminin. Well that's for them to find out. Sina ate Lovie at Shanta naman eh secretive talaga, pero sabi naman nila na meron nga daw silang special someone. Si Rein? Nako! Babaero daw ito. Haha. Si Zan? Ewan. Loyal sa girlfriend, di ko naman kilala kung sino. Si Lex? Wala akong alam dito. Pero basta ang cute at kulit niya. Pwedi ko nang kapatid. :)
"Asan si dude Kenneth?" Zan
"Baka nancchix!" natatawang sabi ni Rein
Hala! Parang nanlambot naman ako sa thought. Di pa rin nila alam, di ko sinasabi. Di naman nila tinatanong eh. Nahalata naman ni Andrea ang pagiging uneasy ko.
"Ano kayo? Di ganun si Kenneth. Loyal din kaya yun!" sabi naman ni Andrea.
"Oh? Kanino naman yun loyal?" Lex
"Secret! Pero basta nandito rin yun sa room na 'to."
May nagtilian naman na babae sa kabilang part.
"Echusera yung mga yun. Feeler, di naman sila kilala ni Kenneth." bulong sakin ni Andrea. Kaya imbis na maging uneasy pa ako eh natawa nalang ako.
"Sino kaya yun?" tanong ni Lex sa sarili nang malakas.
"Nako Lex, nasasapian ka na naman!" ate Lovie
"Di namaaan. Yabang nyo talaga!" Lex
Nagexcuse naman bigla si Andrea. Lalabas lang daw sandali. Sinundan naman siya ni Jap.
Malamang, ligaw portion diba.
/ANDREA'S PERSPECTIVE
Totoo ngang nagpapapansin lang si Jap nung nakaraan araw. Kasi kaninang umaga eh siya na nagprepare ng breakfast and all. Nakakainis nga eh! Ang sweet pa nun mokong na yun.
Yung pancake eh may nakasulat sa taas na, "Please say yes." gamit ang vanilla syrup.
Pero di ko naman nasagot kasi gutom na talaga ako kaya kinain ko na bigla. Haha. Ganun talaga!
Basta ang sweet na niya. Hindi na nga niya ako sinisigawan kahit nakikipagtalo pa ako eh.
"Saan ka pupunta?" tanong niya.
"May sasabihin lang daw si Kenneth. Puntahan ko lang." sagot ko.
"Tch! Bakit ikaw pa? Sasamahan kita."
"Private nga eh! Bumalik ka na sa loob."
"Ayoko. Susundan lang kita."
Haaay! Ang kulit!
"Tsk. Oo na. Bahala ka."
Pinapupunta kasi ako ni Kenneth sa music room daw. Nagtaka naman ako kung bakit ako pa ang tinawag. Pero ang mean naman kung di ko pupuntahan.
Pumasok na kami, nakaupo naman siya sa gilid. Nagtu-tune yata ng guitar. Nilapitan naman namin, kaya nakuha namin atensyon niya.
"Oh, you came. Thanks." bati niya sakin.
"Uhm, pati 'to." turo ko kay Jap. "Ang kulit kasi. Sensya na."
"Darn!" mahina niyang sabi. At di rin nakatingin samin. "I have to confess something."
"Ano yun?" tanong ko. Nakita ko namang curious din yung mukha ni Jap.
"But promise me first to never tell anyone. Keep it to yourselves."
"Oo naman. Ano ba?" tanong ko ulit.
"Pare siguraduhin mo lang na matino yan ha." Jap
I warned him by look, he backed off naman.
"I," he sighed. "I am Jake Flynn."
Silence.
More silence.
Tahimik pa rin ako pero si Jap eh tumawa na nang malakas.
"Pare nababakla ka na ba? Adik ka dude!" Jap
Ngumiti lang nang pilit si Kenneth, ako naman eh stunned pa rin.
"I'm serious." Kenneth
"Di nga? Tol nakakatawa ka! Ayos ah! Yun lang pala eh. Tara na Andr—"
I cut him off. "Pagexplain muna natin siya."
"Thank you." Kenneth mouthed. "It's true. I'm Jake Flynn. I'm not really a counterfeit here, my real name is Kenneth Jake Verge. But don't call me that anymore or else that won't be me. I am a teenage singer, you might possibly already knew. And I escaped the harsh showbiz industry. Then I ended up here. I'm half-Fil by the way, so it's no big deal me being here, and—"
"Wait?!" I stopped him. "Seryoso ka talaga?"
"I'll sing, for proof."
"Paano kung kaboses mo lang siya?" kontra ni Jap
"Are you kidding me? We have the same features and we have the same voice. When Kenneth's gone, Jake Flynn's active. Vice versa. So, does that ring a bell?"
"I, uhh..." we couldn't utter even more.
Kumuha siya ng wig na kulay blonde. Isunuot yun at kumanta. And oh my gaaad! Si Jake Flynn nga! I'm not completely satisfied... pero si Jake Flynn yan eh!
"Ooohh my gosh! Jake!" napayakap naman ako kay Kenneth.
"Easy Andrea." natatawa niyang sabi.
"Ehem," sinabi na naman ni Jap. As in sinabi talaga. Ayun, lumayo na ako kay Kenneth. "Dude wala namang agawan. Nasayo na nga si Kath eh." kalma niyang sabi pero may bitterness.
"Huh?" confused Kenneth.
"Wala yun," I smiled at him. "Umayos ka nga Jap. Idol ko yan eh! Idol alam mo yun!" mahina kong sabi kay Jap.
"Tsk. Ano naman. Masgwaponamanakodun!"
"Ano ulit?"
"Wala." then tumingin siya kay Kenneth. "So, edi alam na rin 'to ni Kath?"
His face fell. "Actually, no."
Nagulat naman kami ni Jap. "So paano na yan? When are you planning to tell. Kayo na tapos hindi niya—"
"Wait!" Jap almost yelled. "Kayo na ni Kath?!"
"Yeah, man." maikli niyang sagot. May sinabi naman si Jap pabulong, pero I don't care. Nakakaamaze pa rin!
Jake Flynn! :"">
"Eh bakit mo nga kami," umubo si jap. "I mean, bakit mo pinatawag si Andrea dito?"
"Uh, that's the thing. I need your help." sabi niya sakin.
"What help?"
"You see, I'm not yet ready to confess on Kath about my other identity." simula ni Kenneth. "So I need you to refrain her from seeing the other me, it's getting a little bit complicated right now, so please, please help me."
"That's bull Kenneth! Bakit ayaw mong aminin sa kanya?! Kayo na tapos magtatago ka pa sa kanya?! Hindi ba parang ang unfair naman nun?!" galit na sabi ni Jap.
I tapped his back. "Jap calm down, please."
"Eh nahihibang na kasi 'tong lalaking 'to eh!"
"Kumalma ka nga!" sigaw ko na. "Walang magagawa ang sigaw mo. Tulungan nalang natin 'tong dalawa, that's very much effective."
"Tsk. Bahala na."
Tiningnan ko naman si Kenneth. "Eh bakit ba napaamin ka naman yata ngayon agad?"
"It's very crucial this time. I wanted to reveal all things to Kathy way back but her bestfriends said I need to stay quiet for the meantime."
"Okay. Fine. I understand. Team KayVee rin naman ako eh!" kinilig pa ako sa ganitong sitwasyon. Haha. Eh bakit ba!
Katherine
Calling...
Decline | Accept
Hala?
"Tumatawag si Kath, Kenneth." I eyed him. "I'll answer this. Wag ka nalang maingay." he nodded naman. Si Jap eh nakaupo na sa gilid, naglalaro ng kung anong instrument. Haha. Mukhang tange lang.
"Oh, Kath?" I answered her call.
"Asan ka ba? Kanina pa kita hinahanap."
"W-wala lang, naggagala. Bakit nga pala?"
"Samahan mo naman ako sa music room. May pinapadala lang si ma'am Paseo."
"H-ha?!" nagpapanic na ako. Shet. Of all places, why here?!
"Sabi ko sa music room. Asan ka ba kasi?"
"Nasa—"
Oh my gash!
Biglang nahulog ni Jap yung drumsticks sa mismong drum. Panira aba! Mygaaahd!
"Music room? Nandyan ka naman na pala eh! Wait for me! Hahanapin ko yan! Kaya 'to ng powers ko." natatawa pa niyang sabi.
"Eh-hehehe. S-sige." tapos naibaba ko na agad.
Sana matagal pa bago mahanap ni Kath 'tong lugar na 'to. Grabeeee! Parang kakaamin lang ni Kenneth kanina tapos may problema na agad? Grabe lang!
"She's coming here." natataranta kong sabi kay Kenneth. "Thanks a lot to that man over there!" referred to Jap.
Nakakainis!
"Stop her, please."
"H-ha? Ba't ka ba muna kasi nagtatago ha? Tsaka pwedi ka naman munang umalis dito eh?" tanong ko. Naguguluhan na talaga ako.
"I need to record my exam for music. This is my last and only chance or I'll fail. We have training later so I really couldn't do it some other time of this day."
Pinunasan ko naman yung mukha ko na nagpapawis na. Grabe lang talaga. "Okay, okay. I'll think of something."
"Wait, hahanapin ko na si Kath. I'll try my best to refrain her going here." sabi ni Jap.
Tingnan mo nga naman 'to. Concern din naman pala, itatago pa. Sus! Haha. Ayun lumabas na siya. I just hope Jap would find her very soon.
Umupo naman ako sa isang couch na malapit sa pintuan, para madali kong mapipigilan kung sino mang papasok. Oh mafifilter, ganun. Haha.
Nagsimula namang magrecord na si Kenneth slash our Jake Flynn! :"> Mygaaahd lang talaga!
/KENNETH'S PERSPECTIVE
I started the audios and system in recording room just inside the music room as well.
I always feel the relief when I spill to someone I can trust my secret. It's not that I want to brag about my personality and fame, but because they're my friends now. Friends who're worthy to know everything since they've been nice even before they knew the real me.
And Jap, he's good. I can tell he's concerned about the situation, well hopefully. And Andrea? Well that's pretty easy since she's a fan of Jake and a friend of Kenneth. I'm so lucky to have them.
I readied myself in front of the microphone and slipped the headphones into my head, fitting perfectly the speakers of it into my ears.
♪ I need another story, something to get off my chest. My life gets kind of boring. Need something that I can confess. ♪
Secrets aren't lies. Some of them turns out to be counterfeit, to hide what's the genuine in jeopardy. Secrets doesn't always have to be concealed, yet it also has to be kept from people for an intense purpose.
♪ 'Til all my sleeves are stained red from all the truth that I've said. Come by it honestly I swear. Thought you saw me wink, no, I've been on the brink, ooh... ♪
I'm ready to confess everything to Kathy. I really am. But the situation disagrees with the plan I plotted so long ago. There's a lot of mystery behind my life. And that's all because I chose to reside in a issue-polluted world namely Showbiz. I never thought things wouldn't go smoothly as I imagine it would be, and now I could mentally kill myself for everything about that.
♪ Amazing that we got this far. It's like we're chasing all those stars, who's driving shiny big black cars. ♪
I never want such girls fangirling over me. I just want them to enjoy my music, that's all. Of course I know that they most probably knew that they cannot reach me because of walls in between, but I've been hearing some news that shocked the nerves out of me. And I wouldn't bother remembering all them.
♪ And everyday I see the news, all the problems that we could solve. And when a situation rises, just write it into an album. Seen it straight to go. I don't really like my flow, no, so... ♪
News. Everyday you're on news. Wether it's true or not, you'll be there—crashing your silent living and privacies. It's going to shatter every little particles you might own even a least, leaving you none of your options.
♪ Tell me what you want to hear, something that were like those years. I'm sick of all the insincere, so I'm gonna give all my secrets away. ♪
I'm ready. I'm ready to reveal anything of myself to Kathy. But what worries me the most is that she might hate me like what her friends had warned. I knew this was going to happen. If only I appeared to her genuinely from the very start, things would be easier this time around, wouldn't it?
♪ This time, don't need another perfect line. Don't care if critics ever jump in line. I'm gonna give all my secrets away. ♪
I don't care what others will say. All I care about now is how would Kathy react on my situation now. I'm absolutely in anxiety, who wouldn't if there are lots of ways peeking on how I could lose someone I already own—someone I treasure in my own chest.
The audio stopped and I heaved a deep sigh. It's finished. I'm all set and this wasn't going to be complicated after all. My mind sank as the door banged opened. Surprised to see who was standing near at the threshold, my knees felt week, ebbing its strong grip a while ago.
It was my girlfriend.
Or soon-to-be ex. My heart ached at the thought. What more if it would happened right about now when she decided to open her mouth and say something. I couldn't quite understand the gestures she carried on with her, along with my difficulty in comprehending what's the plastered look on her beautiful face.
Is she going to dump, or worse, break-up with me now? No, no! That was the venom I knew would end my mental life all along. That wouldn't be right.
Andrea was flabbergasted, too, when she saw who's standing at the door with papers stayed firmly on her arms. That's was seconds ago, when she finally let go of those pieces unconsciously.
I eyed her with apology. I sure hope she gets that. I'm really uneasy right now. I couldn't utter words even when I have hundreds in mine to explain. Why of all events in my screwed-up day I could not talk right now?
She's really going to do it. It's all gone. We're gone. The WE that I've been dreaming all the time since I divulged from this very chest that I love her.
She closed her eyes, probably holding back her traitor tears. I can't help seeing her like that, darn! It was all my fault! I could stay away just so she could compose herself once more. But no, I would take the risk just to keep her mine.
Please, please God. Help me. I kept on praying deep in my thoughts.
Kathy opened her mouth to say something but she closed it again, pursing now her lips. She's now holding back her words, it's obvious! But why can't she just blurt it out? I almost forgot! Did she even see me, or more like, hear me singing?
Of course she did, idiot! Half of my mind said. She wouldn't be acting like that if she hadn't got the chance to hear the obnoxious voice of Jake Flynn coming out of her boyfriend's mouth.
Now Kathy stood firm. She tucked her excess strands of her against her right ear. She now then looked at me in the eye.
It surprised everything in me that she said different words rather than those I would most likely expected her to say.
"So, kamusta naman ang buhay-Jake Flynn, Kenneth?"
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
➶ Chapter 68: Fall
"Kathy, I could explain." I said very fast just so she wouldn't dare counter. It's a good thing that I didn't stammered this time, but the anxiety was very nervous just by hearing the first word.
"H-ha? Eh tinatanong ko lang naman kung anong buhay mo as J-Jake F-Flynn ah?" she answered. I can't see a hint of tone in her voice. Is she angry, or not? Disappointed, or feeling the loathe now?
I couldn't see the hatred, so there's no way she would get into the point of loathing him. Or she just make a good actress, now that she wanted to hide her feelings behind walls?
"Kathy," I deeply murmured, walking outside the mini recording studio and making my way towards her. "I could explain everything. Just please let me." I sounded desperate, and I didn't dare be bothered about that because i really am.
"H-ha? Wala kang dapat iexplain. Nagtanong lang naman ako diba?" now I could sense some bitterness in her tone.
"Really? Katherine you're making this very difficult." I uttered almost cold as ice, I sighed the moment I realized what tone I just used. "I'm sorry. It's just that... You know, that—"
"Baka magalit ako?" she said. "At baka makipagbreak ako sayo?" she hit the bulls eye.
"Yes." I whispered while I looked down. I am a guy who has tears. Tears that would be flowing down right about now, but just like Kathy-I chose to fight them back. "Please, don't." I pulled her in to my arms and hugged her in an instant.
"I won't." she answered.
A sly smile crept up my face. I know she's going to take this seriously for several time. But I'm just happy that she did not break-up with me. I really am!
But all of that crushed when she broke the hug and took a step back away from me. She looked down and from what I saw, she wiped her face from the obvious tear tracks. When she's done she looked up again and formed a smile. A forced one to be exact.
"Kenneth hindi ako makikipagbreak sayo." she said. And suddenly my whole body is starting to regain its usual strength.
"Pero," she continued. This is what I'm afraid of. "Kenneth I need space." her smile already gone seconds ago.
"I fully understand. I'll give you that." I returned her a weak smile. I respect her decision. And this is much better than what I have been foreseeing about the whole time.
"And Kenneth," she called again. "Please wag ka munang lalapit sakin." she stated and that's when she walked away.
I'm stoned in my position. I couldn't move at all, and I just can't find myself running after her. Would it make a difference if I did? She already said herself that she needed space. So I know now that I could perhaps irk everything out of her if I reconsider crashing over.
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
I knew it. I just knew it.
Oo, matagal ko nang halata. Matagal ko nang alam. Pinipilit ko lang talaga ang sarili ko na isiping hindi sila iisa.
Kaya ba ganun nalang ang nararamdaman kong familiarity kapag nakikita ko si Jake Flynn? Of course. Malamang. Pero kahit ganun, pinilit ko pa rin talaga na isiping they're two different persons.
But no, sudden events proved that to me. Habang wala dito si Kenneth, on-air si Flynn. At kapag naman nandito si Kenneth, hiatus si Jake Flynn. At ano naman ako para hindi mahalata yun? Di ako oblivious.
I did not break up with him kasi... Kasi siguro may part sakin na alam na talaga ang other side of the story kaya natanggap na yun ng isip ko.
Pero meron ding side sakin na nasasaktan pa rin. Una, bakit hindi niya sinabi sakin nung una pa lang. Edi sana hindi na ganito. Sana natanggap ko na sya agad at sana hindi ako nahihirapan nang ganito.
For now, I just need space.
I need to adjust. Dahil nga nalaman kong si Flynn siya, edi marami pa pala akong hindi alam sa kanya. After all, Kenneth is somehow different from Flynn, right? Pero iisa lang alam ko sa kanilang dalawa with certainty.
I love them both. I know I do, that's why I can't let go of him that instant. Ayokong mawala siya sakin. Ayaw. Pero katulad nga nang sinabi ko, I need space. Space and time lang para makapagisip. And I won't even dare to think of that stupid Moving On scheme. I know it wouldn't work very well. Mahirap nga daw sabi nila. And now I understand why.
***
Days passed. It's February na. Ang bilis noh? Siguro ganun na lang kasi boring na ulit yung buhay ko. Si Kenneth? I don't know. I just give him a smile whenever he's around looking and that's just it. Alam ko naman na alam niya yung gusto ko, yung request ko. Pero napagtanto ko... Nakakamiss pala rin talaga nang sobra.
It feels like I just want to hug him tight. Ang dami nga rin nagtataka sa kinikilos namin eh. Good thing pala na hindi ko muna sinabi sa barkada na kami na. Kundi baka nasa hot seat na ako ngayon. Kami? Kami pa nga ba? I didn't break up with him right? Siguro nga kami pa.
Pero... Parang hindi eh. Parang hindi talaga. Tsk. Alam na rin ni Andrea lahat ng nangyari. Naiopen ko na sa kanya yung lahat ng sakit, lahat ng inis ko. Buti nalang nandito siya, at least I can open up to someone without hesitation. I suddenly missed Yna and Lindsay. Sigh.
Tapos na rin lahat ng exams namin. But we have to stay here in Openheim until March or something. Tapusin daw lahat ng agendas, kahit hindi education-related basta within the University and concern. Ako? Wala. Walang magawa. Tapos na lahat eh.
"Kath, may party mamaya ang exclusives. What are you planning to wear?" tanong ni Andrea. Nandito kami ngayon sa suite nila. Wala si Jap, nasa gym. May practice yata ang team.
"I think I won't go." dry kong sabi.
"Oh, come on Kath. You have to cheer up! Plus, nandun din naman ang barkada eh."
"Wala pa talaga akong gana kasi."
"Eh kasi naman, kung kinakausap mo na ba kasi siya like the usual. Edi sana masaya ka na ulit." sabi niya habang inaayos yung mga damit niya na nakalatag sa kama.
Nanikip na naman yung dibdib ko. "Ang hirap kasi. Mas lalong humihirap kasi he's still in, and won't leave this." I pointed my chest. "And I miss him." naiiyak na ako.
Tumigil naman si Andrea sa ginagawa niya at lumapit sa tabi ko. "Hay. Kasi naman Kath, why don't you speak to him. Nung sinasabi niyang mageexplain siya sayo nung nasa music room tayo, pinagexplain mo ba? Hindi. Instead, nagmatigas ka."
She's right. They're always right. Second time na 'to. Pangalawang beses na nagkaroon ng problema at hindi ko pinakinggan yung side niya. Maybe I'll hear him out tonight.
"I know, I'm wrong. I'll try to patch things easily." I closed my eyes and sighed. "I'll start tonight."
Sana lang tama 'to. Sana lang maayos na. Sana.
"That's great!" masaya nang sabi ni Andrea. "I have to fix you up!"
Uh-oh. Here we go again with dress and make-ups. Ayoko nun! Nangangati ako! Gaaahd. But it seemed that I have no choice at all. Bahala na. I trust Andrea's taste naman.
"You have to make sure it's not too revealing, Andrea or I'll scream!"
She chuckled. "Oo naman. Adik ba you? Syempre noh, kilala na kita."
"Good."
Nanuod lang muna kami ng movies. I never left their suite. At isa pa ayoko munang magmukmok. Nakakapagod na. Tsaka, susubukan ko na namang ayusin 'to mamaya.
"Oh, nandito ka pala, Kath." bati ni Jap. Kadadating lang niya. So that means tapos na practice nila.
"Hindi pa naman ako multo."
Nangiti lang siya. "Balik ka na kaya sa suite? Ay!" napatakip siya sa bibig niya. "De, wala pala. Sige dito ka muna. Wag mo na akong intindihin." at tumakbo naman siya agad sa taas.
What's wrong with him?
"Uh, Kath." bumalik naman atensyon ko kay Andrea. "Hindi naman sa pangongontra, pero try mo kaya munang bumalik sa suite?"
"B-bakit?"
"Wala lang naman. Pero sige kung—"
"I'll be right back, Ands!" and that's it, tumayo na ako at papabalik na sa suite.
I feel fine.
I feel fine.
No. Who am I kidding?! I freaking don't feel fine at all!
Unti-unti ko nang ini-slide yung keycard. Why am I feeling so heavy? Ugh. Pagkapasok ko, off ang lights. Syempre binuksan ko naman. Oh well. Wala naman palang shocking news and all.
Umupo ako muna ako sa couch. Sigh. Walang magawa. Why can't we just leave? Wala na naman yatang gagawin ah? Tsk. Naiinip na ako.
Nakita ko namang may bumaba ng hagdan. And it's obvious who that was. But wait... Why...?
"Why are you limping Kenneth?" bigla akong napatayo at napatakbo sa kanya.
"No, no, I'm fine." sabi niya. Pero inalalayan ko pa rin siya. I placed his arm around my shoulder for support.
"Anong nangyari sayo?"
"It's nothing. I just sprained my foot, I think." he finally said, sitting down the couch.
"Oh, okay." naupo rin ako. Pero I maintained a distance. My heart is hammering once more, it kept on increasing every second. I know, I know! I love this man, that's why! But I still have to settle things first-my feelings.
"Kathy," he called. Di ako makatingin.
"Yes?"
"Look, if what you—"
"Cut it Kenneth. Just... just don't rub that in for a second."
For now, this time, I just want to feel his presence that I knew I missed so great much. I want to be in the same room as him without even thinking the dilemmas waiting to be fixed, or waiting for the ruins.
Napatigil naman siya. That's good. Ngayon nararamdaman ko na naman yung feeling na gustong gusto ko na siyang yakapin. Yung bang gusto kong maging normal na ulit yung lahat. It's been days, weeks! We felt, or at least I, like out of this world. Feels like having a nightmare.
Please, I want to wake up now. I couldn't handle any much longer of this.
You should forgive him, that's the answer you stubborn girl! Part of me sermoned. It's not like any of his fault that he wanted to be just like any other normal teenager, and that he has to conceal his other identity. And plus, he was Jake Flynn and Kenneth at the same time even before he met you! Even before he fell in love with you.
Eh yun na nga! Eto na naman ang stubborn side ko. Bakit hindi niya agad sinabi sakin?!
That's always your reason for being so opinionated and balky of the situation! You don't know yet his freaking reason so why scoff all the way through, you idiot!
That's it! Nababaliw ba ako! Dalawang side lagi ang nagaaway sa isip ko. Which side should I listen more? I knew that both would be wandering out my mind, so why bother plotting scheme on how to perish the other side. Ano ba? Saan ako maniniwala? Saan ako kakapit?
To your heart.
My conscience and rational side answered, keeping the two absurd ones zipped behind.
I know what I have to do. Pero aantayin ko pa rin ang mamaya para dun. My mind's sensible in the evening. Pero ang tanong makakapunta ba si Kenneth?
"Seems like your foot is killing you," panimula ko. "Are you going to the party tonight?"
"I, uh..." he sighed. "Maybe I can't. Are you?"
"Yeah. It's gonna be fun." I lied.
"Oh, just take care of yourself. Don't let anyone do that."
"Yep, I could do that." I looked away.
Would you help me? Would you still take care of me?
Ugh! Shut it. I'll save this for later.
"It's lunch time. Anong gusto mo?" I asked. May pakielam naman kasi ako, sobra.
"I'm fine. Not yet hungry."
Bigla rin namang kumulo tyan niya. Natawa ako, natawa rin siya. Ngayon, nakaramdam talaga ako ng relief.
"Seriously Kenneth. Let's eat."
***
Nandito na ulit ako sa suite nina Andrea. Nagreready na para mamaya. Ayoko sana, kaso mapilit talaga 'tong mga 'to.
"Ayan! You're perfect!"
"Tsk. Hindi pa nga." umupo ako.
"Anu ba, tumayo ka nga Kath. Give me a spin!" masaya niyang request.
"Wag na. That's not necessary."
"Naman Kath. Ang KJ mo!" nagpout pa siya.
"I know."
She sighed, umupo na rin sa tabi ko. "Asan si Kenneth? Pupunta rin ba siya?"
"Di ko nga alam eh. Pero kasi—"
"Ay nako! Go!" tinayo niya ako at tinulak ako papuntang pintuan. "Check up on him! Dali naaa!"
"Oo na po."
Edi eto nga bumalik na naman ako sa suite namin. Nahihiya pa akong pumasok, yung suot ko kasi! Dress na naman. Tsk. Hindi ako sanay.
Pagkapasok ko nakita kong nandun lang siya sa terrace, nakatingin sa kawalan. Emote? Joke!
Nilapitan ko naman. Napatingin siya so I smiled.
"Wow." was all he could say. "Just wow."
"Ha? Wow ka dyan."
"Nothing." ngumiti na siya. "You look even beautiful tonight."
"Sus." I smiled slyly. "Bakit hindi ka pa nakabihis? Hindi ka ba pupunta?"
"Nah. I got to rest my foot." ngumiti na naman siya nang pilit. "You enjoy yourself."
I doubt it. Sigh. Parang ayoko na rin tuloy pumunta. Mas tinamad ako.
"Oo naman." I lied again.
"That's good." sabi niya habang nakatigin pa rin sa view.
There goes my chance, tinitigan ko siya. Ang swerte lang ng girlfriend niya. Yun nga lang hindi ko sure kung sino. Ako ba o si Tricia?
"Kathy," he called. "I just want to apologize again for what I did."
Hindi ako sumagot. I can't say it's fine when it is not. Ngumiti na lang ako nang konti. Magsasalita pa sana siya nang may kumatok. Pinuntahan ko naman.
"Kath! Leggo na?" si Andrea, kasama si Jap.
"Uhh," gusto kong sabihin na dito nalang ako, pero sayang naman 'tong inayos niya sakin. "Sige, tara na."
"Eh si Kenneth?" tanong ulit niya.
"Masakit paa niya, kaya dito nalang daw muna siya." I flashed a weak smile.
"Ohh, gusto mo pa bang sumama?"
"Ano ka ba! Oo naman. Sayang din 'tong ginawa mo sakin oh." sabi ko nang natatawa.
"Sus."
"Andrea, Kath," singit ni Jap. "Una na ako ha? Tinatawag daw ako ni prof. baka may iuutos lang." tumango naman kami. "Pahawak muna nitong tubig ko Andrea, tatakbo na ako."
Pagkatapos kunin ni Andrea eh tumakbo na nga si Jap.
"Ba't naman may tubig yun?" tanong ko.
Natawa naman siya. "Malay ko dun. Pero sure ka ba na sasama ka pa? You know, okay lang naman sakin eh."
"Hindi, sige okay lang nam—"
"Ooops. Sorry."
Natapon yung tubig sa damit ko. I looked shocked, pero natatawa naman si Andrea, pinipigilan lang.
"Andrea," seryoso kong tawag.
"Kasi naman Kath, ala—"
And I hugged her. "Thank you."
Natawa siya. "See? Pakipot ka pa eh. Sige, alis na ako ha. See ya tomorrow nalang." I nodded at sinara na yung pinto.
I know she did that on purpose. Halata kaya. Pero buti naman, ayoko kasi talagang umalis.
Bumalik ako sa terrace. Nagulat naman si Kenneth.
"Why are you still here?"
"Ayaw mo ba? Sige alis nalang ako."
"That's not what I meant!" mabilis niyang sabi, napasigaw tuloy. Haha. Cute.
"Natapunan kasi ako oh," tinuro ko naman yung basang part ng damit ko.
"Oh, that's unlucky." natatawa niyang sabi.
"Yabang mo ha." natawa na rin naman ako.
Wala kaming mapagusapan. Ang awkward lang kasi. Pero gusto kong kasama lang siya. Ang gulo ko rin! Nakakainis. Tsk.
Ang bigat na ng pakiramdam ko. Hindi ko naman alam kung bakit, pero basta mabigat. As in, talaga!
"Hey, why are you crying?" tanong niya sabay lapit sakin.
"I... I-I d-don't k-know." naiiyak kong sabi hanggang sa niyakap niya ako. That's what I needed. Nakuha ko na, pero ang bigat pa rin.
"Please, Kathy, tell me."
"I-I'm sorry, K-kenneth. I really am." I said while sobbing, my face buried in his chest.
"What? Why?"
"For acting so stubborn. I should have known you hid yourself because of some reason. I'm really really sorry."
Tumawa siya nang may relief. "It's fine. Please stop crying."
I can't.
"Kenneth, I'm sorry dahil hindi ako marunong magtanong ng side mo. I'm sorry kasi dahil dun parehas pa tayong nasaktan."
"Kathy,"
"Pero ngayon alam ko na talaga na mali ako. Ngayon alam ko na na dapat muna akong magtanong. I can't lose you. Even though you're Kenneth and Jake Flynn at the same time, I already knew you were the person I loved. I'll just have to close my eyes so I could not see the physical differences."
"You know—"
"Please, Kenneth. I can't be alone without you. Ugh. That sounds corny!" umalis na ako sa yakap niya. Lumayo nang konti at pinunasan ang mukha ko. "But that's all true. I can't. Wait, I know makakaya ko, pero it's hard and it takes a lot of courage to do that." I sighed. "But I'm telling you, I'm not that brave to let you go."
I looked at him. At grabe ang ngiti niya. Ang lapad eh. Nakakatawa.
"Really?" he asked teasingly.
"Oh, shut up." I said, rolling my eyes.
His face fell or it was just his smiles that disappeared? Hala. Bakit ganun?
"To sum all of it, you're not letting me go because of my filthy secrets?"
"No, Kenneth. It's not that, don't take it to the extremes."
He smiled. "Oh, fine. But,"
Silence.
"I want things seriously and genuine. I don't want any thing because of orders. So Kathy,"
Another silence. Kinakabahan ako.
"I want a break-up."
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
"H-ha? Eh tinatanong ko lang naman kung anong buhay mo as J-Jake F-Flynn ah?" she answered. I can't see a hint of tone in her voice. Is she angry, or not? Disappointed, or feeling the loathe now?
I couldn't see the hatred, so there's no way she would get into the point of loathing him. Or she just make a good actress, now that she wanted to hide her feelings behind walls?
"Kathy," I deeply murmured, walking outside the mini recording studio and making my way towards her. "I could explain everything. Just please let me." I sounded desperate, and I didn't dare be bothered about that because i really am.
"H-ha? Wala kang dapat iexplain. Nagtanong lang naman ako diba?" now I could sense some bitterness in her tone.
"Really? Katherine you're making this very difficult." I uttered almost cold as ice, I sighed the moment I realized what tone I just used. "I'm sorry. It's just that... You know, that—"
"Baka magalit ako?" she said. "At baka makipagbreak ako sayo?" she hit the bulls eye.
"Yes." I whispered while I looked down. I am a guy who has tears. Tears that would be flowing down right about now, but just like Kathy-I chose to fight them back. "Please, don't." I pulled her in to my arms and hugged her in an instant.
"I won't." she answered.
A sly smile crept up my face. I know she's going to take this seriously for several time. But I'm just happy that she did not break-up with me. I really am!
But all of that crushed when she broke the hug and took a step back away from me. She looked down and from what I saw, she wiped her face from the obvious tear tracks. When she's done she looked up again and formed a smile. A forced one to be exact.
"Kenneth hindi ako makikipagbreak sayo." she said. And suddenly my whole body is starting to regain its usual strength.
"Pero," she continued. This is what I'm afraid of. "Kenneth I need space." her smile already gone seconds ago.
"I fully understand. I'll give you that." I returned her a weak smile. I respect her decision. And this is much better than what I have been foreseeing about the whole time.
"And Kenneth," she called again. "Please wag ka munang lalapit sakin." she stated and that's when she walked away.
I'm stoned in my position. I couldn't move at all, and I just can't find myself running after her. Would it make a difference if I did? She already said herself that she needed space. So I know now that I could perhaps irk everything out of her if I reconsider crashing over.
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
I knew it. I just knew it.
Oo, matagal ko nang halata. Matagal ko nang alam. Pinipilit ko lang talaga ang sarili ko na isiping hindi sila iisa.
Kaya ba ganun nalang ang nararamdaman kong familiarity kapag nakikita ko si Jake Flynn? Of course. Malamang. Pero kahit ganun, pinilit ko pa rin talaga na isiping they're two different persons.
But no, sudden events proved that to me. Habang wala dito si Kenneth, on-air si Flynn. At kapag naman nandito si Kenneth, hiatus si Jake Flynn. At ano naman ako para hindi mahalata yun? Di ako oblivious.
I did not break up with him kasi... Kasi siguro may part sakin na alam na talaga ang other side of the story kaya natanggap na yun ng isip ko.
Pero meron ding side sakin na nasasaktan pa rin. Una, bakit hindi niya sinabi sakin nung una pa lang. Edi sana hindi na ganito. Sana natanggap ko na sya agad at sana hindi ako nahihirapan nang ganito.
For now, I just need space.
I need to adjust. Dahil nga nalaman kong si Flynn siya, edi marami pa pala akong hindi alam sa kanya. After all, Kenneth is somehow different from Flynn, right? Pero iisa lang alam ko sa kanilang dalawa with certainty.
I love them both. I know I do, that's why I can't let go of him that instant. Ayokong mawala siya sakin. Ayaw. Pero katulad nga nang sinabi ko, I need space. Space and time lang para makapagisip. And I won't even dare to think of that stupid Moving On scheme. I know it wouldn't work very well. Mahirap nga daw sabi nila. And now I understand why.
***
Days passed. It's February na. Ang bilis noh? Siguro ganun na lang kasi boring na ulit yung buhay ko. Si Kenneth? I don't know. I just give him a smile whenever he's around looking and that's just it. Alam ko naman na alam niya yung gusto ko, yung request ko. Pero napagtanto ko... Nakakamiss pala rin talaga nang sobra.
It feels like I just want to hug him tight. Ang dami nga rin nagtataka sa kinikilos namin eh. Good thing pala na hindi ko muna sinabi sa barkada na kami na. Kundi baka nasa hot seat na ako ngayon. Kami? Kami pa nga ba? I didn't break up with him right? Siguro nga kami pa.
Pero... Parang hindi eh. Parang hindi talaga. Tsk. Alam na rin ni Andrea lahat ng nangyari. Naiopen ko na sa kanya yung lahat ng sakit, lahat ng inis ko. Buti nalang nandito siya, at least I can open up to someone without hesitation. I suddenly missed Yna and Lindsay. Sigh.
Tapos na rin lahat ng exams namin. But we have to stay here in Openheim until March or something. Tapusin daw lahat ng agendas, kahit hindi education-related basta within the University and concern. Ako? Wala. Walang magawa. Tapos na lahat eh.
"Kath, may party mamaya ang exclusives. What are you planning to wear?" tanong ni Andrea. Nandito kami ngayon sa suite nila. Wala si Jap, nasa gym. May practice yata ang team.
"I think I won't go." dry kong sabi.
"Oh, come on Kath. You have to cheer up! Plus, nandun din naman ang barkada eh."
"Wala pa talaga akong gana kasi."
"Eh kasi naman, kung kinakausap mo na ba kasi siya like the usual. Edi sana masaya ka na ulit." sabi niya habang inaayos yung mga damit niya na nakalatag sa kama.
Nanikip na naman yung dibdib ko. "Ang hirap kasi. Mas lalong humihirap kasi he's still in, and won't leave this." I pointed my chest. "And I miss him." naiiyak na ako.
Tumigil naman si Andrea sa ginagawa niya at lumapit sa tabi ko. "Hay. Kasi naman Kath, why don't you speak to him. Nung sinasabi niyang mageexplain siya sayo nung nasa music room tayo, pinagexplain mo ba? Hindi. Instead, nagmatigas ka."
She's right. They're always right. Second time na 'to. Pangalawang beses na nagkaroon ng problema at hindi ko pinakinggan yung side niya. Maybe I'll hear him out tonight.
"I know, I'm wrong. I'll try to patch things easily." I closed my eyes and sighed. "I'll start tonight."
Sana lang tama 'to. Sana lang maayos na. Sana.
"That's great!" masaya nang sabi ni Andrea. "I have to fix you up!"
Uh-oh. Here we go again with dress and make-ups. Ayoko nun! Nangangati ako! Gaaahd. But it seemed that I have no choice at all. Bahala na. I trust Andrea's taste naman.
"You have to make sure it's not too revealing, Andrea or I'll scream!"
She chuckled. "Oo naman. Adik ba you? Syempre noh, kilala na kita."
"Good."
Nanuod lang muna kami ng movies. I never left their suite. At isa pa ayoko munang magmukmok. Nakakapagod na. Tsaka, susubukan ko na namang ayusin 'to mamaya.
"Oh, nandito ka pala, Kath." bati ni Jap. Kadadating lang niya. So that means tapos na practice nila.
"Hindi pa naman ako multo."
Nangiti lang siya. "Balik ka na kaya sa suite? Ay!" napatakip siya sa bibig niya. "De, wala pala. Sige dito ka muna. Wag mo na akong intindihin." at tumakbo naman siya agad sa taas.
What's wrong with him?
"Uh, Kath." bumalik naman atensyon ko kay Andrea. "Hindi naman sa pangongontra, pero try mo kaya munang bumalik sa suite?"
"B-bakit?"
"Wala lang naman. Pero sige kung—"
"I'll be right back, Ands!" and that's it, tumayo na ako at papabalik na sa suite.
I feel fine.
I feel fine.
No. Who am I kidding?! I freaking don't feel fine at all!
Unti-unti ko nang ini-slide yung keycard. Why am I feeling so heavy? Ugh. Pagkapasok ko, off ang lights. Syempre binuksan ko naman. Oh well. Wala naman palang shocking news and all.
Umupo ako muna ako sa couch. Sigh. Walang magawa. Why can't we just leave? Wala na naman yatang gagawin ah? Tsk. Naiinip na ako.
Nakita ko namang may bumaba ng hagdan. And it's obvious who that was. But wait... Why...?
"Why are you limping Kenneth?" bigla akong napatayo at napatakbo sa kanya.
"No, no, I'm fine." sabi niya. Pero inalalayan ko pa rin siya. I placed his arm around my shoulder for support.
"Anong nangyari sayo?"
"It's nothing. I just sprained my foot, I think." he finally said, sitting down the couch.
"Oh, okay." naupo rin ako. Pero I maintained a distance. My heart is hammering once more, it kept on increasing every second. I know, I know! I love this man, that's why! But I still have to settle things first-my feelings.
"Kathy," he called. Di ako makatingin.
"Yes?"
"Look, if what you—"
"Cut it Kenneth. Just... just don't rub that in for a second."
For now, this time, I just want to feel his presence that I knew I missed so great much. I want to be in the same room as him without even thinking the dilemmas waiting to be fixed, or waiting for the ruins.
Napatigil naman siya. That's good. Ngayon nararamdaman ko na naman yung feeling na gustong gusto ko na siyang yakapin. Yung bang gusto kong maging normal na ulit yung lahat. It's been days, weeks! We felt, or at least I, like out of this world. Feels like having a nightmare.
Please, I want to wake up now. I couldn't handle any much longer of this.
You should forgive him, that's the answer you stubborn girl! Part of me sermoned. It's not like any of his fault that he wanted to be just like any other normal teenager, and that he has to conceal his other identity. And plus, he was Jake Flynn and Kenneth at the same time even before he met you! Even before he fell in love with you.
Eh yun na nga! Eto na naman ang stubborn side ko. Bakit hindi niya agad sinabi sakin?!
That's always your reason for being so opinionated and balky of the situation! You don't know yet his freaking reason so why scoff all the way through, you idiot!
That's it! Nababaliw ba ako! Dalawang side lagi ang nagaaway sa isip ko. Which side should I listen more? I knew that both would be wandering out my mind, so why bother plotting scheme on how to perish the other side. Ano ba? Saan ako maniniwala? Saan ako kakapit?
To your heart.
My conscience and rational side answered, keeping the two absurd ones zipped behind.
I know what I have to do. Pero aantayin ko pa rin ang mamaya para dun. My mind's sensible in the evening. Pero ang tanong makakapunta ba si Kenneth?
"Seems like your foot is killing you," panimula ko. "Are you going to the party tonight?"
"I, uh..." he sighed. "Maybe I can't. Are you?"
"Yeah. It's gonna be fun." I lied.
"Oh, just take care of yourself. Don't let anyone do that."
"Yep, I could do that." I looked away.
Would you help me? Would you still take care of me?
Ugh! Shut it. I'll save this for later.
"It's lunch time. Anong gusto mo?" I asked. May pakielam naman kasi ako, sobra.
"I'm fine. Not yet hungry."
Bigla rin namang kumulo tyan niya. Natawa ako, natawa rin siya. Ngayon, nakaramdam talaga ako ng relief.
"Seriously Kenneth. Let's eat."
***
Nandito na ulit ako sa suite nina Andrea. Nagreready na para mamaya. Ayoko sana, kaso mapilit talaga 'tong mga 'to.
"Ayan! You're perfect!"
"Tsk. Hindi pa nga." umupo ako.
"Anu ba, tumayo ka nga Kath. Give me a spin!" masaya niyang request.
"Wag na. That's not necessary."
"Naman Kath. Ang KJ mo!" nagpout pa siya.
"I know."
She sighed, umupo na rin sa tabi ko. "Asan si Kenneth? Pupunta rin ba siya?"
"Di ko nga alam eh. Pero kasi—"
"Ay nako! Go!" tinayo niya ako at tinulak ako papuntang pintuan. "Check up on him! Dali naaa!"
"Oo na po."
Edi eto nga bumalik na naman ako sa suite namin. Nahihiya pa akong pumasok, yung suot ko kasi! Dress na naman. Tsk. Hindi ako sanay.
Pagkapasok ko nakita kong nandun lang siya sa terrace, nakatingin sa kawalan. Emote? Joke!
Nilapitan ko naman. Napatingin siya so I smiled.
"Wow." was all he could say. "Just wow."
"Ha? Wow ka dyan."
"Nothing." ngumiti na siya. "You look even beautiful tonight."
"Sus." I smiled slyly. "Bakit hindi ka pa nakabihis? Hindi ka ba pupunta?"
"Nah. I got to rest my foot." ngumiti na naman siya nang pilit. "You enjoy yourself."
I doubt it. Sigh. Parang ayoko na rin tuloy pumunta. Mas tinamad ako.
"Oo naman." I lied again.
"That's good." sabi niya habang nakatigin pa rin sa view.
There goes my chance, tinitigan ko siya. Ang swerte lang ng girlfriend niya. Yun nga lang hindi ko sure kung sino. Ako ba o si Tricia?
"Kathy," he called. "I just want to apologize again for what I did."
Hindi ako sumagot. I can't say it's fine when it is not. Ngumiti na lang ako nang konti. Magsasalita pa sana siya nang may kumatok. Pinuntahan ko naman.
"Kath! Leggo na?" si Andrea, kasama si Jap.
"Uhh," gusto kong sabihin na dito nalang ako, pero sayang naman 'tong inayos niya sakin. "Sige, tara na."
"Eh si Kenneth?" tanong ulit niya.
"Masakit paa niya, kaya dito nalang daw muna siya." I flashed a weak smile.
"Ohh, gusto mo pa bang sumama?"
"Ano ka ba! Oo naman. Sayang din 'tong ginawa mo sakin oh." sabi ko nang natatawa.
"Sus."
"Andrea, Kath," singit ni Jap. "Una na ako ha? Tinatawag daw ako ni prof. baka may iuutos lang." tumango naman kami. "Pahawak muna nitong tubig ko Andrea, tatakbo na ako."
Pagkatapos kunin ni Andrea eh tumakbo na nga si Jap.
"Ba't naman may tubig yun?" tanong ko.
Natawa naman siya. "Malay ko dun. Pero sure ka ba na sasama ka pa? You know, okay lang naman sakin eh."
"Hindi, sige okay lang nam—"
"Ooops. Sorry."
Natapon yung tubig sa damit ko. I looked shocked, pero natatawa naman si Andrea, pinipigilan lang.
"Andrea," seryoso kong tawag.
"Kasi naman Kath, ala—"
And I hugged her. "Thank you."
Natawa siya. "See? Pakipot ka pa eh. Sige, alis na ako ha. See ya tomorrow nalang." I nodded at sinara na yung pinto.
I know she did that on purpose. Halata kaya. Pero buti naman, ayoko kasi talagang umalis.
Bumalik ako sa terrace. Nagulat naman si Kenneth.
"Why are you still here?"
"Ayaw mo ba? Sige alis nalang ako."
"That's not what I meant!" mabilis niyang sabi, napasigaw tuloy. Haha. Cute.
"Natapunan kasi ako oh," tinuro ko naman yung basang part ng damit ko.
"Oh, that's unlucky." natatawa niyang sabi.
"Yabang mo ha." natawa na rin naman ako.
Wala kaming mapagusapan. Ang awkward lang kasi. Pero gusto kong kasama lang siya. Ang gulo ko rin! Nakakainis. Tsk.
Ang bigat na ng pakiramdam ko. Hindi ko naman alam kung bakit, pero basta mabigat. As in, talaga!
"Hey, why are you crying?" tanong niya sabay lapit sakin.
"I... I-I d-don't k-know." naiiyak kong sabi hanggang sa niyakap niya ako. That's what I needed. Nakuha ko na, pero ang bigat pa rin.
"Please, Kathy, tell me."
"I-I'm sorry, K-kenneth. I really am." I said while sobbing, my face buried in his chest.
"What? Why?"
"For acting so stubborn. I should have known you hid yourself because of some reason. I'm really really sorry."
Tumawa siya nang may relief. "It's fine. Please stop crying."
I can't.
"Kenneth, I'm sorry dahil hindi ako marunong magtanong ng side mo. I'm sorry kasi dahil dun parehas pa tayong nasaktan."
"Kathy,"
"Pero ngayon alam ko na talaga na mali ako. Ngayon alam ko na na dapat muna akong magtanong. I can't lose you. Even though you're Kenneth and Jake Flynn at the same time, I already knew you were the person I loved. I'll just have to close my eyes so I could not see the physical differences."
"You know—"
"Please, Kenneth. I can't be alone without you. Ugh. That sounds corny!" umalis na ako sa yakap niya. Lumayo nang konti at pinunasan ang mukha ko. "But that's all true. I can't. Wait, I know makakaya ko, pero it's hard and it takes a lot of courage to do that." I sighed. "But I'm telling you, I'm not that brave to let you go."
I looked at him. At grabe ang ngiti niya. Ang lapad eh. Nakakatawa.
"Really?" he asked teasingly.
"Oh, shut up." I said, rolling my eyes.
His face fell or it was just his smiles that disappeared? Hala. Bakit ganun?
"To sum all of it, you're not letting me go because of my filthy secrets?"
"No, Kenneth. It's not that, don't take it to the extremes."
He smiled. "Oh, fine. But,"
Silence.
"I want things seriously and genuine. I don't want any thing because of orders. So Kathy,"
Another silence. Kinakabahan ako.
"I want a break-up."
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
➶ Chapter 69: Unlucky Cupid
"B-break up?" I asked, my voice cracked. Tumulo na luha ko nang tuluyan. I... thought he... I thought... Ugh.d
It hurts!
"Kathy, please lis—"
"No, it's okay Kenneth." ngumiti ako. Pati sarili ko niloloko ko na eh! "I understand, you want to teach me lesson? Fine! I'll take it."
And with that I ran outside. Pagkasara ko ng door suite, napasandal nalang ako. Ang sakit! Akala ko pa naman maaayos na. Pero hindi pala!
Buti nalang at may pilay yun at hindi makakasunod sakin. As if pang gusto niya akong sundan? Tch.
Inantay ko lang sina Andrea na makabalik. It's around eleven thirty.
"Kath? Ba't ka nasa labas?" tanong ni Jap.
"Oo nga. Matulog ka na." si Andrea naman.
"Pwedi palapit muna sayo?" I pleaded Andrea.
"May nangyari ba?" Jap
Sabihin ko na ba agad? Ayoko sana pero kailangan ko rin itong ilabas.
"We broke up."
Tahimik lang kaming tatlo. Hanggang si Jap na yung bumasag sa silence.
"Eh walangya pala siya eh!!!" galit na sabi ni Jap. Nakakatakot.
"J-jap o-okay lang—"
"Anong okay dun?!! Tsk!" napasuntok siya sa pader. Parang hindi manlang siya nasaktan. "Andrea pumasok na muna kayo." seryoso niyang sabi.
Kita ko namang parang natakot din si Andrea kaya pumasok na kami kaagad.
"Anung nangyayari Kath? Bakit ganun?"
"Hindi ko rin alam. Ayaw na niya." natawa ako nang mapait. "Okay lang. Tanggap ko."
Hindi. Di ko tanggap. Mahirap yun tsong! Nakakatanga na, kaya tigilan.
"Kath..."
"Andrea, pwedi bang humingi ng favor?"
"Sige lang. Ano yun?"
/JAP'S PERSPECTIVE
Eh loko pala yung lalaking yun eh! Hindi ako nagsakripisyo para ganyanin niya lang si Kath! Isa pa, kaibigan ko rin yun!
Pumasok ako ng suite nila nang hindi kumakatok. Dirediretso akong pumunta sa terrace Kung nasan 'tong lokong 'to!
"Hoy!" sigaw ko sabay hawak sa collar ng damit niya. "Bakit mo gina—"
Natigilan ako.
Si Kenneth Verge, matapang na lalaki. Mabait, gentleman to the point na dream guy siya ng lahat, talented malamang at artista nga, matalino...
Ngayon ay,
umiiyak?
Dali-dali ko naman siyang binitawan.
"Kenneth, pare, loko loko ka talaga, alam mo yun?" kalmado ko nang sabi.
"I'm aware of that." lumuluha pa rin siya.
"Sabihin mo nga sakin, bakit mo nagawa yun? Tanga ka ba?!"
"I'm a person enough to commit stupidity."
"Aish!" gusto ko nang manuntok! Pinipigilan ko lang sarili ko. "For a person, you're in the lowest form!"
And of course I didn't mean that. Di ko masuntok 'tong lalaking 'to eh, at least manlang matauhan siya sa mga salita ko. Tsk.
"Kenneth, di naman tayo magkakilala nang ganun, pero alam kong hindi mo yun gagawin nang walang dahilan."
"She already told you, huh?" tanong niya habang nakatingin lang sa labas.
"Malamang. Ano pa ba?!"
"I just wish she'd listen until I finished." mahina niyang sabi. "I could never leave her. Not unless she wanted me to. But you know me as compulsive, I'd still be behind her even if she won't be looking back."
Sincere talaga siya. Aaminin ko na. Swerte na nga si Kath kay Kenneth.
"I'll never let her go even if she already took her step back. Hell, that's where I would be living if everything falls apart. But as I've looked on what I have now, I think I'm already living on fires that I thought was cool wind helping me to reach what's up there. I'm wrong." yumuko siya. Ilang sandali eh inangat na ulit niya ulo niya. "But that won't change a bit what ever formed in here." tinuro pa niya ang dibdib niya. "I maybe wrong but it doesn't matter right now. I may have lost my everything, but that doesn't mean I can't go for thousand attempts to patch everything back into pieces."
Kenneth, I believe in you. Alagaan mo si Kath. Alam kong ikaw lang makakaprotekta sa kanya full-time, lalo na ngayon na may kumakailangan ng akin.
I faced him, "May rason ka diba?"
"Yes."
"Tch. Oo na, tutulungan na kita."
Ngumiti naman siya nang konti. "Really? You'll send her my reasons?"
"Hindi."
"Then what? How?"
"Ang pangit naman kung sa ibang tao pa niya maririnig yang kung ano mang rason mo. Ikaw nagsabi sa kanya. Tutulungan kita, pero wag mong susubukang sasayangin yun, kundi masasapak kita." pabiro kong sabi.
Natawa kami. Good atmosphere na. Buti naman.
"Thanks dude."
"Basta wag mo lang talagang sasayangin. Tsaka may narealize din naman ako nung umepal ka eh."
Natawa siya. Alam na kaya niya meaning ng epal? Haha. Bahala siya!
"I realized there's other things that were meant for me, rather than those I thought were mine already."
"Good to know." ngumiti na siya. "You really are good for a brother, you know that?"
"Sus! Alam ko, gwapo ako eh." biro ko. "Pero seriously, ikaw din naman eh. Pwedi ngang, tatay na rin eh."
"Rascal."
Haha. Nakakabading pala 'tong lalaking 'to eh. Mabait naman pala. Pero huy! Joke lang yung nakakabading! Straight ako!
"Pero Kenneth, seryoso na. Susuportahan ko nalang kung anong meron kayo. If that's the reason Kathy would be happy, I'd go for it."
"You really love her, huh?" tanong niya. Selos ba 'to? Haha.
"Hmm. Let say as a friend I do, but I really like her."
"Oh," selos nga. Hahaha. "What about Andrea?"
Napaubo ako. Hala naman.
"Andrea? She's nice. She's my tol. And," napangiti ako unconsciously. "I love her."
"You're so cheesy man!" pangaasar niya habang hinihimas braso niya na kunwari kinikilabutan.
"Aish! Nagsalita ang hindi korni."
"I'm kidding." natatawa niyang sabi kaya natawa na rin ako.
Silence.
Silence.
"Thanks again Jap."
"No problem."
"Brothers?" he extended his arm for a handshake.
"Brothers."
And we shake hands.
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
Habang tulog na si Jap at si Andrea, I snuck out of their suite. This is it, goodbye.
Pumasok ako sa suite namin and I left a note. I'm sorry if I get to do this, but come to think of it-there's nothing to be sorry about. After all, he decided these things.
---
Please treat me as if you know nothing about the past. Forget what we did, forget what I said, and most of all... Forget about me.
I'll try and forget about you, too. But I'm telling you it won't be easy for my part. You might already moved on because you're stupid enough to let me go. But I haven't bulge from what we have yesterday.
Remember our bet?
Yes, I'm using my part on that now.
I want you to stay away from me. And I don't even want to start over yet. Please do that.
Goodbye.
PS: I'll send a request for a room exchange with Jap. Hope you'll do good.
Thank you for the good and everything. But then again, adieu.
---
Tear drops. This will be the last time, Kenneth Verge.
***
"Attention students, attention. Pack your bags for a three-night stay at Openheim's Valentine's getaway tomorrow. Exclusive students are required strictly. But for those other students outside exclusive premises, may or may not join the said activity. Further announcements will be elaborated from time to time. For now, that is all."
Nandito kami ni Andrea sa school park nang iannounce yun. Rinig talaga dito, kaya walang ligtas.
"Kailangan ba talagang sumama?"
"Ayan ka na naman Kath. Required nga diba. Have fun naman."
"Eh ano bang gagawin dun? Wala naman yatang kwenta eh?" dry kong tanong.
"Shh!" pinalo niya yung braso ko. "Wag ka ngang maingay."
"Opo."
"Hay. Ewan ko rin. But it'll be fun. Tsaka I've heard pakulo na naman 'to ng pinakang president ng Openheim. Siya daw ang pinakamisteryoso sa mga magkakaibigan na nagtayo nito. Hindi pa nga raw siya nakikita ng kunsino mang staffs or student eh."
"Oh? Bakit naman kaya? Physical issues?"
Natawa siya. Hala. Anong nakakatawa? Seryoso ako.
"Baliw ka. Hindi naman siguro. May iba rin daw yun agenda. Yun daw ang pinakang busy sa kanilang magkakaibigan. As of now wala yata siya dito sa bansa. Ewan ko nalang."
"Ohh. Ang weird naman nun."
"I know right." tumayo siya. "Kaya let's go and pack!"
"Psh. Oo na. Tara."
***
Pagkatapos naming magayos eh lumabas ulit kami ni Andrea, kasama naman ngayon ang barkada. At kasama siya. Tsk.
"Guys! Tara sa resort dito? I heard libre lang daw." Rein
"Sus! Maniwala sayo!" Lex
"Oo nga! Malay mo nandun din si Starine." sagot ni Rein.
"Nililigawan mo si Starine? Tindi mo chong!" Zan
"H-hoy hindi ah! Asa siya. Pati alam nyo namang hindi ako sa kanya diba." Lex
"Pakipot epek pa talaga 'tong si Lex!" Lauren
"Oo nga! Alam naman nating si Starine na from the start yan eh! Binaling lang dun sa isa yung feelings para hindi mahalata." ate Lovie
"Eh teka nga muna. Sino ba si Starine?" tanong ni Andrea. Sa wakas. Miske ako eh curious.
"Ah, siya ba? Pamangkin yata siya nung president nitong Openheim." ate Shanta
"Mali ka!" sabat ni Lex. "Anak kaya siya nun." Tiningnan naman namin si Lex sabay sabay. Umubo siya nang kunwari. "P-parang yun lang eh. Plus, everybody knows her."
"Hmm. Sabagay. Maligawan nga." Rein
"O-oy! Diba may Chelsea ka na? Manahimik ka dyan!" Lex
Natawa kami. Halata ka na Lex.
"Ayan! Lumabas din. May gusto nga kay Starine." Jap
"Tsk. Wala akong paki. Aalis din naman ako for L.A kaya wala rin." Lex
"Oh? I heard sa LA nakatira yung dad ni Starine?" Franco
Nagliwanag naman yung mukha ni Lex. "Talaga?" pero lumungkot din. "Eh ano naman diba? As if namang pumunta rin yun ng Los Angeles, eh komportable na nga raw siya dito."
"Eh ba't mo alam?" biro ni ate Shanta sa kanya.
"E-eh k-kasi..." nauutal na sabi ni Lex. "Ay ewan!"
Natawa nalang kami. Pero may isang pangiti-ngiti lang. Sino pa ba? Psh. I'm trying my best to act normal here, pero sya halata eh.
"Pareng Kenneth, sino na ba nililigawan mo ha? Napakamisteryoso mo eh." Zan
"Me?" tumawa siya nang konti. "I'm not into someone right now."
Oh talaga lang ha.
"Suuus! Di nga, dude. Sino?" Rein
"I'm serious." sabay ngiti pa niya.
"Eh bakit parang nawasak yata mundo mo ngayon? Tingnan mo mukha mo oh." Lauren
"It did."
Nganga naman sila. Ako? Hindi na nagulat. Pero slight din pala. Hindi ko inaasahang aamin siya nang ganyan kabilis.
"Weh? Sino namang tatanggi sayo, bro? Eh sa gandang lalaki mong yan eh halos babae na nga nanliligaw sayo." Lex
"I don't know. She's one of a kind." sabay tingin pa niya sakin. Napaiwas naman ako. At ang tingin naman ng barkada eh nasa akin.
Hala! Excuse me ha. Hindi ako ang may gusto nun. Siya. Siya nakipagbreak eh.
"S-si... K-Katherine?" Lex
"Kath?" tanong nila sakin.
"Totoo ba?"
"Pano nangyari yun?"
Tumayo ako at tumakbo palayo. Ayoko munang ipaalam sa kanila. Lalo na sa harapan ng barkada. Ang hirap kaya nun.
Ayoko ng madramang buhay, pero bakit sinusundan ako ng lungkot? Nakakainis lang!
"Katherine?"
Nung tiningnan ko, si Lex lang pala.
"Oh, Lex?"
"Totoo ba yun?" tanong nia. Seryoso na siya.
Yumuko ako at hindi nagsalita. Ang hirap lang tumingin eh. Baka maiyak pa ako, eh diba I promised myself na huli na yung last time.
"So, totoo nga." umupo siya sa tabi ko. "Ano bang nangyari sa inyo?"
"I don't know actually." mahina kong sagot. "Mutual naman yung feelings namin, to the point na naging kami na nga."
"Oh? Cool."
"Pero nang may nalaman ako sa kanya, or nang narealize kong tama ang mga hinala ko about him, nasaktan ako at may nangyari. Pero you know what? Hindi ako nakipagbreak sa kanya. Lumayo lang ako hanggang sa macompose ko na ulit ang sarili ko. Pero I was trying to heal things, but... he broke up with me."
"H-ha? Bakit naman daw? Kung ako siya hindi na kita pakakawalan."
Ngumiti naman ako. "Pero hindi nga ikaw siya. No offense ha."
"Okay lang. I won't misunderstood." binalik naman niya yung ngiti. "Alam mo ba naging crush kita?"
Nagulat naman ako. "Edi ako pala yung tinutukoy nila kanina?"
"Yep. Ewan ko lang, kasi parang nakikita ko sayo ate ko eh."
"Oh? Edi hanggang sa ganun na lang yun. Don't play with your feelings, mas mahirap yun. Trust me, nangyari na yan sa dalawa kong kakilala."
"I'll take that advice. For now, let's have fun muna. Tara na?" tumayo siya at inalok yung kamay niya.
Kinuha ko naman at ngumiti. "Tara."
Masaya naman sa resort. Naligo kami kahit walang dalang pamalit na damit o ano. Uuwi kami nitong basa. Haha. Ang saya nga eh. May clothing store naman na malapit, kaso lang wala kaming dalang pera kasi nga alam namin na wala talagang fee dito.
"Kath, oh. Gamitin mo daw." inabot naman ni Lex yung... tuwalya?
"Ha? Pano ka nagkaganyan?" kinuha ko naman at pinunasan braso ko. Yung iba eh naliligo pa rin, nilalamig na kasi ako kaya umahon na.
"Ako? Hindi sakin galing yan mismo. May nagpapabigay lang."
"Eh? Ah. Baka si Andrea." sabi ko habang pinupunasan pa rin sarili ko.
"Hindi si Andrea. Si bro Kenneth." sabi niya nang nakangiti pa.
"Ha?" napatigil naman ako. "Oh, iyo na." nilagay ko sa mukha niya at lumakad palayo. Natawa rin ako sa expression ni Lex. Haha.
Since ayokong bumalik magisa sa suite, dito muna ako sa gazebo ng resort. Wala namang tao kaya buti nalang, tsaka maganda rin yung view.
Putek! Ang lamig lang! Tsk.
Ayan uminit na. Teka...
May towel na pala sa likod ko?
And positive. Meron nga. On the negative side naman, si Kenneth pala ang naglagay. At umupo rin siya, pero malayo nga lang.
"Tsk. Hindi ko kailangan nito." binato ko sa kanya yung bath towel nang hindi nakatingin.
"Quit being so stubborn, Kathy." sabay hagis niya ulit sakin nung towel.
"Kathy? Don't call me that! Tch. Ayoko nga! Okay na ako!" binato ko na naman. "And why are you even here?! Diba sabi ko naman stay away?!"
"I'm away. Look, I'm meters away from you, see?" nakangiti pa niyang sabi. Tch. Kala mo walang nangyari ah!
"Ano ba! Nasa usapan natin yan ah! Ang daya mo!"
"Yep. I'm fair with that."
"Fair daw?! Eh bakit nandito ka pa?! Alis na."
"I haven't forgotten about the bet so don't worry."
"Hindi na kita maintindihan eh. Tsk."
"Because you wouldn't let me clear things up to you."
Tumayo ako. "Wala na akong pakielam." at lumakad paalis.
"Kathy," tawag niya. "I won't give you up." nung lumingon ako, nakangiti siya.
Give me up? Eh he already did!
***
"Ehhh! Andrea! Lapit tayooo." maiyak-iyak kong sabi.
"Wala tayong magagawa. Kailangan from same school ang magkakalapit sa bus."
"Tsk. Ang malas ko." bulong ko.
"Ang swerte naman niya." sabi ni Andrea. Tch. Narinig pa.
"Ay ewan na."
Pumasok na kaming bus. Si Andrea syempre kalapit si Jap. Sa likod kami nila. Pagkatingin ko, may nakapatong na book sa mukha niya. Natutulog yata. Good!
Nalaman ko na sa Openheim premises din pala kami pupunta, yun nga lang much deeper. Ang layo nga eh, so malaki pala talaga 'tong lugar na ito. Gusto ko sanang matulog, kaya lang ang hirap sa pwesto ko. Kung sana nasa may bintana ako edi may masasandalan, kaso wala. Tsk. Bahala na. Inaantok ako eh, kaya pumikit nalang ako.
Nagising nalang ako nung niyugyog ako ng kung sino. Si Andrea naman pala. Ayun bumaba na kami.
"Ang sweet nyo lang ni Kenneth kanina ha." kinikilig pa niyang sabi.
"Kami? Adik ka ba? Parang magkatabi lang eh."
"Eh ano 'to?" may pinakita siyang picture sakin. Si Kenneth nakaakbay sakin, yung ulo ko nakasandal sa chest niya tapos parehas kaming tulog.
"Hala! Akin na yan Andrea! Idelete mo!" kinukuha ko yung phone niya pero tumakbo naman ang babae. Tch.
"Ayoko ngaaa!" bumelat pa siya.
Nung namang nahabol ko siya eh nakuha ko rin yung phone niya. May security code naman. Nakakainis.
Pero... parang kami pa dun sa photo. Sigh. Kaso hindi na nga. Hindi na.
Pinagayos na kami ng gamit namin sa mga rooms. May beach pala rito? Hala. Ang galing lang. Kakaiba eh. Eto kasing room namin ni Andrea eh may terrace na overview ang beach.
After nun eh bumaba na rin kami. Syempre for announcement thingy, precautions, mga ganun ba. Sinabi na nga kung bakit kami nandito, ganito ganyan.
Sabi nga eh sa isang araw na raw kasi ang Valentine's Day, at dahil daw napakaimportanteng araw sa university president yung day na yun eh nandito kami para icelebrate. May mga activities din naman daw, pweding sumali. Pweding hindi. Pero may isang event na kailangan ang lahat, walang takas. Yun daw ang Cupid's Ball.
"Pfft. Hahaha!" tumawa na ako. "Cupid's Ball talaga? Anong say naman ng theme na yon."
"Baliw ka Kath. Marami nga raw nagaganap na magagandang events or moments sa Ball na yun."
"And you're expecting a fairy-tale-like moment?"
She shrugged at ngumiti. "Maybe?"
Nagulat naman ako. "You're possibly kidding, right?"
Hindi siya umusap. "Andrea namaaan. Ang korni kaya nun!"
"Psh. Ano naman? Maniniwala ako this time, this time lang."
"Ay nako. It's your choice. Pero ang korni talaga." tumawa na naman ako.
"Oo na! Tara kain tayo, nagugutom na ako. Tsaka!" parang may bumbilyang umilaw sa ulo niya. "Let's go buy our dress!"
"Ugh. Dress na naman? Yun na naman? Di ba pweding casual nalang?"
"That's a ball, Kath. Kaya leggo!"
At wala na naman akong choice kundi mapasama. Oo lang naman ako nang oo, nod and shake. Di ako makapagfocus, ewan ko kung bakit. Nakakatamad lang siguro talaga.
After bumili ni Andrea eh nagstop kami sa ice cream parlor. Buti naman! Mas gusto ko naman ang pagkain kesa sa damit. Dito eh mabubusog pa ako. :D
"Teka," napakunot yung noo ni Andrea habang may tinitingnan sa likod ko "Sina Kenneth at Jap yun ah?"
Tiningnan ko, oo nga sila. Bigla naman akong tumalikod ulit. "Andrea!" bulong ko. "Magtago ka, dali! Baka makita tayo."
Nagsmirk naman siya at tumayo. Oh, no. "Jaaaap! Kenneeeeeth! Over here!"
Sana hindi narinig,
Sana hindi narinig,
Sana hind--
"Oh, nandito lang pala kayo."
Darn! Tiningnan ko si Andrea I'm-gonna-kill-you look. Nagsmirk na naman ang babae. Tsk.
"Join us!" masayang sabi ni Andrea.
Umupo naman na nga sila. Ganito ang arrangement:
Andrea Kenneth
Jap Me
Hell, right? Kainis!
"Jap," siniko ko siya. "Palit tayo." bulong ko.
"Ayoko nga." ngumiti rin siya katulad nung kay Andrea. Tsk. Lovers talaga eh.
"Ehem, ehem." si Andrea. Halata namang hindi talaga nasamid. Tsk. "I'll just get some water." tumayo siya. "Jap pasama?"
Nagwink sakin si Jap, "Sure Andrea. Tara."
Oh nooo! Ikaw din Jap?! Tsk. Heeeell! Umalis na yung dalawa.
Awkward, dude! Nakakainis!
"So," panimula niya.
Buti may dala akong earphones, sinuot ko kaagad kahit walang music. Kunwari lang, props kumbaga.
"Oh-kay." awkward niya ring sabi. "You're playing hard to get again."
"Ano?!" napasigaw naman ako.
"I knew there's no sound." sabay tawa pa niya.
"H-ha? May music 'to noh. Tsk." sabi ko sabay subo ng ice cream.
"Then how come you can hear me?"
"Sorry, what? I can't hear you?" sarcastic kong biro.
"Oh, you can't hear me even though your earphone's aren't plugged?" tinuro pa niya yung connection cord.
"Tch. What ever!" umisnab nalang ako sabay kain nang maraming marami.
May waitress namang pumunta samin.
"Sir, may I take your order?" tsk. Pacute pa yung babe. Kainis!
"No, I'm fine." sagot ni Kenenth nang hindi nakatingin dun sa waitress.
"Again, sir? What?" kunwari di narinig nung babae kaya nilapit niya sarili niya kay monkey.
Ugh! Nakakainis! Tumayo ako at lumakad paalis. Maglandian sila dun!
Teka...
Saan ang daan pabalik?
Hala! Nawawala na ba ako? Ano baaa!
Pagkatalikod ko nabangga ako sa isang mabangong nilalang.
"Lost?" nakangiti niyang tanong. Tinulak ko nalang siya at lumakad-lakad ulit.
Alam kong sumusunod sunod pa rin siya. Eh nakakainis pa rin! May mga babaeng nagpipicture, nagpapapansin sa kanya, kung ano ano pa!
"Don't follow me, you monkey!"
"I'm not following you." yung kamay niya nasa bulsa tapos nagwhistle pa siya at tumingin sa ibang direction.
Nakakainis! Ang gwapo kasi. Tsk.
Ang sakit na ng paa ko kalalakad. Okay, kakainin ko muna ang hiya ko ngayon.
"Please lead the way." sabi ko na sa kanya. Ngumiti naman nang malapad eh.
"Only if you help me." lumapit na siya.
"Help? Ano?"
"Hold my hand, those girls are killing me."
"Hold your hand ka dyan. Asa ka."
Tsk. Wag na nga lang. Kainis! Pero kasi ang sakit na ng paa ko.
"Akin na nga." kinuha ko braso niya at yun ang hinawakan. Lumakad ako pero siya hindi pa.
"I said my hand, not my arm." tapos tinanggal niya yung kamay ko sa braso niya and he linked it with his.
Yung dibdib ko parang may palaka eh! Bakit ganun! Yeah, I know alright. Tch.
"Sorry girls, I'm with my girlfriend!" sigaw niya dun sa mga babae sa likod.
Feeling ko namula ako dun. Pero joke lang naman yun eh! Tsk. Wala na nga diba? Weeks ago pa wala.
And it hurts. Still hurting.
Nung malapit na kami sa respective rooms, tinanggal ko na bigla yung kamay ko sa kanya.
"Baka mapagkamalan pang tayo eh! Tsk." sabi ko pa.
"Well that'd be great!"
"Shut up."
Silence.
"So, aren't you going in?"
Natauhan naman ako dun. Bakit nga ba hindi pa ako pumapasok. Aish!
"S-sabi ko nga!" hinawakan ko na yung door knob at binuksan, pero hinila niya at.
At niyakap. "I'm sorry. And I miss you."
Kenneth. Let go.
Baka bumigay na naman ako.
Tapos masaktan na naman.
Five seconds. Kenneth umalis ka na!
Ten. Eleven. Twelve. Thirteen...
"I-I'm sorry. I j-just," he sighed and smiled. "Good night."
Pumasok na ako. I'm still shocked. Napaupo nalang ako bigla. Ewan ko kung bakit. Nanghihina. Wala naman akong sakit, pero ba't ganito? Tsk!
Natulog muna ako sa sala, pero ginising naman din ako ni Andrea for dinner. Nagtanong kung saan daw ba KAMI napunta. Tsk. Kinwento ko naman lahat. Pagkatapos naming kumain eh wala trip lang tapos natulog na rin. Kinabukasan eh may mga activities na raw na magaganap. Sabi ko naman eh ayoko na munang sumali, tinatamad ako. Buti naman at hindi na nila ako pinilit. Naggala akong magisa dito. Pero this time, I made sure na alam ko na yung way back.
Nandito ako ngayon sa isang gazebo na naman. Peaceful eh. Hiniram ko yung gitara ni Lex para malibang naman ako. Nakita ko na rin si Starine. At sya yung katawanan ni Kenneth nun. Tsk. Who cares? Mukha namang mabait yung Starine eh. Kay Kenneth lang talaga ako naiinis.
I sang and strummed until maghapon na. Kahit naman paganto-ganto ako eh okay lang, at least tahimik. Kitang kita ko naman na enjoy ang barkada sa activities nung bumalik ako. Buti naman at last na yun kundi baka mahatak pa ako dun.
"Lex, oh. Salamat." inabot ko sa kanya yung gitara.
"No prob. Buti di ka nabaliw sa boredom." biro nya.
"Buti nga." tumawa nalang kami. "Tapos na ba kayo?"
"Ah, yes. May announcement nalang about dun sa Cupid's Ball ba yun? Basta yun! Timing nga dating mo eh."
Tsk. Malas naman ng timing ko. At eto nga may magsasalita na sa harapan namin.
"So, students of Openheim, welcome again. Did you enjoy the activities this day?" tanong nung babae. Syempre may mga sumagot naman.
Oo, ang saya dun sa gazebo, tahimik.
"So tonight is the start of Cupid's courting phase."
"Ano daw?" bulong ko kay Lex.
"Bah malay ko dyan. Haha!"
"What's Cupid's Courting phase? That's the time when guys will woo girls, until girls said yes to finally be their date to the ball on the third night."
"So Cupid ang peg ng lalaki, at Psyche naman ang babae?" tanong ko ulit kay Lex.
"Looks like it."
Nagannounce pa yung babae ng kung ano ano pero di ko na pinakinggan. Nakakatamad, eh pupunta lang naman kami ng ball, tapos.
Nauna na akong bumalik ng room, ang sakit yata kasi ng ulo ko. Di ko sure eh. Haha.
Nakita ko namang may post-it note na nakadikit sa pintuan ng room namin.
---
Would you be my date for the Cupid's Ball, my Psyche?
Am I...
Lucky; or
Unlucky?
- Cupid K
---
Sino ba 'to? Si Kenneth? Tsk. No. Ayoko. Pumasok ako leaving the note behind. Nakita rin yun ni Andrea pero pinabayaan nalang daw niya. Sabi nga eh kunin ko na raw.
Ayoko. Humiga na ako at natulog.
Two am... gising pa rin ako. Psh! Nabbother talaga ako dun sa note. Tsk. That's it! Tumayo na ako at lumabas ng room.
Binasa ko ulit. Sana tama 'to.
And with that binilugan ko na.
Sorry Cupid, but you're Unlucky.
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
It hurts!
"Kathy, please lis—"
"No, it's okay Kenneth." ngumiti ako. Pati sarili ko niloloko ko na eh! "I understand, you want to teach me lesson? Fine! I'll take it."
And with that I ran outside. Pagkasara ko ng door suite, napasandal nalang ako. Ang sakit! Akala ko pa naman maaayos na. Pero hindi pala!
Buti nalang at may pilay yun at hindi makakasunod sakin. As if pang gusto niya akong sundan? Tch.
Inantay ko lang sina Andrea na makabalik. It's around eleven thirty.
"Kath? Ba't ka nasa labas?" tanong ni Jap.
"Oo nga. Matulog ka na." si Andrea naman.
"Pwedi palapit muna sayo?" I pleaded Andrea.
"May nangyari ba?" Jap
Sabihin ko na ba agad? Ayoko sana pero kailangan ko rin itong ilabas.
"We broke up."
Tahimik lang kaming tatlo. Hanggang si Jap na yung bumasag sa silence.
"Eh walangya pala siya eh!!!" galit na sabi ni Jap. Nakakatakot.
"J-jap o-okay lang—"
"Anong okay dun?!! Tsk!" napasuntok siya sa pader. Parang hindi manlang siya nasaktan. "Andrea pumasok na muna kayo." seryoso niyang sabi.
Kita ko namang parang natakot din si Andrea kaya pumasok na kami kaagad.
"Anung nangyayari Kath? Bakit ganun?"
"Hindi ko rin alam. Ayaw na niya." natawa ako nang mapait. "Okay lang. Tanggap ko."
Hindi. Di ko tanggap. Mahirap yun tsong! Nakakatanga na, kaya tigilan.
"Kath..."
"Andrea, pwedi bang humingi ng favor?"
"Sige lang. Ano yun?"
/JAP'S PERSPECTIVE
Eh loko pala yung lalaking yun eh! Hindi ako nagsakripisyo para ganyanin niya lang si Kath! Isa pa, kaibigan ko rin yun!
Pumasok ako ng suite nila nang hindi kumakatok. Dirediretso akong pumunta sa terrace Kung nasan 'tong lokong 'to!
"Hoy!" sigaw ko sabay hawak sa collar ng damit niya. "Bakit mo gina—"
Natigilan ako.
Si Kenneth Verge, matapang na lalaki. Mabait, gentleman to the point na dream guy siya ng lahat, talented malamang at artista nga, matalino...
Ngayon ay,
umiiyak?
Dali-dali ko naman siyang binitawan.
"Kenneth, pare, loko loko ka talaga, alam mo yun?" kalmado ko nang sabi.
"I'm aware of that." lumuluha pa rin siya.
"Sabihin mo nga sakin, bakit mo nagawa yun? Tanga ka ba?!"
"I'm a person enough to commit stupidity."
"Aish!" gusto ko nang manuntok! Pinipigilan ko lang sarili ko. "For a person, you're in the lowest form!"
And of course I didn't mean that. Di ko masuntok 'tong lalaking 'to eh, at least manlang matauhan siya sa mga salita ko. Tsk.
"Kenneth, di naman tayo magkakilala nang ganun, pero alam kong hindi mo yun gagawin nang walang dahilan."
"She already told you, huh?" tanong niya habang nakatingin lang sa labas.
"Malamang. Ano pa ba?!"
"I just wish she'd listen until I finished." mahina niyang sabi. "I could never leave her. Not unless she wanted me to. But you know me as compulsive, I'd still be behind her even if she won't be looking back."
Sincere talaga siya. Aaminin ko na. Swerte na nga si Kath kay Kenneth.
"I'll never let her go even if she already took her step back. Hell, that's where I would be living if everything falls apart. But as I've looked on what I have now, I think I'm already living on fires that I thought was cool wind helping me to reach what's up there. I'm wrong." yumuko siya. Ilang sandali eh inangat na ulit niya ulo niya. "But that won't change a bit what ever formed in here." tinuro pa niya ang dibdib niya. "I maybe wrong but it doesn't matter right now. I may have lost my everything, but that doesn't mean I can't go for thousand attempts to patch everything back into pieces."
Kenneth, I believe in you. Alagaan mo si Kath. Alam kong ikaw lang makakaprotekta sa kanya full-time, lalo na ngayon na may kumakailangan ng akin.
I faced him, "May rason ka diba?"
"Yes."
"Tch. Oo na, tutulungan na kita."
Ngumiti naman siya nang konti. "Really? You'll send her my reasons?"
"Hindi."
"Then what? How?"
"Ang pangit naman kung sa ibang tao pa niya maririnig yang kung ano mang rason mo. Ikaw nagsabi sa kanya. Tutulungan kita, pero wag mong susubukang sasayangin yun, kundi masasapak kita." pabiro kong sabi.
Natawa kami. Good atmosphere na. Buti naman.
"Thanks dude."
"Basta wag mo lang talagang sasayangin. Tsaka may narealize din naman ako nung umepal ka eh."
Natawa siya. Alam na kaya niya meaning ng epal? Haha. Bahala siya!
"I realized there's other things that were meant for me, rather than those I thought were mine already."
"Good to know." ngumiti na siya. "You really are good for a brother, you know that?"
"Sus! Alam ko, gwapo ako eh." biro ko. "Pero seriously, ikaw din naman eh. Pwedi ngang, tatay na rin eh."
"Rascal."
Haha. Nakakabading pala 'tong lalaking 'to eh. Mabait naman pala. Pero huy! Joke lang yung nakakabading! Straight ako!
"Pero Kenneth, seryoso na. Susuportahan ko nalang kung anong meron kayo. If that's the reason Kathy would be happy, I'd go for it."
"You really love her, huh?" tanong niya. Selos ba 'to? Haha.
"Hmm. Let say as a friend I do, but I really like her."
"Oh," selos nga. Hahaha. "What about Andrea?"
Napaubo ako. Hala naman.
"Andrea? She's nice. She's my tol. And," napangiti ako unconsciously. "I love her."
"You're so cheesy man!" pangaasar niya habang hinihimas braso niya na kunwari kinikilabutan.
"Aish! Nagsalita ang hindi korni."
"I'm kidding." natatawa niyang sabi kaya natawa na rin ako.
Silence.
Silence.
"Thanks again Jap."
"No problem."
"Brothers?" he extended his arm for a handshake.
"Brothers."
And we shake hands.
/KATHERINE'S PERSPECTIVE
Habang tulog na si Jap at si Andrea, I snuck out of their suite. This is it, goodbye.
Pumasok ako sa suite namin and I left a note. I'm sorry if I get to do this, but come to think of it-there's nothing to be sorry about. After all, he decided these things.
---
Please treat me as if you know nothing about the past. Forget what we did, forget what I said, and most of all... Forget about me.
I'll try and forget about you, too. But I'm telling you it won't be easy for my part. You might already moved on because you're stupid enough to let me go. But I haven't bulge from what we have yesterday.
Remember our bet?
Yes, I'm using my part on that now.
I want you to stay away from me. And I don't even want to start over yet. Please do that.
Goodbye.
PS: I'll send a request for a room exchange with Jap. Hope you'll do good.
Thank you for the good and everything. But then again, adieu.
---
Tear drops. This will be the last time, Kenneth Verge.
***
"Attention students, attention. Pack your bags for a three-night stay at Openheim's Valentine's getaway tomorrow. Exclusive students are required strictly. But for those other students outside exclusive premises, may or may not join the said activity. Further announcements will be elaborated from time to time. For now, that is all."
Nandito kami ni Andrea sa school park nang iannounce yun. Rinig talaga dito, kaya walang ligtas.
"Kailangan ba talagang sumama?"
"Ayan ka na naman Kath. Required nga diba. Have fun naman."
"Eh ano bang gagawin dun? Wala naman yatang kwenta eh?" dry kong tanong.
"Shh!" pinalo niya yung braso ko. "Wag ka ngang maingay."
"Opo."
"Hay. Ewan ko rin. But it'll be fun. Tsaka I've heard pakulo na naman 'to ng pinakang president ng Openheim. Siya daw ang pinakamisteryoso sa mga magkakaibigan na nagtayo nito. Hindi pa nga raw siya nakikita ng kunsino mang staffs or student eh."
"Oh? Bakit naman kaya? Physical issues?"
Natawa siya. Hala. Anong nakakatawa? Seryoso ako.
"Baliw ka. Hindi naman siguro. May iba rin daw yun agenda. Yun daw ang pinakang busy sa kanilang magkakaibigan. As of now wala yata siya dito sa bansa. Ewan ko nalang."
"Ohh. Ang weird naman nun."
"I know right." tumayo siya. "Kaya let's go and pack!"
"Psh. Oo na. Tara."
***
Pagkatapos naming magayos eh lumabas ulit kami ni Andrea, kasama naman ngayon ang barkada. At kasama siya. Tsk.
"Guys! Tara sa resort dito? I heard libre lang daw." Rein
"Sus! Maniwala sayo!" Lex
"Oo nga! Malay mo nandun din si Starine." sagot ni Rein.
"Nililigawan mo si Starine? Tindi mo chong!" Zan
"H-hoy hindi ah! Asa siya. Pati alam nyo namang hindi ako sa kanya diba." Lex
"Pakipot epek pa talaga 'tong si Lex!" Lauren
"Oo nga! Alam naman nating si Starine na from the start yan eh! Binaling lang dun sa isa yung feelings para hindi mahalata." ate Lovie
"Eh teka nga muna. Sino ba si Starine?" tanong ni Andrea. Sa wakas. Miske ako eh curious.
"Ah, siya ba? Pamangkin yata siya nung president nitong Openheim." ate Shanta
"Mali ka!" sabat ni Lex. "Anak kaya siya nun." Tiningnan naman namin si Lex sabay sabay. Umubo siya nang kunwari. "P-parang yun lang eh. Plus, everybody knows her."
"Hmm. Sabagay. Maligawan nga." Rein
"O-oy! Diba may Chelsea ka na? Manahimik ka dyan!" Lex
Natawa kami. Halata ka na Lex.
"Ayan! Lumabas din. May gusto nga kay Starine." Jap
"Tsk. Wala akong paki. Aalis din naman ako for L.A kaya wala rin." Lex
"Oh? I heard sa LA nakatira yung dad ni Starine?" Franco
Nagliwanag naman yung mukha ni Lex. "Talaga?" pero lumungkot din. "Eh ano naman diba? As if namang pumunta rin yun ng Los Angeles, eh komportable na nga raw siya dito."
"Eh ba't mo alam?" biro ni ate Shanta sa kanya.
"E-eh k-kasi..." nauutal na sabi ni Lex. "Ay ewan!"
Natawa nalang kami. Pero may isang pangiti-ngiti lang. Sino pa ba? Psh. I'm trying my best to act normal here, pero sya halata eh.
"Pareng Kenneth, sino na ba nililigawan mo ha? Napakamisteryoso mo eh." Zan
"Me?" tumawa siya nang konti. "I'm not into someone right now."
Oh talaga lang ha.
"Suuus! Di nga, dude. Sino?" Rein
"I'm serious." sabay ngiti pa niya.
"Eh bakit parang nawasak yata mundo mo ngayon? Tingnan mo mukha mo oh." Lauren
"It did."
Nganga naman sila. Ako? Hindi na nagulat. Pero slight din pala. Hindi ko inaasahang aamin siya nang ganyan kabilis.
"Weh? Sino namang tatanggi sayo, bro? Eh sa gandang lalaki mong yan eh halos babae na nga nanliligaw sayo." Lex
"I don't know. She's one of a kind." sabay tingin pa niya sakin. Napaiwas naman ako. At ang tingin naman ng barkada eh nasa akin.
Hala! Excuse me ha. Hindi ako ang may gusto nun. Siya. Siya nakipagbreak eh.
"S-si... K-Katherine?" Lex
"Kath?" tanong nila sakin.
"Totoo ba?"
"Pano nangyari yun?"
Tumayo ako at tumakbo palayo. Ayoko munang ipaalam sa kanila. Lalo na sa harapan ng barkada. Ang hirap kaya nun.
Ayoko ng madramang buhay, pero bakit sinusundan ako ng lungkot? Nakakainis lang!
"Katherine?"
Nung tiningnan ko, si Lex lang pala.
"Oh, Lex?"
"Totoo ba yun?" tanong nia. Seryoso na siya.
Yumuko ako at hindi nagsalita. Ang hirap lang tumingin eh. Baka maiyak pa ako, eh diba I promised myself na huli na yung last time.
"So, totoo nga." umupo siya sa tabi ko. "Ano bang nangyari sa inyo?"
"I don't know actually." mahina kong sagot. "Mutual naman yung feelings namin, to the point na naging kami na nga."
"Oh? Cool."
"Pero nang may nalaman ako sa kanya, or nang narealize kong tama ang mga hinala ko about him, nasaktan ako at may nangyari. Pero you know what? Hindi ako nakipagbreak sa kanya. Lumayo lang ako hanggang sa macompose ko na ulit ang sarili ko. Pero I was trying to heal things, but... he broke up with me."
"H-ha? Bakit naman daw? Kung ako siya hindi na kita pakakawalan."
Ngumiti naman ako. "Pero hindi nga ikaw siya. No offense ha."
"Okay lang. I won't misunderstood." binalik naman niya yung ngiti. "Alam mo ba naging crush kita?"
Nagulat naman ako. "Edi ako pala yung tinutukoy nila kanina?"
"Yep. Ewan ko lang, kasi parang nakikita ko sayo ate ko eh."
"Oh? Edi hanggang sa ganun na lang yun. Don't play with your feelings, mas mahirap yun. Trust me, nangyari na yan sa dalawa kong kakilala."
"I'll take that advice. For now, let's have fun muna. Tara na?" tumayo siya at inalok yung kamay niya.
Kinuha ko naman at ngumiti. "Tara."
Masaya naman sa resort. Naligo kami kahit walang dalang pamalit na damit o ano. Uuwi kami nitong basa. Haha. Ang saya nga eh. May clothing store naman na malapit, kaso lang wala kaming dalang pera kasi nga alam namin na wala talagang fee dito.
"Kath, oh. Gamitin mo daw." inabot naman ni Lex yung... tuwalya?
"Ha? Pano ka nagkaganyan?" kinuha ko naman at pinunasan braso ko. Yung iba eh naliligo pa rin, nilalamig na kasi ako kaya umahon na.
"Ako? Hindi sakin galing yan mismo. May nagpapabigay lang."
"Eh? Ah. Baka si Andrea." sabi ko habang pinupunasan pa rin sarili ko.
"Hindi si Andrea. Si bro Kenneth." sabi niya nang nakangiti pa.
"Ha?" napatigil naman ako. "Oh, iyo na." nilagay ko sa mukha niya at lumakad palayo. Natawa rin ako sa expression ni Lex. Haha.
Since ayokong bumalik magisa sa suite, dito muna ako sa gazebo ng resort. Wala namang tao kaya buti nalang, tsaka maganda rin yung view.
Putek! Ang lamig lang! Tsk.
Ayan uminit na. Teka...
May towel na pala sa likod ko?
And positive. Meron nga. On the negative side naman, si Kenneth pala ang naglagay. At umupo rin siya, pero malayo nga lang.
"Tsk. Hindi ko kailangan nito." binato ko sa kanya yung bath towel nang hindi nakatingin.
"Quit being so stubborn, Kathy." sabay hagis niya ulit sakin nung towel.
"Kathy? Don't call me that! Tch. Ayoko nga! Okay na ako!" binato ko na naman. "And why are you even here?! Diba sabi ko naman stay away?!"
"I'm away. Look, I'm meters away from you, see?" nakangiti pa niyang sabi. Tch. Kala mo walang nangyari ah!
"Ano ba! Nasa usapan natin yan ah! Ang daya mo!"
"Yep. I'm fair with that."
"Fair daw?! Eh bakit nandito ka pa?! Alis na."
"I haven't forgotten about the bet so don't worry."
"Hindi na kita maintindihan eh. Tsk."
"Because you wouldn't let me clear things up to you."
Tumayo ako. "Wala na akong pakielam." at lumakad paalis.
"Kathy," tawag niya. "I won't give you up." nung lumingon ako, nakangiti siya.
Give me up? Eh he already did!
***
"Ehhh! Andrea! Lapit tayooo." maiyak-iyak kong sabi.
"Wala tayong magagawa. Kailangan from same school ang magkakalapit sa bus."
"Tsk. Ang malas ko." bulong ko.
"Ang swerte naman niya." sabi ni Andrea. Tch. Narinig pa.
"Ay ewan na."
Pumasok na kaming bus. Si Andrea syempre kalapit si Jap. Sa likod kami nila. Pagkatingin ko, may nakapatong na book sa mukha niya. Natutulog yata. Good!
Nalaman ko na sa Openheim premises din pala kami pupunta, yun nga lang much deeper. Ang layo nga eh, so malaki pala talaga 'tong lugar na ito. Gusto ko sanang matulog, kaya lang ang hirap sa pwesto ko. Kung sana nasa may bintana ako edi may masasandalan, kaso wala. Tsk. Bahala na. Inaantok ako eh, kaya pumikit nalang ako.
Nagising nalang ako nung niyugyog ako ng kung sino. Si Andrea naman pala. Ayun bumaba na kami.
"Ang sweet nyo lang ni Kenneth kanina ha." kinikilig pa niyang sabi.
"Kami? Adik ka ba? Parang magkatabi lang eh."
"Eh ano 'to?" may pinakita siyang picture sakin. Si Kenneth nakaakbay sakin, yung ulo ko nakasandal sa chest niya tapos parehas kaming tulog.
"Hala! Akin na yan Andrea! Idelete mo!" kinukuha ko yung phone niya pero tumakbo naman ang babae. Tch.
"Ayoko ngaaa!" bumelat pa siya.
Nung namang nahabol ko siya eh nakuha ko rin yung phone niya. May security code naman. Nakakainis.
Pero... parang kami pa dun sa photo. Sigh. Kaso hindi na nga. Hindi na.
Pinagayos na kami ng gamit namin sa mga rooms. May beach pala rito? Hala. Ang galing lang. Kakaiba eh. Eto kasing room namin ni Andrea eh may terrace na overview ang beach.
After nun eh bumaba na rin kami. Syempre for announcement thingy, precautions, mga ganun ba. Sinabi na nga kung bakit kami nandito, ganito ganyan.
Sabi nga eh sa isang araw na raw kasi ang Valentine's Day, at dahil daw napakaimportanteng araw sa university president yung day na yun eh nandito kami para icelebrate. May mga activities din naman daw, pweding sumali. Pweding hindi. Pero may isang event na kailangan ang lahat, walang takas. Yun daw ang Cupid's Ball.
"Pfft. Hahaha!" tumawa na ako. "Cupid's Ball talaga? Anong say naman ng theme na yon."
"Baliw ka Kath. Marami nga raw nagaganap na magagandang events or moments sa Ball na yun."
"And you're expecting a fairy-tale-like moment?"
She shrugged at ngumiti. "Maybe?"
Nagulat naman ako. "You're possibly kidding, right?"
Hindi siya umusap. "Andrea namaaan. Ang korni kaya nun!"
"Psh. Ano naman? Maniniwala ako this time, this time lang."
"Ay nako. It's your choice. Pero ang korni talaga." tumawa na naman ako.
"Oo na! Tara kain tayo, nagugutom na ako. Tsaka!" parang may bumbilyang umilaw sa ulo niya. "Let's go buy our dress!"
"Ugh. Dress na naman? Yun na naman? Di ba pweding casual nalang?"
"That's a ball, Kath. Kaya leggo!"
At wala na naman akong choice kundi mapasama. Oo lang naman ako nang oo, nod and shake. Di ako makapagfocus, ewan ko kung bakit. Nakakatamad lang siguro talaga.
After bumili ni Andrea eh nagstop kami sa ice cream parlor. Buti naman! Mas gusto ko naman ang pagkain kesa sa damit. Dito eh mabubusog pa ako. :D
"Teka," napakunot yung noo ni Andrea habang may tinitingnan sa likod ko "Sina Kenneth at Jap yun ah?"
Tiningnan ko, oo nga sila. Bigla naman akong tumalikod ulit. "Andrea!" bulong ko. "Magtago ka, dali! Baka makita tayo."
Nagsmirk naman siya at tumayo. Oh, no. "Jaaaap! Kenneeeeeth! Over here!"
Sana hindi narinig,
Sana hindi narinig,
Sana hind--
"Oh, nandito lang pala kayo."
Darn! Tiningnan ko si Andrea I'm-gonna-kill-you look. Nagsmirk na naman ang babae. Tsk.
"Join us!" masayang sabi ni Andrea.
Umupo naman na nga sila. Ganito ang arrangement:
Andrea Kenneth
Jap Me
Hell, right? Kainis!
"Jap," siniko ko siya. "Palit tayo." bulong ko.
"Ayoko nga." ngumiti rin siya katulad nung kay Andrea. Tsk. Lovers talaga eh.
"Ehem, ehem." si Andrea. Halata namang hindi talaga nasamid. Tsk. "I'll just get some water." tumayo siya. "Jap pasama?"
Nagwink sakin si Jap, "Sure Andrea. Tara."
Oh nooo! Ikaw din Jap?! Tsk. Heeeell! Umalis na yung dalawa.
Awkward, dude! Nakakainis!
"So," panimula niya.
Buti may dala akong earphones, sinuot ko kaagad kahit walang music. Kunwari lang, props kumbaga.
"Oh-kay." awkward niya ring sabi. "You're playing hard to get again."
"Ano?!" napasigaw naman ako.
"I knew there's no sound." sabay tawa pa niya.
"H-ha? May music 'to noh. Tsk." sabi ko sabay subo ng ice cream.
"Then how come you can hear me?"
"Sorry, what? I can't hear you?" sarcastic kong biro.
"Oh, you can't hear me even though your earphone's aren't plugged?" tinuro pa niya yung connection cord.
"Tch. What ever!" umisnab nalang ako sabay kain nang maraming marami.
May waitress namang pumunta samin.
"Sir, may I take your order?" tsk. Pacute pa yung babe. Kainis!
"No, I'm fine." sagot ni Kenenth nang hindi nakatingin dun sa waitress.
"Again, sir? What?" kunwari di narinig nung babae kaya nilapit niya sarili niya kay monkey.
Ugh! Nakakainis! Tumayo ako at lumakad paalis. Maglandian sila dun!
Teka...
Saan ang daan pabalik?
Hala! Nawawala na ba ako? Ano baaa!
Pagkatalikod ko nabangga ako sa isang mabangong nilalang.
"Lost?" nakangiti niyang tanong. Tinulak ko nalang siya at lumakad-lakad ulit.
Alam kong sumusunod sunod pa rin siya. Eh nakakainis pa rin! May mga babaeng nagpipicture, nagpapapansin sa kanya, kung ano ano pa!
"Don't follow me, you monkey!"
"I'm not following you." yung kamay niya nasa bulsa tapos nagwhistle pa siya at tumingin sa ibang direction.
Nakakainis! Ang gwapo kasi. Tsk.
Ang sakit na ng paa ko kalalakad. Okay, kakainin ko muna ang hiya ko ngayon.
"Please lead the way." sabi ko na sa kanya. Ngumiti naman nang malapad eh.
"Only if you help me." lumapit na siya.
"Help? Ano?"
"Hold my hand, those girls are killing me."
"Hold your hand ka dyan. Asa ka."
Tsk. Wag na nga lang. Kainis! Pero kasi ang sakit na ng paa ko.
"Akin na nga." kinuha ko braso niya at yun ang hinawakan. Lumakad ako pero siya hindi pa.
"I said my hand, not my arm." tapos tinanggal niya yung kamay ko sa braso niya and he linked it with his.
Yung dibdib ko parang may palaka eh! Bakit ganun! Yeah, I know alright. Tch.
"Sorry girls, I'm with my girlfriend!" sigaw niya dun sa mga babae sa likod.
Feeling ko namula ako dun. Pero joke lang naman yun eh! Tsk. Wala na nga diba? Weeks ago pa wala.
And it hurts. Still hurting.
Nung malapit na kami sa respective rooms, tinanggal ko na bigla yung kamay ko sa kanya.
"Baka mapagkamalan pang tayo eh! Tsk." sabi ko pa.
"Well that'd be great!"
"Shut up."
Silence.
"So, aren't you going in?"
Natauhan naman ako dun. Bakit nga ba hindi pa ako pumapasok. Aish!
"S-sabi ko nga!" hinawakan ko na yung door knob at binuksan, pero hinila niya at.
At niyakap. "I'm sorry. And I miss you."
Kenneth. Let go.
Baka bumigay na naman ako.
Tapos masaktan na naman.
Five seconds. Kenneth umalis ka na!
Ten. Eleven. Twelve. Thirteen...
"I-I'm sorry. I j-just," he sighed and smiled. "Good night."
Pumasok na ako. I'm still shocked. Napaupo nalang ako bigla. Ewan ko kung bakit. Nanghihina. Wala naman akong sakit, pero ba't ganito? Tsk!
Natulog muna ako sa sala, pero ginising naman din ako ni Andrea for dinner. Nagtanong kung saan daw ba KAMI napunta. Tsk. Kinwento ko naman lahat. Pagkatapos naming kumain eh wala trip lang tapos natulog na rin. Kinabukasan eh may mga activities na raw na magaganap. Sabi ko naman eh ayoko na munang sumali, tinatamad ako. Buti naman at hindi na nila ako pinilit. Naggala akong magisa dito. Pero this time, I made sure na alam ko na yung way back.
Nandito ako ngayon sa isang gazebo na naman. Peaceful eh. Hiniram ko yung gitara ni Lex para malibang naman ako. Nakita ko na rin si Starine. At sya yung katawanan ni Kenneth nun. Tsk. Who cares? Mukha namang mabait yung Starine eh. Kay Kenneth lang talaga ako naiinis.
I sang and strummed until maghapon na. Kahit naman paganto-ganto ako eh okay lang, at least tahimik. Kitang kita ko naman na enjoy ang barkada sa activities nung bumalik ako. Buti naman at last na yun kundi baka mahatak pa ako dun.
"Lex, oh. Salamat." inabot ko sa kanya yung gitara.
"No prob. Buti di ka nabaliw sa boredom." biro nya.
"Buti nga." tumawa nalang kami. "Tapos na ba kayo?"
"Ah, yes. May announcement nalang about dun sa Cupid's Ball ba yun? Basta yun! Timing nga dating mo eh."
Tsk. Malas naman ng timing ko. At eto nga may magsasalita na sa harapan namin.
"So, students of Openheim, welcome again. Did you enjoy the activities this day?" tanong nung babae. Syempre may mga sumagot naman.
Oo, ang saya dun sa gazebo, tahimik.
"So tonight is the start of Cupid's courting phase."
"Ano daw?" bulong ko kay Lex.
"Bah malay ko dyan. Haha!"
"What's Cupid's Courting phase? That's the time when guys will woo girls, until girls said yes to finally be their date to the ball on the third night."
"So Cupid ang peg ng lalaki, at Psyche naman ang babae?" tanong ko ulit kay Lex.
"Looks like it."
Nagannounce pa yung babae ng kung ano ano pero di ko na pinakinggan. Nakakatamad, eh pupunta lang naman kami ng ball, tapos.
Nauna na akong bumalik ng room, ang sakit yata kasi ng ulo ko. Di ko sure eh. Haha.
Nakita ko namang may post-it note na nakadikit sa pintuan ng room namin.
---
Would you be my date for the Cupid's Ball, my Psyche?
Am I...
Lucky; or
Unlucky?
- Cupid K
---
Sino ba 'to? Si Kenneth? Tsk. No. Ayoko. Pumasok ako leaving the note behind. Nakita rin yun ni Andrea pero pinabayaan nalang daw niya. Sabi nga eh kunin ko na raw.
Ayoko. Humiga na ako at natulog.
Two am... gising pa rin ako. Psh! Nabbother talaga ako dun sa note. Tsk. That's it! Tumayo na ako at lumabas ng room.
Binasa ko ulit. Sana tama 'to.
And with that binilugan ko na.
Sorry Cupid, but you're Unlucky.
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
➶ Chapter 70: Phases to New Beginning
First Phase
Cupid's Courting: The Puzzles
Pagkagising ko wala na si Andrea sa room. Asan kaya yun? Nilibot ko yung kwarto pero wala na nga talaga. Ang agap pa ah? Baka may pinuntahan lang siguro sandali.
Right now I'm still bothered by that post-it note. Kaya lumabas ako para tingnan kung nandun pa. At kung nandun pa...
I'll change it.
Unfortunately... Wala na. Sigh. Pero may nakita pa akong note.
Isang =( lang naman. Pero sa likod naman ay may emoticon na :D at may nakasulat pang: Be ready tonight.
Ha? Tonight? Eh diba bukas pa ang ball? Excited yata 'tong sender na 'to?
***
"Andrea naman ehh! Bakit ba kailangan ko pang suotin yan?"
"Eh kasi basta. Susukatin mo lang naman, then labas tayo tapos babalik din dito agad."
May pinapasukat kasi sa akin na damit itong babaeng 'to. Hindi ko naman maintindihan kung bakit. Psh.
"Fine!" kinuha ko na yung damit at sinuot na sa bathroom.
At totoo nga, lumabas kami. "Saan ba tayo pupunta Andrea?" tanong ko. Nung walang sumagot eh lumingon na ako. Nawawala si Andrea! Tsk. Ang dami pa namang tao rito.
Hala lang.
"Miss Kath?" tanong ng isang babae.
"Uh, yes?"
"May nagpapabigay po." may inabot siya asking... Puzzle piece?
"Bakit? Para saan daw?" tanong ko. Nilagay naman na nung babae yung piece sa kamay ko.
"Basta po. Si ate Andrea po yata eh nasa may banda run." tapos tinuro niya yung way.
"Ah, sige salamat."
Andrea kasi, nasaan ka ba? Tsk. May nagtext naman. Good thing it's her.
Andrea
Kath, bilisan mo. Help!
Hala! Tinanong ko naman siya kung nasan siya, pero wala naman siyang reply after ten minutes. Andrea, nasan ka baaa? Tsk!
"Ate Kath, eto daw po oh."
Puzzle piece na naman. Ay nako! Kinuha ko nalang, at nagthank you kahit di ko naman alam kung anong dapat kong ikapasalamat dito.
"Third Piece po."
"Na naman?" meron na naman kasi. Pinaglololoko yata ako nitong mga 'to eh. Pero dahil nga nagmamadali akong hanapin si Andrea ay kinuha ko nalang.
Bigay sila nang bigay ng mga puzzle piece hanggang sa nakita ko na nga si Andrea.
"Andrea naman. Bakit ka ba nawala? Alam mo bang napagttripan na yata ako dito? Tsk."
Tumawa siya at may inabot sakin na card board or something like that. "Anong gagawin ko naman dito?"
"Eh ano bang nasa kamay mo?"
Tiningnan ko, puzzle pieces nga. "Oh tapos?"
"Buuin mo. Then pakidala nalang sa garden dito. Don't worry, doon lang naman. Malapit lang." ngumiti pa siya. "Sige babye!" sabay takbo.
Ano ba yan. Nautusan pa. Naghanap ako ng bench, buti walang ibang nakaupo. Eto nga binubuo ko na. At after ilang minutes eh natapos ko na rin. May phrase na naform.
---
I won't give up on you,
Would you be my Pysche?
Please say...
---
May kulang pa palang isang piece. Eeehh? Bakit ganun. Hinanap ko naman kung saan-saan. Pero impossible na yatang makita. Hay. Gabi na rin. Puntahan ko nalang si Andrea sa garden at sabihing may nawawalang isa.
Ano ba naman dito! Ang dilim lang. Nasan naman kaya si Andrea? At paano ko mahahanap yun dito?
"Andreaaaa!" sigaw ko. Nakakatakot din ha. Makapag-ingay na nga lang, baka sakaling marinig pa niya ako. Tsaka nakakatakot din kasi.
"Tapos ko na yung puzzle mo! Tsk. Asan ka?!" sigaw ko. Pero wala pa ring sumasagot. "Well actually, malapit nang matapos... Pero may kulang na isa eh!"
Nang may naramdaman akong presence sa likod ko, tumingin ako kaagad. Bigla namang nagliwanag nang sobra ang paligid.
This is amusing! May night lights na nakasabit sa mga puno, tapos meron din namang nasa ibabaw lang ng halaman. Basta iba't ibang klase ng ilaw. At narealize kong...
Nakatayo pala sa harap ko si mokong.
"Looking for this?" nakangiti pa niyang tanong. Straight face lang ako kahit gusto ko nang ngumiti.
"No. I... uh, I-I mean yes."
Lumapit pa siya sakin. Lumayo ako, lapit naman ulit siya.
Déja vu. Yung gabing hinatid ako ni Flynn from our forced date. Thought he was going to do something, but I completely composed myself when I remembered Kenneth. Pero yun nga, they're the same person. Tsk.
"So, I'll repeat." hinawakan niya yung magkabila kong balikat. Ngumiti siya at sinabing, "I won't give up on you, Kathy. Would you please, please be my Psyche? All you have to do is fill in the missing space."
Tapos nilagay niya sa kamay ko yung nahuhuling puzzle piece.
"Please say... Yes."
His eyes full of hope. Sigh. Okay, kahit ngayon nalang bibigay ako.
"Bakit muna?"
"What?" nagulat naman siya sa tanong ko. Natawa na ako. "Because I'll explain everything at the ball."
"Why not now?" tanong ko, seryoso na ulit.
"Please?" he pleaded and ignored my question.
"Yes." I simply answered.
And yes. Yes, we're going to the ball together.
Second Phase
Cupid's Ball: Reveals
"You look very gorgeous Kath." proud na sabi ni Andrea.
"Ikaw kasi nagayos. So I'm like your masterpiece for tonight." ngumiti ako. "Thank you Andrea. If it wasn't for you, hindi magiging ganitong kaexciting ang Openheim life ko."
"Anu baaa. Stop it nga. Baka maiyak pa ako. It'll ruin the make-up." biro niya.
"Sus! Edi re-do it."
"No time! Go ka na!" tinulak pa niya ako sa labas ng pinto.
"Pero teka lang, kinakabahan ako Andrea." seryoso akooo.
"Weh. Ano ba Kath, naging kayo na at lahat, at ang dami niyo na ring napagdaanan tapos ngayon ka pa kakabahan? Go naaa!" she pushed with a grin.
Kinakabahan din naman kasi ako sa mga sasabihin niya. Paano pala kung mawawala na talaga siya dito? Yun bang Jake Flynn na siya ever? Di ko kaya yun! Kahit sa ibang girl pa siya mapunta, basta wag lang talaga siyang aalis dito.
But this is it...
Kinakabahan na naman ako. I heaved a deep sigh, and I'm really ready.
Lumabas ako at hinanap siya. Where is he? Tsk. Baka naman wala na naman siya? Nako. Tsk. Ayun! Nakita ko si Jap.
"Jap? Nasaan si Kenneth?"
"Ah, yun ba? Ewan ko. Nauna na yata ah? Hindi ka ba inantay?" nagtatakang tanong ni Jap.
"H-ha? Hindi eh."
"Hala! Kung ako yan sinasapak ko na yang si Kenneth." natatawa niyang sabi, pero naging seryoso na rin siya. "Di nga Kath, ang mga ganyang lalaki dapat pinapatulan. Dapat sinusugod. Tingnan mo oh ang ganda mo ngayon tapos wala kang escort dun? Ano ba naman yung lalaking yun! Tsk tsk."
Naginit naman ako dun! Nakakainis ka talaga Kenneth! Uggghh!
"Ah, sige salamat. Una na rin ako dun."
"You're welcome." ngumiti pa siya. Or was that a smile? "Oh, nasa may gilid yata siya dun sa may stage eh. Ayun, sugudin mo siya dun."
"H-ha? Ah, yes. Sige."
At tumakbo na nga ako. Nakakainis ka! Nakakainis! Pinabayaan ko nang lagyan ni Andrea ng pintura 'tong mukha ko tapos di ka magpapakita sakin? UGHH! Kenneth Verge, you're dead!
Pagkadating ko dun sa Hall ay madilim. Madilim na naman? Lagi nalang! May saltik yata mga tao rito eh. Tsk. Pero may nakita akong konting ilaw na nasa stage. Tapos may taong nakaupo at may hawak ng guitar?
Si monkey.
Tinanggal ko yung heels ko tapos binato ko sa kanya. Sa likod lang naman tinamaan.
"A-aww. What was that for?" iritado niyang tanong.
"Wait there's more," ibabato ko na sana yung isa pa pero pinigilan na niya ako.
"Wait, what are you even angry at?"
"Ako? Galit? Hindeee!" reverse psychology.
"Tch. Kathy." may warning sa tono niya.
"Fine! Bakit kasi nandito ka kaagad? Hindi mo manlang ako hinintay. Tch."
"Why am I going to wait for you? You're just a date, I'm not your boyfriend."
Nganga naman ako. Pahiya ako dun. Tsk. Ano naman! Date pa rin yun, date. Pero naiiyak na naman ako... at eto tumulo na nga kaya tumalikod ako.
"You're crying, aren't you?"
"I'm not."
"You are. Wait, why?" hinarap naman niya ako sa kanya.
"Alam mo bang masakit kasing marinig yung 'hindi na'?" nakita ko namang napakunot yung noo niya. "Hindi na kita boyfriend, ang sakit lang. Tapos pinaalala mo pa." sabi ko habang umiiyak nang konti.
Ngumiti naman siya. "So would you let me explain now?"
Eh ano pa nga bang magagawa ko? I nodded my head kahit hindi ako nakatingin sa kanya.
"First off, I want to clear things to you about that break-up."
Naging heavy yung paghinga ko. Eto na... The truth. Baka masaktan na naman ako.
"Even if I broke up with you that time, that doesn't mean I'm giving up on you. No, never. I wouldn't do that."
"Eh bakit ka nga nakipagbreak?!"
"Because I want to court you... For real." hinawakan niya kamay ko.
"H-huh?" napatigil ako sa pagiyak. "Ang gulo mo rin. Tsk. Gusto mong manligaw kaya ka nakipagbreak? Eh diba tayo na nga nun?!"
"Yes. Look, I didn't have you as my girlfriend because you said yes. And I realized that time how much happier I could be if I get that answer."
"Eh diba na-trick mo na nga ako?! I said yes already?!"
"That's not counted. You said yes to another question. And not to answer mine. And you see, you became my girlfriend because of our bet. Because of orders. And I don't want that. I want to have you in my own way, I want to court you just like any other boys to make their girl theirs."
Lumapit pa siya sakin nang malapit. As in. Nakatungo siya kasi matangkad eh. Ako naman napatingala. Gaaad! Yung puso ko po!
"And you know I'll be courting you every single second of your infinity." nagkatitigan lang kami. Napaiwas naman ako.
Nahihiya ako kasi... kasi hindi ko manlang siya pinagexplain. Lalo pa akong nahiya kasi sinabi ko na I'll hear sides before I could conclude things, pero the same time na sinabi ko yun eh nagwalk-out na naman ako with ears closed.
Sensya naman! Ang sakit lang kasi eh. Baka di ko na lalo makayanan.
Humiwalay si Kenneth sa akin at nagpunta dun sa gitna. Kinuha niya yung mic at may instrumental naman na tumugtog. Naiwan naman akong bato rito sa kinatatayuan ko. Tinitignan ko lang siya.
♪ Why am I mad, I don't get it. It seems like every time you give me signs, and I miss it! I did it again, I admit it, I left you standing there. And now I regret it. ♪
He stares at me as he sings. Hindi ko na alam kung anong guts ang meron 'tong si Kenneth at napagttyagaan ako. But what ever that may be, I admire him for that.
♪ Seems like every time, I get the chance, I lose my cool, and I blow it. And I get all tongue tied, lost in your eyes. I'm a fool, and I know it! ♪
Pasensya naman talaga kasi nahihirapan akong baguhin yung ugali ko na hindi muna pakinggan yung side mo. Baka kasi di ko kayanin eh. Yes, I did play safe. Pero mali ako, hindi rin pala safe yun. Kasi nasasaktan ako lagi nung mga panahon na yun.
♪ I should've kissed you. I should've told you. Told you just how I feel. And next time I won't stop, I'll listen to my heart. Cause what I feel is real! ♪
I'm sorry.
♪ I should've kissed you, I should've told you how I feel. I should've kissed you, I should've showed you just how I feel ♪
He signed me to come over him. Edi dinala naman ako ng paa ko kung nasaan siya. He held my hand again. My heart's hammering the same old rhythm I knew I used to despise and love at the same moment.
♪ Girl I should've kissed you, I should've told you, told you just how I feel. And this time I won't stop, until I have your heart, because what I'm feeling is real. ♪
Binaba niya yung mic at hinawakan niya by his both hands ang dalawa kong kamay.
"So, Kathyrine Villanueva, I'm courting you and I'm asking for your acceptance to that. I won't promise any thing just like what other boys do because I know I could break them anytime. But know this, I won't break your heart without a reason."
Ayaw niya talagang tigilan yung Kathy kaya pati sa real name eh sinama. Natawa naman ako dun.
"Just please let me handle of your heart. Would you?"
Eh ano pa bang masasabi ko sa lalaking 'to? I can't say no. I won't make mistakes anymore.
"Yes?" mahina kong sabi. Eh nahihiya na naman ako eh!
Binuhat niya ako at inikot. "YESSS! You heard that guys? She finally said yes!"
Ha? Anong sinasabi niya?
Nagliwanag naman ang napakalaking hall na all this time pala eh nandito ang most student body with professors. Nakita ko naman si Andrea at Jap sa gilid. Nagwink pa nga si Jap. So they planned this. Pero oh, no! Nakakahiya!
They cheered. Tinago ko lang yung mukha ko sa dibdib niya. Sheet! Edi nakita nila lahat yung nangyari? Pagiyak ko? Pagbato ko ng heels sa kanya? Ang kinikilig kong mukha?
GRABE NAAA!
"KISS! KISS! KISS!" cheer na naman nila.
"Kenneth kasi!" naiinis na kinikilig kong bulong sa kanya habang hinahampas ko yung likod niya.
He chuckled. "What? They said kiss, we should do it." biro pa niya.
"EEHH!" nilakasan ko pa yung pagpalo sa kanya. Hindi naman siya nasasaktan.
"Want to runaway?"
Yung mga nangyari noon, at sinabi niya eh parang nangyayari ulit. Deja vu or nagcocompile lang talaga ngayong Valentine's Day?
Sinabi na kasi niya yan dati nung tumawag siya from Los Angeles nung nasa swimming kami.
"Let's go."
Bumilang naman kami ng up to three at tsaka tumakbo bigla. Dito kami sa balcony napadpad. Peaceful.
"Here comes the stars again." sabi niya.
"Ah." naalala ko na naman yung naiwish niya nun.
"Kathy, about the girl I've been finding—"
"You found her already?" dry kong tanong habang nakatingin pa rin sa sky.
"No. And I'm not into finding her long ago."
Napatingin naman ako sa kanya. "Eh bakit sabi mo—"
"It doesn't matter." humarap siya sakin. "You're here now. Even if it's Venus who would land here in front of me, I won't look. Because I've got my own girl here."
Ngumiti nalang ako. "Nakakapagselos kasi nun eh."
Siya naman itong ngumiti nang nakakaloko. "So when did you start crushing on me?"
"Sino ba may sabing may crush ako sayo?"
"Tch. Fine."
Tumawa ako. "Joke lang. Ewan ko lang. Pero naman kasi bakit kasi ganyan ka?!"
Dream guy ang approach. Tch!
"What?"
"Wala."
Nagkwentuhan lang kami ng mga nangyari nung nagkaroon nga ng distance sa pagitan namin. Natatawa lang ako, minsan ang awkward din. Eto napunta naman kami run kay Starine.
"So sino nga si Starine? Naging crush mo ba yun nun?" dirediretso kong tanong. Kinakabahan ako eh. Tumawa na naman siya.
"She's my cousin."
Nagulat naman ako. "Cousin? Di nga?"
"I'm serious."
"Oh. Kaya pala close kayo."
"So you were jealous again?" he teased.
"O-oy hinde!" I rolled my eyes. "Okay, maybe a little." tiningnan ko siya. "Oo na! A lot, a lot!"
He let out a brief chortles. "I never thought of that. But still, believe me, I won't look for other girls other than you."
"Sus."
"Remember our bet?" bigla nalang niyang tanong.
"Oh, the one you didn't follow?" biro ko. Kasi naman sabi ko stay away, tapos di naman ginawa. Tch.
"Hey. I followed that. I'm completely fair."
"You didn't."
"You want proof?" hamon pa niya.
"Fine. Shoot me."
May kinuha siyang papel sa ilalim ng flower pot na nandito lang din. So he planned all this?
"Ano naman 'to?"
"Your re-checked paper in Technology." sabi niya nang naka-grin pa.
Uh-oh! Parang alam ko na. I scanned my exam paper... And shoot! They rechecked it nga at may mali akong isa.
"Now that's my proof. I didn't follow what you said because it's already void considering the results of our grades."
Kung may mali pa akong isa rito, edi mababago ang general average ko. At mababawasan pa yun, to be exact. And what the heaven! Ako ang salu! Uugggh!
"So you're the valedictorian, huh."
"Pretty much."
"You don't seem happy about it. What's up?" tanong ko. Para kasing wala lang sa kanya yung pagiging first.
"Aren't you upset?" para pa siyang kinakabahan. Natawa ako.
"Of course not. I'm still admitted here in Openheim, right? So it's not a bother."
His shoulders sagged in relief. "Good to know."
Ako naman ang nagsigh. "So hindi mo nga naibreak yung rule. I'm sorry." yumuko ako.
"Hey, it's fine." pagcomfort niya.
"Nahihiya na talaga ako. Ang dami dami ko nang mali kasi."
"Everything happens for a reason, Kathy."
"Thank you Kenneth." tiningnan ko siya straight through his eyes.
Lumapit na naman siya. I was taken aback, "Wait." I stretch my arms against his chest. "Are you going to kiss me?" mahina kong tanong. Gaaaahd! Ang awkward!
Hinawakan niya yung left cheek ko, "Could I?"
I just closed my eyes. And there, I felt the wonderland.
Third Phase
Fate: Ending & New Beginning
Turtle/Tree/Scarf
Today is March Eleven. You know what that means?
Birthday ni Kenneth ngayon!!!
Hindi ko nga alam eh pero sinabi lang sakin nila Yna at Lindsay. Yep, wala na kami sa Openheim. Vacation na eh. And it's good to be back.
Syempre we spent our last days with Barkada. Pero we doubt it ngayong bakasyon kasi ang dami nilang agendas eh. May mga magsusummer school kahit hindi required, gusto lang daw mag-advance. Meron namang pupuntang ibang bansa, kasama na yata si Lex dun. And oh! Nakausap ko na rin si Starine! :D Mabait naman. Sabi niya eh magmeet daw kami sometime, pero pupunta muna raw siya ng LA. Magkita kaya sila ni Lex? Haha. Sana!
At dahil nga sa company nagwwork ang parents namin, hindi sila laging nasa bahay. It's not our company, by the way. Hindi kami ganung kayaman. But I've heard head sila dun. Okay na yun at least hindi nakakapressure for them. Si Kuya naman busy sa college applications thingy. Basta yun at next school year nga eh wala na siya rito sa bahay. Sigh. Pero no use naman na rin eh kasi ako nasa Openheim. So sa pasukan eh si Lyka lang maiiwan dito. Kawawang bata. Haha.
Naglalakad kami ngayon ni Kenneth papuntang Orphanage. Rememeber? Kung saan kami nagdonate.
"Kenneth, bakit di mo kasama family mo ngayon? Aren't you planning on flying off to LA?"
"Nah. Maybe next week? I don't know."
"Eh paano naman si Jake Flynn?"
"Louie announced to the press that he's attending school as of the moment. So it's no big deal, I think." he just shrugged.
"Baliw ka. Baka masira ang name ni Flynn dyan ha."
"I don't care now. I'm happy with what I got now." sabay tingin sakin. Napaiwas naman ako. Natawa siya. "Cute."
Naglakad lang kami. Usap. Asaran. Ganun lang. Natatawa nga ako eh. I can feel na gusto niyang hawakan kamay ko, pasimple pa. Haha! Nilalayo ko naman. I want him to ask. Pero hindi, basta nalang niya kinuha.
So we're going to spend our day sa Orphanage. Mas gusto niya muna raw dito. May pinapractice raw kasi siya. Ako naman itong tanong nang tanong kung ano pero ayaw sagutin. Ang kulit lang eh!
Nandito lang kami nakikipaglaro, ganun. Walang nagsabing birthday ngayon ni Kenneth. Sabi ko baka ayaw lang niyang manlibre. Haha! Ayun napahamon, nagpadala ba naman ng pagkain sa friend niya, si Carl. Siya yung lalaking nasa kotse na naginterfere nung nandun nga ako sa forced date namin ni Flynn.
At eto na, napaamin agad si Kenneth. Nagulat naman kami nung mga naglabas sila ng presents for him. Edi alam pala talaga nila. Ang thoughtful nga ng mga kids eh. :)
May isa naman akong napansin na batang babae na nasa swing lang. Malungkot yata? Mapuntahan nga.
Umupo ako sa tabi ng swing niya at eto pinapakiramdaman ko muna kung ano yung mood niya. Malungkot nga kasi hindi siya nagsasalita. Oh baka naman inaantok lang? Tongue-tied? Ay ewan.
"Hello." I finally said with a smile. Nagsmile lang din naman siya. "What's your name?"
"Patricia."
"That's a cute name." ngumiti na naman siya. "Bakit wala ka dun? Ayaw mo bang maglaro? Are you not hungry?" Umiling lang siya. "Eh bakit ka parang malungkot?"
Naisip ko, orphan nga pala siya. Baka kailangan niya ng kalinga ng magulang?
"Nakilala mo na ba mommy at daddy mo?"
"Opo."
"Oh. Namimiss mo na ba sila?" tumango naman siya. "Nasaan ba sila?"
"Hindi ko po alam. Pero sabi ni ate Mia, nasa may snow po daw sila."
"Ate Mia? Kapatid mo? Nandito rin ba siya?"
"Wala po. Iniwan po nya muna ako."
"Ohh. Babalik naman pala si ate Mia mo eh, lika sali tayo sa kanila?" turo ko dun sa mga batang nakikipaglaro kay Kenneth.
"But hindi ko po sila kilala."
"Edi ipapakilala kita. Let's go?" kinuha ko yung kamay niya tapos pumunta na nga kami dun.
"Ahm, wait." tumakbo siya pabalik dun sa swing at may kinuha.
"Ano yun?"
"Eto po oh." sabay pakita niya sakin n stuff toy na turtle. Kay Kenneth kaya 'to? Haha. Cute, binigay niya.
Edi pumunta na nga kami sa mga bata. Pinakilala ko si Patricia sa iba pang mga kids. Okay naman. Pero nung pinakilala ko na siya kay Jon biglang nahiya. Haha. Alam na! Ang bata pa eh. Pero ang cute.
"Jon, laro naman kayo ni Patricia." sabi ko.
"Oh sige po. Let's play, Patricia!" masayang pagyaya niya. Sumama naman si Patricia. Buti naman.
May yumakap naman sa likod ko. Ang bango lang shet!
"Now that they're gone, can we have our moment now?" bulong niya sa tenga ko.
"H-ha? Baliw ka. Alis na! May mga bata kaya."
"So what? I already told them you are my wife."
"Ano?!" nagulat naman ako kaya kumalas na talaga ako. "Baliw ka na nga talaga."
Ngumiti lang siya. "Well I like you to be my girlfriend, but they said it's better if I made you my wife. So I did."
"Che!"
He chuckled. "What? You don't want?"
"Hindi naman sa gan—wait! What am I saying?! Ugh."
Natawa na naman siya nang malakas. "See? You want it yourself, you spilled it."
"Whatever." nahagip naman ng mata ko si Patricia. Ang cute niya talagang maglaro.
"Why are you smiling?" tanong niya. Ay, nangingiti na pala ako.
"Patricia's cute, look." turo ko pa.
"I know."
"Binigay mo pala sa kanya yung turtle na stuff toy mo?"
"Huh?" nagulat naman siya. "I didn't. Why?"
"Eh? Tingnan mo yung hawak niya oh. Di ba ganun na ganun yung iyo?" nagtataka ko namang tanong.
Tiningnan niya nga. "Yes, positive. Oh darn. That's not mine."
"Kung hindi sayo edi kanino?"
May babae namang lumapit kay Patricia. Nagusap sila tapos tinuro ako ni Patricia. At eto papalapit na sakin yung babae.
"Ikaw po ba si Kath?" tanong niya sakin.
"Opo. Bakit?"
"I'm Mia. Ate ni Patricia. Salamat sa pag-cheer up sa kanya ha."
"Ah yun po ba? Okay lang naman." ngumiti ako.
"At salamat din dun sa stuff toy mo. Nagustuhan niya yun."
"Ano pong stuff toy ko?" tanong ko naman.
"Yung turtle. Galing yun sa box na may Katherine Villanueva na pangalan."
Nagkatinginan naman kami ni Kenneth. Oh my Lord. Is it possible? Ang lakas na naman ng tibok ng puso ko.
"Oh sige pala. Salamat ulit ha." nginitian nalang namin siya. Stunned kami.
"Could it be..." simula ko. Nakatitig lang kami sa isa't isa.
"You're the girl I've been finding all along?" he finished with a vast smile. "Yes."
"P-pero p-paano nang—b-bakit... A-ano, y-yung—"
He kissed my forehead. "Kathy. Listen. You're the little girl I fell infatuation with long time ago. And I'm intensely ecstatic about that!" tapos niyakap niya ako. I hugged him back.
"So my wish from those stars really paid off. They even pushed it to the extremes!" masaya niyang sabi.
"I'm so glad about this, too. And in this way, hindi na ako magseselos pa." syempre binulong ko lang yung last part.
"I'm so happy I could marry you now!" biro pa niya.
Natawa nalang ako. "Hindi pa nga kita sinasagot ulit eh. Marry na agad."
"Oh, right." ayan naging normal yung expression at tono niya.
"Yes."
"What?"
"Yes, Kenneth. I'm saying yes." I said with a grin.
"Y-you mean..."
"Oo na nga diba." natatawa ko pa ring sabi.
"You mean you're marrying me now?" nakangiti niyang sabi. Napalo ko naman yung braso niya. "I'm kidding." sabi niya.
Umupo kami sa bench. Dito rin kami umupo nun last time. Naaalala ko pa nung nilagyan ko siya ng powder sa likod tsaka towel. Hindi pa kami nun. Pero ngayon... Alam na! Ang bilis lang ng panahon.
"I still can't believe it. You were the girl I've been looking for and then today," tumingin siya sakin. "You're mine, again and already."
"Likewise. Hindi ko alam na yung pagpunta pala namin ng LA nun eh may maibubungang ganito." I smiled and looked away.
"It's been a pretty quick time, isn't it?"
"Yep. Parang last time lang inaaway pa kita." tawa ko naman.
"Up until now you're still—" tiningnan ko naman siya nang masama. "Kidding!"
Silence.
"Uh, Kathy." tawag niya. "I have something to show you." natatawa niyang sabi. Rather, pinipigilan ang tawa.
"Ano?"
"Look," binigay niya sakin yung phone niya. Then I remembered something. Yung homescreen photo niya eh si Jake Flynn. Nakita ko yun nung na kina Charmaine kami for rehearsal sa mini-play in English. Yung time na pinaglaruan ni Matt at James yung phone niya. Inisip ko nalang nun na pinagtripan lang nila si Kenneth. Pero ang pangalawa kong hinala eh nababading na 'to kay Flynn. Hahaha!
Pagkatingin ko naman sa lockscreen niya, iba na. Puno ang nandito.
"Oh? Anong meron naman dito?" tanong ko.
"Look again. Inspect it."
Ginawa ko naman. And... WAIT! May nakasulat. Nagulat naman ako. Nakakahiyaaa!
---
Dear Cupid,
Plis find me a prins charming wid a name that starts with a letter K.
Love,
Kath-Kath
---
"Looks like Cupid granted your wish." natatawa niyang sabi.
Grabe laaaang! Eto yung pang-fourteen na tree na sinulatan ko sa Vigan. Omg lang! Nakakahiya na talaga! Nung bata ko pa yan sinulat eh. Look at the spelling pa nga! Mali pa! Sabi ko pati nun na maniniwala ako na ang soulmate ko lang ang makakakita niyan. Pero the eff! Nakita niya. Still,
I'm happy na siya yung nakakita. In that way, there's something I could hold on to.
"Ang yabang mo pa nga!" tumatawa pa rin siya.
"And oh, there's one more."
"Ano na naman ba yan?!" kasi! Nakakahiya na talaga!
May kinuha siya sa bulsa niya tapos pumunta sa likod ko. Lilingon pa sana ako kaso lang pinigilan ba naman ako eh. Adik lang.
"Ready?"
"Sus. How surprising would that be—"
May hinulog siyang scarf. And it's not just a scarf. It's my favorite scarf.
"H-how did y-you...?" stunned, I asked.
"Last time, from Vigan." he said, sitting again beside me.
"Eto yung nawala ko ah. Buti nakuha mo!" I smiled.
"Hey. Who says it's yours again?" kinuha niya sakin. "Finders keepers, losers weepers." bumelat pa siya.
"Tch. Akin na kase!"
Tumakbo naman siya agad. "You weep." natatawa niyang sabi habang tumatakbo.
"Yabang mo ah! Give that to me!"
"For one condition." sabi niya. Napatigil naman ako.
"Ano?"
Tumigil naman na rin siya sa katatakbo, pero malayo pa rin siya sakin.
"You'll meet my parents." seryoso siya, pero nakangiti nang sincere.
"H-ha?" bigla naman akong kinabahan dun. "A-ano, sige iyo na yang scarf."
"Hmm. But," lumapit siya sakin. "What about my gift?"
"A-ano n-naiwan ko sa b-bahay." I lied. Nakalimutan ko na naman eh.
"You're not a very good liar, Kathy." he looked me in the eye.
"Fine." I sighed in defeat. "Nakalimutan ko, sorry."
"It's alright. Just please, please meet my family." he pleaded.
"E-eh kasi ano..." hindi ko masabi. Nakakakaba kaya.
"You'll be fine. Plus they've been dying to meet you long time ago."
"Di nga?"
"Yep. Let's leave for LA."
"S-sa Los Angeles t-talaga?" nauutal na ako. Kinakabahan kasi talaga ako! Kahit pa wala pa kami sa harapan nila eh nakakakaba pa rin.
"Yes. Come with me?"
"I-I don't know, Kenneth." napailing nalang ako.
"Please? Wait, why? You're not ashamed of me being your boyfriend, are you?"
Hala! Hindi ah. Swerte ko nga eh! Of all girls out here, ako pa. Iba kasi iniisip ko. Paano pala kung ayaw sakin diba? Kasi nga sikat si Flynn, baka isipin nilang nagttake-advantage ako-which is a NO-NO!
"No! It's not that. What if ayaw nga nila sakin?"
Tumawa siya. "Are you kidding? No. They wanted to see you ever since I said I have a crush on somebody. That's only a crush, what more if it's my girlfriend we're talking about."
"Kahit na. Kasi nama—"
"Trust me in this, okay?" yung tono niya eh nakakapagpawala ng kaba.
"Alright. But! Magpapaalam muna ako sa magulang ko."
Ngumiti siya. "Don't worry about that."
"H-huh?"
"Nothing."
Nangiti ako. Si Mr. Nothing na naman oh.
"I can't believe you're finally meeting my family." masaya niyang sabi.
"Yeah." kinakabahan naman ako. "But since nandito pa tayo," simula ko. Ngumiti naman ako ng nakakaloko.
"Meet my family first."
Unlucky Cupid
© 2011-2012 ilovestars
Unlucky Cupid's Epilogue
#Andrea:
Akala ko sa movies lang nangyayari yung Bestfriends Fell For Each Other thing. Pero hindi rin pala. Posible rin pala sa reality.
Masaya ako kasi we end up this way. Kahit na alam kong anytime eh pwedi siyang mainlove ulit kay Kath, okay lang. Tanggap ko naman eh. Pero I trust him din naman kasi. So I think there's nothing to worry about. :)
"Ano ba kasi Jap! Hindi nga ganyan ang formula eh!" suway ko sa kanya. Di kasi siya marunong magtimpla ng gatas ni baby.
Baby? Baby ba namin kamo? Oo.
Joke lang! Masyado pang maagap dun. Baby 'to ng tita niya. Bakasyon na ngayon at boring naman sa bahay, niyaya niya akong manuod ng movie kaso lang hindi nga raw sya makaalis.
"Tsk. Pwedi naman kasing tubig nalang eh diba? Arte arte ng mga babies." reklamo pa niya.
"Sus! Pero kanina cute na cute naman." tukso ko. Totoo nga, grabe siyang magalaga... papatayin niya yata yung baby eh. Haha. Pero ang cute rin nila kanina. "Pwedi ka nang daddy, Jap." sabay tawa ko pa.
"Di nga?" napatigil siya sa pagtimpla. "Eh sino mommy?" nagsmirk pa ang loko.
"Aba malay ko!" tumingin nalang ako sa baby na karga ko. Nakatulog na pala. Di na kailangan ng gatas, pero baka nagutom? Ay ewan. Kaloka ito!
"Sus! Gusto naman siya," narinig kong bulong niya.
"Anong sabi mo?!!" napasigaw ako. Nangingiti lang siya. Hala, si baby Jan. Nagising na naman. Tsk. "Kasalanan mo! Kainis ka kasi!"
"Nasisi pa ako," natatawa pa rin siya. Eh! Kainis!
"Dyan ka na nga!" at dumiretso naman kami ni baby Jan sa kwarto niya. Ang cute nga eh, Jan ang name. Dapat nga raw Jap the second 'to eh. Kaso lang mas maganda raw kung may slight difference, kaya yung P ay naging N. Nako noh! Buti naman. Baka maging kasing loko loko lang 'to tulad ni Jap.
Pero kahit ganun yun, syempre yung nararamdaman ko towards him-priceless. Kahit nakakainis na siya. Kahit pang-asar siya lagi. Kahit stubborn minsan... mas mahal ko naman siya. :)
Pero nakakainis pa rin talaga!
#Jap:
My realization? Hmm. Marami. Una na run ang feelings ko para kay Andrea. Understood naman na yun diba?
And I want to clear things... I DID NOT FALL IN LOVE FOR HER IN JUST AN INSTANT. And not because of her look. Sadyang late reaction lang talaga ang utak ko at delayed ko na narealize na siya na talaga.
As for Kath? Yeah we're friends pa rin naman. Friends na lang talaga. Ayoko rin naman kasi yung baka may isipin pa si Andrea about sa feelings ko for Kath. Si tol na talaga eh. Sadyang nagpapasalamat na lang talaga ako kay Kath about that.
And most of all, I want to give Andrea my trust. And hopefully, she would give hers in exchange. Ayoko na siyang masaktan pa. She was hurt enough because of my foolishness back then. Now's the time for a payback.
I love her, no one else.
"Jaaaaap! Bakit ang tagal mo naman dyan?!" sigaw niya from Jan's room.
Ang tindi naman palang magalaga nitong amazonang 'to. Kung ako makakasama nito forever eh malamang battered husband ako rito.
But honestly, I wouldn't mind. Basta siya ang wife ko. Siya ang magiging Misis ko. It's too early for this, pero di ko maiwasan eh. I can dream, can't I?
"Opo, nandyan na po!" kinuha ko na nga yung bottle ni Jan at pumunta na run.
"Give me that," kinuha naman na niya yung bote. "Tagal mo. Gutom na si baby Jan oh!"
She fed Jan from his crib. Matapos ang ilang minuto eh umupo na rin siya rito sa couch. Tumayo naman ulit ako. Then humiga na sa may lap niya.
"Eh si baby Jap, hindi mo pakakainin?" nagpout pa ako. Minsan lang naman eh!
Umisnab lang siya. "Ay nako. Ikaw ang maarte, malaki ka na." huminga siya nang malalim at pumikit, "Nakakapagod pala."
"Gusto mo tanggalin ko pagod mo?" sabay ngiti ko pa. Mouhaha.
Napamulat naman agad si tol. "A-ano ka dyan! Ewan ko sayo!"
Natawa naman ako. "Yiiee. Ayaw pa oh." tukso ko.
"Nako, kung ano man yan ayoko talaga!"
"Kahit kakain tayo sa labas at diretso sa movie theater na?"
Napatayo naman siya bigla habang nagliwanag mukha niya. Aray ko ha!
"Ang sakit pa nga!" reklamo ko. Nakaunan nga diba ako sa lap niya, eh biglang tumayo ang loko! Adik yata ito.
"Sorry," mahina niyang sabi at parang nahihiya pa. "Nadala lang ng emosyon."
"Tsk. Dahil dyan may punishment ka." sabi ko.
"H-ha? Wala na akong pera panlibre tol! Maawa ka naman oh."
Natawa nalang ako. "Don't worry, madali lang naman eh."
Hindi ko na siya pinagusap pagkatapos nun. Dinala ko nalang siya bigla sa labas at eto nga on the way na kami sa mall. Habang nasa byahe eh panay kulit lang siya about dun sa punishment.
"Hay! Ay kulit mo talaga!"
"Eh kasi ayaw mong sabihin! Tsk." siya naman itong nagpout.
"Tsk." hinigit ko na siya palabas ng kotse at papasok sa mall. I linked my hand with hers. "Ayan ang punishment mo. Hindi yan pweding maalis."
Hindi siya nakausap. "E-eto?"
Napasmirk ako. "Para bang hindi punishment?"
"A-ano?! Punishment kaya 'to!" umiwas pa siya nang tingin. Haha.
"Gusto mo rin naman eh kaya I'm doing you a favor." natatawa kong sabi.
"Kapal mo ha!" sigaw niya. "Paano nalang ako makakahanap ng boyfriend nito kung maghawak ang kamay natin!"
"ANO?!" ako naman ang napasigaw. "Nandito naman ako eh! Iyong iyo na nga oh," bulong ko sa sarili ko.
"Yes, maghahanap ako. Baka may mas better pa sayo eh." pang-asar naman niya.
"Tss!" ang tanging naireact ko.
"Uy selos siya oh," natatawa na naman niyang sabi.
"Ay ewan ko sayo." tae naman kasi! Oo na nga, selos na! Pero hindi ko aaminin sa kanya. Ayoko!
Mas lalo lang siyang natawa. "Ito naman oh, makareact wagas eh."
Iniharap niya yung mukha ko sa kanya. Pero iniwas ko na naman. Naka-tatlong ulit yata kaming gumanun.
"Ano ba Jake Anthony! Tumingin ka nga!" sigaw niya.
Hala, Jap. Tumingin ka na nga.
"Oh," ayan tumigin na nga ako.
"Wagas kasing magselos, ano ba yan. Tsk tsk."
"Sinong may sabing nagseselos ako?!"
"Yan oh," tinuro pa niya mata ko. "Makinig ka nga kasi."
"Makikinig na po. Pero hindi po ako nagseselos ha. Tch."
Tumawa lang siya. "What I'm trying to say is, naghahanap nga talaga ako ng mas better sayo."
Shet lang ha! Shet.
"Pero wala nga akong mahanap eh. Kasi para sakin ikaw na ang best of the bests!"
:">
"Ang korni mo tol eh! Kaya kita mahal." sabi ko. Nakita ko namang namula pa siya. Haha!
"Sus."
"Eh teka nga muna kasi. Kelan mo ba ako sasagutin?" tanong ko. Hindi pa nga niya ako sinasagot. Tsk.
"Ewan." simple niyang sagot.
"Tsk. Pag ako naagaw ng iba." bulong ko.
"Sige lang Jap! Magpaagaw ka pa!"
"H-hehe. Joke lang yun noh."
"Bahala ka."
"Biro lang eh. Magselos ka naman kahit konti." lambing ko.
"Alam mo hindi bagay. Tsk. At asa ka. Hindi nakakaselos. Nakakainis."
"Joke nga lang diba. You know I'd wait for you until you say yes." then I kissed her hand.
Kahit naman ganito eh kuntento na ako. Basta wag lang talaga siyang maghahanap ng iba! Kundi magpapaagaw talaga ako.
Kidding. Kahit na may mahanap siyang iba, nandito pa rin naman ako.
#Kath:
I wonder, was Cupid really that real? I mean... yung time na kinausap ko yung imaginary kong Cupid, may result agad. That time na confused ako dahil sa lovelife na hindi naman pala talaga dapat kailangan. Tapos makikita ko nalang na may letter dun sa Kama ko? Woah there!
Ano ba yun? Lokohan lang?
Pero okay lang naman din. At least... okay na lahat ngayon, I think. Nung isang araw eh may napansin ako sa mga letters. I reread them all. And all this time, yun na rin pala ang nagpapahiwatig ng lahat.
First Letter:
It shall be love;
"The guy who'll take you anywhere, is whom you'll need just like air."
Yes, tama yan. I think nagsimula yan nung naihatid niya ako sa bahay nung una palang. Nung first day ng school, na iniwan ako nina Lindsay at Yna para magpunta sa club. And I think applicable rin siya nung hinatid niya ako biglaan sa Vigan. Sobrang natouch ako nun. Di ko nga lang pinapahalata. And yes, I need him like an oxygen, like an air.
Second letter:
WEDD-nesday,
"The rules of love, he will truly abide. Just so forever he can treat you as his wife."
Siguro eto naman nung na-sprain ako. Darn! Why didn't I think of that. Ayan yung binuhat niya ako first time ng pa-bridal style papunta sa IT class.
Third letter:
You look like an angel in every of your angle.
Sa pagkakatanda ko eh eto yung letter na nahulog from my Geometry notebook. Yung time na pinagsulat ako ni Kenneth kasi nga I was hospitalized that time.
Fourth letter:
Those passionate friendly kiss,
Will surely knock your heart at tease.
Confusion will leave your mind unpleased,
And solutions probably won't come at ease
Eto naman siguro nung nangyari ang accidental-first kiss ko sa bahay nina Charmaine. Ugh. At tama, nacoconfuse na nga ako nun. Dun na ba nagsimula yun?
Fifth letter:
"He used all of his might,
But his heart already rode a flight."
After kong natanggap nitong sulat naman na 'to eh hindi ko na nun nakita si Kenneth. At lumabas naman bigla sa tv si Flynn. That explains everything!
Sixth Letter:
Love is not blind, you just don't open your eyes for the truthful possibilities. Denial is the most crucial part in this extraordinary word called love. Love is not even a game, it's a feeling, it's a wondrous thing. There's a lot more consequences from denying. You may lose opportunity, you may be hurt, and you may lose people.
Seventh letter:
They say love hurts, but they are wrong. It's the people who gives bad approach to love that scattered the negative sights about love, hence, the blame will be on the word love itself.
Eighth letter:
Try falling in love, it may hurt, it may shatter you to pieces. But soon you'll realize that it's worth everything. Happiness and the heart-warming feeling places the hurtful part of love beneath it.
And after that wala na. I knew it. This was a clue for what ever feeling I've been suppressing inside me. Pero bakit wala nang dumating pa na iba? Bakit walang clue o hint manlang ng mga nangyayari nitong nakaraan. Kung kelan humirap, tsaka nawala. Bakit ganun?
But it's fine. At least everything's alright now. Everything is almost perfect as I view it, and I'm loving every of its imperfection.
I now understand everything, but what kept a mystery is who's behind that C.C? Who's my Cupid?
#Kenneth:
If there's one thing I could say, that would be a thanks to Cupid. I thank him for having to come up with a plan like this for me and Kathy. Feels like someone's watching over us the whole time, keeping us attached to the strings of one another.
I just hope it's her forever. I hope it'd be US for a lifetime, until we live up in the afterlife. But if it won't be, there's one thing I'm sure of; I'd win her back a thousand times until we finish our forever.
"What are you listening to?" I asked her. We're currently off to LA. And yes, we're in flight now.
"W-wala. Layo ka nga!" she said while pushing me away.
"Oh come on. Let me hear." I said. It's obvious she's listening to my music. Haha! I saw her iPod just this morning when on sync, and there I saw my albums.
"Wala ngaaa." she placed her iPod in her pockets and said, "Matulog ka na nga lang."
I will argue no more. I saw darkness by putting my blindfold down in my eyes.
I'm excited. She's really meeting my family. I met hers already and they were all very welcoming, especially her dad. And now I can't wait for her to meet my parents. I just hope nothing ridiculous happens.
Whatever barricade there might be, I'd crash them all for Us.
---
Meanwhile,
"They think they deserve a happy ending?" she laughed in bitterness. "We'll see about that."
F I N